Θα συζητήσουμε για τη φτώχεια; - Του Νίκου Χατζηνικολάου

Ενα πολύ σημαντικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, για το οποίο μάλιστα οι ευθύνες ισομοιράζονται ανάμεσα σε πολιτικούς και δημοσιογράφους, είναι η αδυναμία ιεράρχησης των θεμάτων που κατά καιρούς απασχολούν τον δημόσιο διάλογο, με βάση την πραγματική τους σημασία για το παρόν και το μέλλον της χώρας μας και των πολιτών της. Η ατζέντα της εθνικής μας συζήτησης, όπως αυτή διαμορφώνεται κάθε φορά από τα κόμματα και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, είναι -δυστυχώς- τις περισσότερες φορές ρηχή, επιφανειακή και ανούσια. Και εξυπηρετεί κυρίως τις επικοινωνιακές ανάγκες των εισηγητών της. Οχι το δημόσιο συμφέρον. Το αποτέλεσμα είναι να χάνουμε τον εθνικό μας... μπούσουλα και να χανόμαστε στη... μετάφραση! Αν, για παράδειγμα, τις προηγούμενες ημέρες κάποιος επέστρεφε στην Ελλάδα μετά από απουσία ολίγων εβδομάδων και παρακολουθούσε τα δελτία ειδήσεων των τηλεοπτικών σταθμών ή διάβαζε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, θα θεωρούσε ότι το εθνικό μας θέμα δεν είναι η τεράστια ανεργία, τα χιλιάδες λουκέτα και η συνεχώς διευρυνόμενη φτώχεια, αλλά το πώς θα «βαφτίσουμε» το ελληνικό και πώς το ξένο γάλα... Μέσα σε πέντε ημέρες μάθαμε ή νομίζουμε ότι μάθαμε τα πάντα για την παστερίωση και την ομογενοποίηση! Και τώρα θα το πίνουμε... μεταρρυθμισμένο!

ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ για παράδειγμα το γεγονός ότι ελάχιστα μέσα ενημέρωσης και πολύ λίγοι πολιτικοί ασχολήθηκαν με τα εξαιρετικά ανησυχητικά ευρήματα της έρευνας της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής για το εισόδημα και τις συνθήκες διαβίωσης των νοικοκυριών κατά το 2012, τα οποία ανακοινώθηκαν πρόσφατα και αποδεικνύουν ότι το μεγάλο μας εθνικό θέμα στον καιρό της τρόικας και των μνημονίων είναι η φτώχεια. Τρία εκατομμύρια Ελληνες έζησαν το 2012 σε σπίτια που δεν είχαν επαρκή θέρμανση, δηλαδή περισσότεροι κατά 1.100.000 από όσους βίωσαν το ίδιο πρόβλημα το 2007! Παράλληλα, περίπου 265.000 συμπολίτες μας δεν είχαν επαρκείς υδραυλικές εγκαταστάσεις, 200.000 δεν διέθεταν τη στοιχειώδη ηλεκτρολογική υποστήριξη, ενώ ο ένας στους έξι Ελληνες αντιμετώπισε κατά τον ίδιο χρόνο πρόβλημα στενότητας χώρου στην κατοικία του. Το χειρότερο είναι ότι, με βάση τα ευρήματα της έρευνας της ΕΛΣΤΑΤ, το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών στη μνημονιακή Ελλάδα όχι μόνο δεν γεφυρώνεται, αλλά αντίθετα μάλιστα διαρκώς μεγαλώνει...

ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, έρευνες καταναλωτικών οργανώσεων, όπως το ΚΕΠΚΑ, αποδεικνύουν τη συνεχή διεύρυνση της φτώχειας και τη συνεπακόλουθη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων. Σε μέτρηση που έγινε στη Θεσσαλονίκη πριν από μερικές εβδομάδες για τις επιπτώσεις της κρίσης, προέκυψε ότι το 91,2% των πολιτών έχουν μειώσει γενικά την κατανάλωση τον τελευταίο χρόνο. Αναλυτικά, μείωσαν τις αγορές ένδυσης-υπόδησης το 79% των καταναλωτών, τη διασκέδαση το 61,8%, τις προμήθειες τροφίμων το 55,2%, τα έξοδα θέρμανσης το 49,4%, το κόστος των διακοπών τους το 47,6%, το ηλεκτρικό ρεύμα, την ύδρευση και τις τηλεπικοινωνίες το 38,6%, τις μετακινήσεις το 37,4%. Το πλέον τραγικό είναι ότι «ψαλίδισαν» τις οικογενειακές δαπάνες για την υγεία τους το 22,5% των κατοίκων της Θεσσαλονίκης και αυτές για την εκπαίδευση των παιδιών τους το 19,7%! Τέλος, σημειώστε ότι το 39,1% των καταναλωτών χρησιμοποιούν πλέον ως πρώτο και βασικό κριτήριο για τις αγορές τροφίμων την τιμή και όχι την ποιότητά τους...

ΑΝ ΣΥΝΥΠΟΛΟΓΙΣΕΙ κανείς ότι, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, το 34,6% του ελληνικού πληθυσμού κινδυνεύει από τη φτώχεια ή από τον κοινωνικό αποκλεισμό και ότι το ποσοστό αυτό είναι το δεύτερο χειρότερο στην Ευρώπη, πίσω από τη Λετονία, στην οποία η κατάσταση βαίνει διαρκώς βελτιούμενη, σε αντίθεση με τη χώρα μας, τότε καθίσταται απολύτως προφανές ότι αυτό είναι σήμερα το κορυφαίο εθνικό μας θέμα. Και βέβαια έχουν βαρύτατο ηθικό χρέος όσοι διαθέτουν δημόσιο βήμα και διατυπώνουν δημόσιο λόγο, είτε είναι πολιτικοί, είτε δημοσιογράφοι, είτε προβεβλημένοι πνευματικοί άνθρωποι, να το επισημαίνουν και να το υπογραμμίζουν καθημερινά, δημιουργώντας τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις για την έναρξη ενός ευρύτατου εθνικού διαλόγου για την άμεση και αποτελεσματική αντιμετώπιση του εθνικού θέματος της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Και αν δεν το αισθάνονται ως στοιχειώδη ηθική τους υποχρέωση, αν δεν τους συγκινεί η σκληρή και απάνθρωπη εικόνα της αναξιοπρεπούς διαβίωσης εκατομμυρίων συμπολιτών μας, ας το σκεφθούν... συμφεροντολογικά! Ας σκεφθούν, δηλαδή, ότι μια ενδεχόμενη κοινωνική εξέγερση δεν θα αφήσει ανέγγιχτο τον μακάριο και πολυτελή κόσμο μέσα στον οποίο οχυρώνουν σήμερα την παγερή, όσο και προκλητική αδιαφορία τους...
Real.gr