Τι τουρισμό θέλουμε; - Του Δημήτρη Μαυραειδόπουλου

κ. Διευθυντά,

Η είδηση για μεγάλη αύξηση του τουρισμού στη χώρα μας και η ανάγκη να προστεθούν ακόμα 250.000

κλίνες στις ήδη υπάρχουσες από τη μια μας χαροποιεί και από την άλλη μας τρομάζει. Θα συμφωνήσουμε

ότι ο τουρισμός μαζί με τη ναυτιλία αποτελούν τη βαριά βιομηχανία στη χειμαζόμενη χώρα μας. Όμως

«Όποιος καεί στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι» κι εμείς παθαίνουμε αλλά δεν μαθαίνουμε. Γνωρίσαμε τον

τουρισμό στην πρώιμη περίοδο της δεκαετίας του ’60, όταν τη χώρα μας την ανακάλυπταν μυημένοι

τουρίστες με φουσκωμένα πορτοφόλια που έρχονταν για τον ήλιο, το κλίμα και τις πεντακάθαρες θάλασσες.

Παρότι ήμαστε στα σπάργανα της ανάπτυξης, χωρίς υποδομές, οι τουρίστες απολάμβαναν το σπιτικό

καλομαγειρεμένο φαγητό με τα αγνά προϊόντα και την αυθόρμητη φιλοξενία. Με τα χρόνια ο τουρισμός

αυξήθηκε υπέρμετρα, χωρίς κάποια ωρίμανση. Ο Αιγιαλός τσιμεντοποιήθηκε άναρχα, τα παραδοσιακά

μαγαζιά μετατράπηκαν σε καφετέριες και τα εστιατόρια δεν μαγειρεύουν αλλά σερβίρουν φαγητά catering.

Ακόμα και το παραδοσιακό τζατζίκι και η ταραμοσαλάτα έρχονται σε κονσέρβες. Τα μόνα φρέσκα που

σερβίρονται η χωριάτικη σαλάτα και το καρπούζι κι αυτά σε μερίδες δείγματος. Όταν εμείς οι ντόπιοι

κάναμε κάποια παρατήρηση μας αντιμετώπιζαν περίεργα και δεν μας ήθελαν για πελάτες. Οι ψαράδες

εγκαταλείπουν τα καίκια, οι αγρότες τις αγροτικές εργασίες και χωρίς καμιά τουριστική παιδεία ρίχνονται

άπαντες στον τουρισμό. Δουλεύουν τρεις μήνες και θέλουν να ζήσουν τους υπόλοιπους χωρίς να κάνουν

τίποτα.

Επειδή και στον τουρισμό υπάρχει μέτρο σύγκρισης, σιγά σιγά άρχισαν να μας εγκαταλείπουν οι

απαιτητικοί τουρίστες και μοναδικές παραλίες όπως το Φαληράκι της Ρόδου, η Χερσόνησος και τα Μάλια

της Κρήτης, ο Λαγανάς της Ζακύνθου, το Σιδάρι της Κέρκυρας κ.α. κατάντησαν παράδειγμα προς αποφυγή.

Η αυξημένη κίνηση του τουρισμού είναι μια καλή ευκαιρία αλλά στο ναδίρ της οικονομίας που βρίσκεται η

χώρα, μήπως μας γυρίσει μπούμερανγκ επαναλαμβάνοντας τα λάθη του παρελθόντος, με κίνδυνο ένα από τα

μοναδικά οικόπεδα του πλανήτη που κληρονομήσαμε να καταντήσει προορισμός ευκαιριακός του

βραχιολιού, του σακιδίου και των χούλιγκαν. Ο στόχος πρέπει να είναι στην ποιότητα και όχι στην

ποσότητα. Π.χ. ένα γκρουπ συνεδριακών τουριστών ισούται με δεκαπλάσσια έσοδα έναντι ενός από τα

συνηθισμένα γκρουπ. Ο κατευθυνόμενος τουρισμός με τα βραχιολάκια στην ουσία αφήνει στη χώρα ένα

φιλοδώρημα της τάξεως του 15-20%. Τα υπόλοιπα προεισπράττονται από τα πρακτορεία και τα ταξιδιωτικά

γραφεία.

Αυτές τις μέρες επίκειται να περάσει στη Βουλή το πολυσυζητημένο νομοσχέδιο για τη αξιοποίηση του

Αιγιαλού και μάλιστα έρχεται στο θερινό τμήμα όπου θα υπάρχει και μικρότερη αντίδραση. Σίγουρα

πρόκειται για την αξιοποίηση του Ελληνικού, αλλά, προς Θεού, να μη γίνει καθολικό και καταστραφεί ό,τι

απέμεινε από το φυσικό κάλλος που μας δόθηκε δωρεάν.

Μαυραειδόπουλος Δημήτρης

Αθήνα

Δημοσιεύθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ την Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014