Η συναισθηματοποίηση της πολιτικής* - Του Φαίδωνα Θεοφίλου

Όλοι οι πολίτες , έχουν χρέος να ενδιαφέρονται για τα κοινά και να παίρνουν θέση. Να είναι πολιτικά όντα. (Όχι απαραίτητα και κομματικά). Να εκφράζονται ελεύθερα, να διεκδικούν, να αμφισβητούν και να αποδέχονται το κατά την κρίση τους ωφέλιμο για τη χώρα, καλλιεργώντας ταυτόχρονα , όσο το μπορούν, την πολιτική τους παιδεία, ώστε να ανεβάζουν σταδιακά και το επίπεδο του πολιτικού πολιτισμού των ίδιων, συνεπώς και της χώρας τους.

Όμως ποια πρέπει να είναι η σχέση τους με την πολιτική; Οι σχέσεις των πολιτών με την πολιτική και τους πολιτικούς, είναι κατά κανόνα σχέσεις συναισθηματικής εξάρτησης. Όταν όμως «δένεσαι» συναισθηματικά με το πολιτικό προσωπικό και τα κόμματα, είσαι και ευάλωτος στη χειραγώγηση. Συνεπώς δεν μπορείς να λειτουργήσεις σωστά ως πολίτης. Λειτουργείς μονοσήμαντα. Και όσο συνεχίζεται μια τέτοια σχέση, η χώρα θα προχωρά με τους ρυθμούς της χελώνας.

Τα συναισθήματά μας μπορούμε να τα χαρίζουμε στους ερωτικούς μας συντρόφους, στην οικογένειά μας, στους φίλους μας, στα παιδιά, στη Φύση, στα πράγματα που αγαπάμε να κάνουμε, όπου νομίζουμε τέλος πάντων, ότι θέλουμε να τα αφιερώσουμε ώστε να πιάνουν και τόπο..

Πολιτική, δεν σημαίνει, ή δεν πρέπει να σημαίνει , έρωτες με το λαό…Πολιτική σημαίνει ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ. Η πολιτική πρέπει να ασκείται με τη συναίσθηση ότι προετοιμάζω το κόμμα μου και τον εαυτό μου, για να υπηρετήσει τη χώρα με τον καλύτερο τρόπο, και όχι με τη συναίσθηση ότι το ΚΟΜΜΑ α και η ΧΩΡΑ είναι ένα και το αυτό…

Η σχέση λοιπόν των πολιτών με την πολιτική και τους πολιτικούς, πρέπει να είναι σχέση ΛΟΓΙΚΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ και ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΣΤΑΣΗΣ, ΑΠΑΙΤΗΣΗΣ να παράγουν πολιτική και όχι σχέσης συναισθηματικής. Συνεπώς, όταν οι κομματικοί φορείς δεν έχουν δεδομένους τους πολίτες, θα αναδιπλωθούν και θα προσπαθήσουν να γίνουν περισσότερο σαφείς και πειστικοί και ίσως πιο αποτελεσματικοί. Διαφορετικά, θα πηγαίνουν θέλοντας και μη, στα σπίτια τους, αν οι πολίτες δεν πείθονται.

Κάποτε, υπήρχαν πολιτικά οράματα. Κάποια πραγματοποιήθηκαν, τα περισσότερα και τα πιο μεγάλα διαψεύστηκαν. Σήμερα και το αυτονόητο ακόμα, κατάντησε ζητούμενο. Τα δε πολιτικά οράματα, ή οι μεγάλες υποσχέσεις, πήραν τη θέση των πυροτεχνημάτων… ( π.χ. θα επανιδρύσουμε το κράτος, -και το διέλυσαν- αλλά και: Θα επανιδρύσουμε την…Ευρώπη)

Αντί λοιπόν για πολιτικά οράματα και υποσχέσεις εντυπωσιασμού, θα μας έφταναν να γίνουν τα αναγκαία και τα αυτονόητα , που κι αυτά δεν είναι διόλου εύκολα, για όποιον γνωρίζει το πώς λειτουργεί η ελληνική πολιτική. Ποια λοιπόν είναι τα αναγκαία και τα αυτονόητα που θα μας έφταναν; Ας πούμε, η έντιμη διαχείριση του δημόσιου χρήματος, η δίκαιη κατανομή των φορολογικών βαρών, η τυφλή, προς κάθε κατεύθυνση και γοργή στη λειτουργία της, Δικαιοσύνη. Ένα Αξιοπρεπές σύστημα Υγείας για τους πολίτες, η σταδιακή στόχευση για υψηλό επίπεδο του εκπαιδευτικού συστήματος . Κίνητρα για τόνωση και αύξηση της παραγωγής και των εξαγωγών της χώρας , ώστε να επαρκεί η παραγωγή για τη συντήρησή μας και να μη χρειάζεται να δανειζόμαστε πολλά. Κίνητρα για την προσέλκυση επενδύσεων. Συστηματική προώθηση του αρχαίου και του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού, όχι μόνο ως μέσου προβολής και τόνωσης του κύρους της χώρας, αλλά και ως αξιοποίησής του ως μέσου που θα φέρει οικονομικά οφέλη.

Ας γίνουν αυτά και βλέπουμε… Τα οράματα-πυροτεχνήματα, ας μένουν για τις γιορτές…

*Από τα κείμενα: «Η φωνή του ποιητή»