Η πατρίς ευγνωμονούσα - Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Το έπιασε το υπονοούμενο ο κ. Ζαγοράκης. Οταν το καθήκον σε καλεί, οφείλεις να ανταποκριθείς αμέσως. Οι καιροί ου μενετοί. Και επειδή «ου μενετοί» δεν μπορείς να χάσεις χρόνο για να ψάχνεις ποιο είναι το καθήκον στο οποίο πρέπει να ανταποκριθείς. Ανταποκρίσου πρώτα να τελειώνουμε και μετά βλέπουμε και σε ποιο καθήκον ανταποκρίθηκες. Υπάρχουν βεβαίως καθήκοντα και καθήκοντα, ενίοτε δε τα καθήκοντα αυτά συγκρούονται μεταξύ τους. Διότι τον κ. Ζαγοράκη τον ήθελε και ο κ. Ιωαννίδης στην περιφέρεια Μακεδονίας, όπου και διευκρίνισε ότι η παρουσία του θα εξισορροπούσε κάπως τη σχέση με τον ΠΑΟΚ. Στο σημείο αυτό οφείλω να ομολογήσω ότι ο πήχυς των πολιτικών κριτηρίων έχει ανέβει τόσο ψηλά που δυσκολεύομαι να τον παρακολουθήσω. Και εννοείται ότι δεν παύω να μένω κεχηνώς, να με ένα στόμα ανοιχτό τόσο μετά συγχωρήσεως, από τους επαγγελματίες της πολιτικής, τον τρόπο που σκέφτονται και τα υπολογίζουν όλα.

Ως εκ τούτου αποφάσισα να αναμένω με την ταπεινότητα που επιβάλλουν οι ημέρες την επίσημη ανακοίνωση του κ. Λάκη, του Λαζόπουλου από τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι χρειάζεται μια τέτοια φωνή στην Ευρωβουλή, χρειάζεται μια γνήσια ελληνική φωνή να ακουστεί στα πέρατα της Γηραιάς Ηπείρου, η φωνή των λαχταρισμένων, του τίμιου τηλεοπτικού βιοπαλαιστή, του γενικών καθηκόντων εκπροσώπου παντός λαού. Οταν βλέπεις κάτι τέτοια σκέφτεσαι πόσο αστείρευτες είναι οι δυνάμεις αυτού του τόπου, και πόσο μας εκπλήττουν κάθε τόσο τα κύτταρα αυτού του λαού με τη δυνατότητα που έχουν να ανανεώνονται. Υποθέτω ότι ο κ. Λαζόπουλος είναι το καινούργιο που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνον για την Ελλάδα, αλλά για την Ευρώπη ολόκληρη. Εσύ βέβαια μπορείς να αισθάνεσαι ότι δικαιούσαι να απορείς και να μένεις και με το στόμα ανοιχτό: Μετά από τέσσερα χρόνια κρίσης, αφού πήγαμε και ήρθαμε στο πυρ το εξώτερον, αφού περάσαμε και από Καθαρτήριο και από Κόλαση και κανείς Βιργίλιος δεν καταδέχθηκε να μας καθοδηγήσει, πού καταλήγουμε; Στο περίφημο εκείνο, το τρισένδοξο, «μια από τα ίδια και πάλι τα ίδια». Τρεις ημέρες πριν άκουσα τον φίλο Σταύρο Τσακυράκη, υποψήφιο με «Το Ποτάμι» να λέει πως οι πολιτικοί δεν άλλαξαν με την κρίση, συνεχίζουν να κάνουν αυτό που έκαναν. Αυτό που ξέρουν να κάνουν θα πρόσθετα εγώ. Τρεις ημέρες μετά ήρθαν οι ανακοινώσεις των ονομάτων για τα ευρωψηφοδέλτια για να επιβεβαιωθεί με τον πιο κυριολεκτικό τρόπο. Είναι δυνατόν να λες ότι η Ευρώπη περνάει δύσκολες στιγμές, να υποστηρίζεις ότι πρέπει να αναβαθμιστεί ο ρόλος του ευρωκοινοβουλίου για να ενισχυθούν οι δημοκρατικοί θεσμοί, είναι δυνατόν να ανησυχείς για την άνοδο της ακροδεξιάς και η πολιτική σου απάντηση να είναι ο Λαζόπουλος και ο συμπαθέστατος κατά τα λοιπά του καθήκοντα κύριος Ζαγοράκης;

Υπάρχει βεβαίως η πανάρχαιη σοφία του λαού αυτού. Η μεγάλη παράδοση που ορίζει πως όσο μένεις στα ίδια, όσο κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις, τόσο πιο γρήγορα σε βαριούνται και τόσο ευκολότερα σε αφήνουν στην ησυχία σου. Είναι η παράδοση της ευγενούς δυστροπίας η οποία επέτρεψε, εδώ που τα λέμε, σ’ αυτόν τον λαό, να διασχίσει τόσους αιώνες ιστορίας για να προσφέρει στον γηραιό ευρωπαϊκό πολιτισμό έναν Λάκη Λαζόπουλο. Υπερβάλλω θα μου πείτε. Διότι εκτός από τον Λαζόπουλο υπάρχει και ο κ. Ζουράρις της Πυρίκαυστης, υποψήφιος κι αυτός. Ε ναι, τα πράγματα δείχνουν να ομαλοποιούνται και αργά αλλά σταθερά να ξαναβρίσκουμε την «Ελλάδα που ξέρουμε», την ωραία αγαπημένη του κ. Βενιζέλου. Ή μήπως δεν τη χάσαμε ποτέ; Διότι το ύστατο επιχείρημα της ευγενούς δυστροπίας είναι να τους απειλήσεις πως θα αλλάξεις. Θα πέσουν όλοι επάνω σου να σε πείσουν να μείνεις ο ίδιος. Με ποιο δικαίωμα κύριε θα πας να τους στερήσεις τη διασκέδασή τους, το ωραίο παιχνιδάκι του ευρωπαϊκού ασύλου που ακούει στο όνομα Ελλάς;
Η Καθημερινή