Από τα ωσαννά, στην Σταύρωση την Ταφή και την ΑΝΑΣΤΑΣΗ! - Του Ντίνου Αυγουστή

Η Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα ή Εβδομάδα των Παθών του Ιησού Χριστού ξεκινά από την Κυριακή των Βαΐων κατά την οποία εορτάζεται η ανάμνηση της θριαμβικής εισόδου του Ιησού Χριστού στα Ιεροσόλυμα, όπου, κατά τους συγγραφείς των Ιερών Ευαγγελίων, οι Ιουδαίοι τον υποδέχθηκαν κρατώντας Βάια ή βάγια (κλάδους φοινίκων) και απλώνοντας στο έδαφος τα φορέματά τους ζητωκραύγαζαν: «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου». Ονομάζεται «Μεγάλη», γιατί τα γεγονότα όπου συντελούνται και βιώνονται στους Ιερούς Ναούς είναι πραγματικά συγκλονιστικά και κοσμοσωτήρια για τον άνθρωπο.
Παρά το γεγονός ότι η Κυριακή των Βαΐων στην πραγματικότητα δεν συμπεριλαμβάνεται στη Μεγάλη Εβδομάδα -δεδομένου ότι κατά τον χριστιανισμό πρώτη ημέρα της Εβδομάδας  είναι η Δευτέρα, εντούτοις καθιερώθηκε να συναριθμείται λατρευτικά από το γεγονός ότι στις Ορθόδοξες Εκκλησίες, κατά τον εσπερινό της Κυριακής αυτής, τελείται η ακολουθία του Νυμφίου, αν και ανάγεται στον όρθρο της Μεγάλης Δευτέρας.
Οι τέσσερις πρώτες μέρες μας προετοιμάζουν πνευματικά για το Θείο δράμα και οι ακολουθίες ονομάζονται «Ακολουθίες του Νυμφίου». Για να έρθουμε στην παραβολή των δέκα παρθένων που καταγράφεται ως ένα ανυπέρβλητο σύμβολο πίστεως και προνοητικότητας. Ο Ιησούς Χριστός συγχώρεσε την αμαρτωλή γυναίκα που μετανόησε, που πίστεψε και άλειψε τα πόδια του με μύρο! Ο ίδιος ο  Ιησούς Χριστός ταπεινώνεται πλένοντας και σκουπίζοντας τα πόδια των μαθητών του, μια μέρα πριν την Σταύρωση του, καθώς τους ανακοινώνει στο τελευταίο Μυστικό Δείπνο μαζί τους, την προδοσία… λίγο πριν γονατίσει και προσευχηθεί στο όρος των ελαιών. Το φιλί του Ιούδα έκτοτε θα καταγραφεί ως η πιο επαίσχυντη ανθρώπινη πράξη.
Δεν είχαν περάσει παρά μόνο τρία εικοσιτετράωρα από την στιγμή της θριαμβευτικής εισόδου στην Ιερουσαλήμ, έως τον Μυστικό Δείπνο όταν το ίδιο πλήθος που επευφημούσε τον Κύριον, τον εμπαίζει και ζητά επιτακτικά την Σταύρωση του! Είχαν προηγηθεί η σύλληψη, η Άρνηση του Πέτρου και η καταδίκη του Χριστού από τον Καϊάφα. Και ο Πόντιος Πιλάτος, συμβιβασμένος με τα πρόσκαιρα, νίπτει τα χείρας του. Τα Άγια Πάθη αρχίζουν με τους εξευτελισμούς και τα φρικτά βασανιστήρια κάτω από τις άναρχες κραυγές του πλήθους για να κορυφωθούν με την Σταύρωση, την Ταφή και την Εις Άδου Κάθοδο…Για να έλθει θριαμβευτικά η Ζωηφόρος Ανάστατη. 
Οι πιστοί βιώνουμε τα πάθη και την Ανάσταση του Χριστού συμμετέχοντες ενεργώς σε αυτά. Ο Χριστός οικειοθελώς έπαθε και ανέστη για να σωθούμε όλοι εμείς! Τα διδάγματα από εκείνη την Μεγάλη Πορεία παραμένουν αναλλοίωτα στον χρόνο και πάντα επίκαιρα. Τα θεία Πάθη, οι όρκοι για κοινούς αγώνες και κοινή συμπόρευση από την μια και η άρνηση, η συνομωσία, ο χρηματισμός, η προδοσία και η παράδοση από την άλλη. Για τριάντα μόνο αργύρια. Από την μια όσοι ξεχνούν, παραγράφουν και επενδύουν στα πρόσκαιρα. Και από την άλλη όσοι καρτερικά υπομένουν, επιμένουν και προσμένουν την πραγματική λύτρωση και Ανάσταση.
Γιατί πάντα μετά τον Γολγοθά και τον μαρτυρικό σταυρικό θάνατο αναδύεται η ελπίδα της λύτρωσης και της Ανάστατης. Ο Χριστός και από τον Σταυρό συγχωρεί. Αυτό είναι το μεγάλο διαχρονικό νόημα της σταυρικής θυσίας: «Πάτερ, αφεσ’  αυτοίς, ουκ οίδασι τι ποιούσι». Ας γαντζωθούμε όλοι μας από τούτο το ελπιδοφόρο γεγονός. Το Αναστάσιμο Μήνυμα, ας γίνει η αφορμή για μια νέα πορεία έχοντας ως οδηγό μας τον Ιησού Χριστό, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τα δύσκολα που είναι μπροστά μας. Με θάρρος, δύναμη ψυχής, ταπεινοφροσύνη και καρτερικότητα. Και να θυμόμαστε πάντα. Μετά τον Σταυρό η Ανάσταση. Μετά την δοκιμασία η λύτρωση.
Καλή Ανάσταση αδέλφια και καλή Λευτεριά.

Δρ. Ντίνος Αυγουστή
Εκπαιδευτικός στο ΤΕΙ Λάρισας
Από το Μονάγρι Λεμεσού
a.avgoustis@hotmail.com