Νά ’μαστε! (Νο 2) Εν όψει εκλογών - Του Σαράντου Καργάκου

Όχι, αυτή τη φορά η αναφορά δεν αφορά στην Ινδία. Αφορά στην Ελλάδα. Ωστόσο το περιεχόμενο νόημα του τίτλου είναι ίδιο με το νόημα του Ινδικού «Namaste»: Είμαι ευγνώμων ή ευτυχής για την παρουσία σας. Ο Έλλη­νας (και όχι Έλλην) νιώθει σπάνια ευγνώμων για την πα­ρουσία του άλλου Έλληνα, είναι όμως απέραντα ευτυχής για την παρουσία εκλογών. Νά ’μαστε, λοιπόν, ενώπιον εκλογών και μάλιστα διπλών. Χαράς ευαγγέλια!

Υποθέτω, αν και δεν μου αρέσουν οι μετρήσεις, ότι στη διάρκεια των 190 ετών ομαλού και ανώμαλου πολιτικού βίου είχαμε περισσότερες εκλογές απ’ όσες έχει η γείτων Ιταλία. Κι εννοώ εκλογές ποικίλων ειδών: δημοτι­κές, επαρχιακές, βουλευτικές. Χώρια τα δημοψηφίσματα. Όλες αυτές οι εκλογές μας έχουν κοστίσει σε χρήμα όσο μας κόστισαν όλοι οι εθνικοί αγώνες. Παραβλέπω κάθε άλλο κόστος. Απλώς θα τονίσω ότι αν είχαμε κάνει τις μι­σές εκλογές, πιθανώς η Ελλάς από εδαφική και πληθυ­σμιακή άποψη να είχε διπλασιασθεί. Η μανία των εκλογών έφερε συχνά την καταστροφή.

Εντός των προσεχών ήμερων, «εμπρός με βήμα ταχύ» πορευόμεθα ξανά προς την κάλπη ή τις κάλπες. Αφελώς θεωρούμε την κάλπη σαν Κέρας Αμαλθείας, που είναι σύμβολο της αφθονίας. Ασφαλώς, αφθονία υποσχέσεων είχαμε και θα έχουμε. Σπανίως όμως είχαμε αφθονία έργων. Ο Έλληνας θέλει να του θωπεύουν τ’ αυτιά. Να του λένε λόγια πολλά και υποσχετικά. Δεν είναι, άλλωστε τυ­χαία η λαϊκή παροιμία: «Ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί σου φάτο»! Ο επάρατος Θουκυδίδης (επάρατος διότι κατά την βαθυνούστατη άποψη πανεπιστημιακού φιλολό­γου η διδασκαλία των Αρχαίων στα σχολεία είναι κατα­στροφή) βάζει στο τρίτο του βιβλίο τον Κλέωνα να λέγει προς τους συμπολίτες του και κατ’ επέκταση προς εμάς το ακόλουθο μνημειώδες: «Εἰώθατε θεαταί μέν τῶν λόγων γί­γνεσθαι, ἀκροαταί δέ ἔργων». Δηλαδή, έχετε συνηθίσει να βλέπετε λόγια και ν᾽ ακούτε έργα.

Δυστυχώς, οι εκλογές –και επ᾽ αυτού έχουμε εμπειρίες πολλές– σταματούν τα κάποια έργα ή ανατινάσσουν όσα έργα έχουν ξεκινήσει ή έχουν ολοκληρωθεί. Διότι ο άλλος που θα εκλεγεί θέλει το αλλιώτικο, αφού αυτό είχε υπο­σχεθεί. Γι’ αυτό έργα που σε άλλες χώρες τελειώνουν σε έξι μήνες, στην Ελλάδα, αν δεν ματαιωθούν, θέλουν κατά μέσο όρο 6 ως 16 χρόνια. Οι εκλογές λειτουργούν ως άθλη­μα αναβλητικότητας ή ως μάθημα του «ράβε-ξήλωνε»!

Ποτέ –παρά τη χαζοδιδασκαλία στοιχείων δημοκρα­τίας στα σχολεία– δεν καταλάβαμε ότι οι εκλογές είναι η ώρα της μεγίστης ευθύνης των πολιτών. Αλλ᾽ αν ο Έλληνας φοβάται κάτι περισσότερο από καθετί άλλο, αυτό είναι η ευθύνη. Γι᾽ αυτό στη χώρα μας, αντί να λειτουργεί μία δημοκρατία υπευθυνότητας, λειτουργεί η δημοκρατία της ανευθυνότητας. Συχνά ο πολύπειρος τάχα λαός μας που, κατά το γλοιώδες σλόγκαν, «ποτέ δεν ξεχνά», αντί να ψηφίσει το σωτήρα του ψηφίζει... τον δήμιό του!

Αλλ’, όπως με διαβεβαιώνουν πολλοί, τούτη τη φορά ο λαός ξύπνησε. Δεν πιστεύει στα κόμματα ούτε εμπιστεύε­ται τα κόμματα. Γι’ αυτό με εξαίρεση την γεραρά φωλεά του Περισσού, κανένα κόμμα δεν τολμά αυτοτελώς να κα­τεβάσει δικούς του υποψηφίους, όπως και οι πλείστοι υπο­ψήφιοι (δήμαρχοι ή περιφερειάρχες) δεν τολμούν να εμφανιστούν με κομματικό χρίσμα. Εμφανίζονται ως υπερκομματικοί, έστω και αν έχουν σταδιοδρομήσει πολι­τικά και επαγγελματικά σε κάποιο κομματικό μαντρί. Τώ­ρα φοβούνται το λύκο, αν μείνουν στο μαντρί και τάχα απελευθερωμένοι από κομματικά δεσμά προσφέρουν ελπίδες για μια άλλης ποιότητας δουλειά!

Παράλληλα εμφανίζονται νέα πολιτικά μορφώματα, που σαν να είναι κάτι μιαρό, αποφεύγουν να βαφτίζονται κόμματα. Είναι, λένε ζυμωτήρια πολιτικών ιδεών! Κάνουν παραγωγή πολιτικής σκέψης! Αλλά για μένα τον αδαή, το ζητούμενο δεν είναι η πολιτική σκέψη. Μου αρκούν ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης. Το ζητούμενο –πάλι κατ᾽ εμέ– είναι η παραγωγή φθηνών και ποιοτικών προϊόντων. Η καλή πολιτική αρχίζει από τη δουλειά και όχι από την κλεψιά, ένα άθλημα στο όποιο ο μεταπολιτευτικός μας βίος πήρε τα περισσότερα μετάλλια.

Οι ερχόμενες εκλογές –αν δεν φέρουν συμφορές– θα είναι οι πιο κωμικές που έχουμε ζήσει εμείς οι πρεσβύτε­ροι. Κρίμα που δεν ζη ο Αρμάνδρος Δελαπατρίδης και η αείμνηστη Μαρίκα Παλαίστη (προσωπικά πολύ την τιμούσα). Θα είναι, όντως, κωμικό να ακούμε υποψηφίους να βρίζουν τα κόμματα χάρη στα όποια αναδείχθηκαν ή να χλευάζουν ανθυποψηφίους με τους οποίους επί ζωής συμπορεύθηκαν. Και όλοι να λένε πως έχουν όραμα σαν την περίφημη Αθανασία, την οραματίστρια του Αιγάλεω!

Το κακό είναι πως τούτες οι ανοιξιάτικες εκλογές είναι πρόκριμα για τις επόμενες εκλογές, που μάλλον θα φέ­ρουν βαρυχειμωνιά, έστω κι αν διεξαχθούν σε θερινή πε­ρίοδο. Στη διάρκεια των εκλογών σταματά κάθε κυβερνη­τική δουλειά! Ουσιαστικά ο κρατικός μηχανισμός σμπα­ραλιάζει. Αυτό που ακμάζει είναι η παρανομία. Τα περισ­σότερα αυθαίρετα κατασκευάσθηκαν σε προεκλογικές πε­ριόδους. Στις περιόδους αυτές γίνονται οι περισσότερες κομπίνες, οι περισσότερες ληστείες. Διότι όλες οι υπηρε­σίες διώξεως υποτάσσονται στις ανάγκες του προεκλογι­κού αγώνα. Η αστυνομία, αντί να προστατεύει τα σπίτια μας, προστατεύει τις προεκλογικές συγκεντρώσεις.

Πρέπει κάποτε ο πολιτικός μας κόσμος να κατανοήσει ότι η κάλπη είναι σαν τον Ασκό του Αιόλου, που εγκλείει όλους τους άνεμους. Αν ο Ασκός ανοίγεται με προσοχή, τότε το σκάφος της πολιτείας ταξιδεύει με ηρεμία και ασφάλεια. Αν ο Ασκός ανοίγει άσκοπα και άστοχα, τότε το σκάφος κλυδωνίζεται και συχνά βυθίζεται. Με όλα αυτά τα παραβολικά θέλω να πω ότι αν μετά τις εκλογές του Μαΐου δημιουργηθούν καταστάσεις αστάθειας, με παρεκτεταμένο νέο προεκλογικό κλίμα, θα έχουμε τη μοίρα της γείτονος Τουρκίας και στη χειρότερη –και μάλλον πιθανώτερη– μοίρα της Ουκρανίας. Αρκετά εγκληματήσαμε στο παρόν ας μη σκοτώσουμε και το μέλλον.
Πηγή: Εστία
Σαράντος Ι. Καργάκος