Η κατεστημένη μετριότητα - Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Ο κ. Ζαχαράκης είναι 78 ετών ή 76 ή 77, ανάλογα πώς το βλέπει κανείς, πόση καλή θέληση έχει, πόσο αισιόδοξος είναι για το μέλλον του τόπου. Υποθέτω ότι δεν είμαι ο μόνος που, όταν τις προάλλες άκουσα ότι διορίστηκε πρόεδρος στον ΟΠΑΔ, ρώτησα ποιος είναι αυτός και τι είναι αυτό. Εμαθα, εν πάση περιπτώσει, πως ο ΟΠΑΔ διαχειρίζεται τα χρήματα του ΕΟΠΥΥ και πως ο νέος του πρόεδρος έχει διατελέσει, σε νεότερη ηλικία, βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας. Η ζωή μας είναι πλούσια σε αρκτικόλεξα και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να εμποδίσει τους πρώην βουλευτές να προεδρεύουν σε κάποιο εξ αυτών. Ως εκ τούτου δεν συμμερίζομαι τα ειρωνικά και απαξιωτικά σχόλια που συνόδευσαν την επάνοδο του βετεράνου κ. Ζαχαράκη στην ενεργό δράση, στην πρώτη γραμμή του αγώνα, στα «μετερίζια» της ανάπτυξης, όπως χαρακτηρίζει τις θέσεις στο Δημόσιο ο αριστερόφρων λυρισμός που όμως τείνει να γίνει lingua franca του δημόσιου βίου μας.

Οι κοινωνίες χρειάζονται τη σοφία και τη σωφροσύνη της τρίτης ηλικίας, οι οποίες, αν συνδυασθούν με το σθένος της νεότητας, μπορεί να τις οδηγήσουν στις λεωφόρους της προόδου, της ευημερίας, και άλλα ηχηρά παρόμοια. Και επειδή η κατάχρηση νεανικών ορμονών δεν οδηγούν απαραιτήτως στο ευ ζην, ούτε με γοητεύει η αλαζονεία της νεότητας, δεν είμαι, για λόγους αρχής, εναντίον της ανακύκλωσης παλαιών υλικών. Εχει και το ανθρώπινο σύμπαν τις δικές του οικολογικές ανάγκες. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι η ηλικία του κ. Ζαχαράκη, όπως δεν είναι η ηλικία του κ. Χρήστου Παπουτσή ή του κ. Γιάννη Παπαθανασίου. Το ζήτημα είναι ποιο δυναμικό μπορεί να παρατάξει η χώρα στις κρίσιμες στιγμές. Και το κυριότερο, ποια είναι τα κριτήρια επιλογής του. Με ποια κριτήρια επελέγη ο κ. Ζαχαράκης για τον ΟΠΑΔ και με ποια κριτήρια ο κ. Παπαθανασίου για τα ΕΛΠΕ. Για τον κ. Παπουτσή δεν αναρωτιέμαι. Υποθέτω ότι εκτός από τον πρότερο έντιμο βίο και τις περγαμηνές επιτυχίας στα «μετερίζια» του Δημοσίου, κάπως έπρεπε να τον ξεφορτωθούν για να μπορέσει η δικομματική κυβέρνηση να λειτουργήσει χωρίς να παρενοχλείται κάθε τόσο ο κ. Βενιζέλος. Θα μου πείτε, έχουν τόσο μεγάλη σημασία αυτές οι θέσεις; Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. Ποιο ανθρώπινο δυναμικό όμως μπορούν να παρατάξουν οι πολιτικές δυνάμεις γενικά, ακόμη και στις εκλογές που μας έρχονται, δημοτικές και ευρωεκλογές; Ο κ. Σπηλιωτόπουλος, για παράδειγμα, ο οποίος είναι κατά πολύ νεότερος του κ. Ζαχαράκη, ποιες περγαμηνές έχει να επιδείξει από τη θητεία του στο υπουργείο Παιδείας και στο υπουργείο Τουρισμού ώστε να πείσει έναν Αθηναίο να τον ψηφίσει; Ή μήπως νομίζει πως φτάνει το ακριβό ντύσιμο και οι βόλτες με τον σκύλο για να μας πείσουν πως είναι η μόνη λύση για την αποκατάσταση της αστικής ζωής στην Αθήνα;

Λειψανδρία ή κάτι χειρότερο, ο συντηρητισμός της ανασφάλειας, το φοβικό σύνδρομο της μετριότητας. Ο μέσος όρος της ελληνικής κοινωνίας είναι σε πολύ καλύτερο επίπεδο από τον μέσο όρο της πολιτικής της εκπροσώπησης. Κι αν οι διαβεβαιώσεις πως η Ελλάδα αλλάζει πορεία, πως η έξοδος από την κρίση είναι μπροστά μας δεν πείθουν ούτε καν όσους τις διατυπώνουν δημόσια, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια διαψεύσθηκαν όσοι πίστευαν πως η κρίση θα μας αναγκάσει να βγάλουμε στην επιφάνεια τον καλύτερό μας εαυτό. Να αναδείξουμε την αριστεία απέναντι στη μετριότητα. Και στο σημείο αυτό εντοπίζεται και το ενδεχόμενο πολιτικό αδιέξοδο. Αν η κυβέρνηση δεν πείθει, δεν πείθει ούτε και η αντιπολίτευση ως εναλλακτική πρόταση, επειδή ακριβώς το πολιτικό προσωπικό της δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τον μέσο όρο της κατεστημένης μετριότητας.
Η Καθημερινή