Είμαστε ακόμη ζωντανοί - Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

​​Φαντασθείτε μια πολυκατοικία κάπου στο κέντρο της Αθήνας, σε μια από τις πρώην αστικές περιοχές, οι οποίες τώρα έχουν υποβαθμιστεί και τα ακίνητα διατηρούν την αξία τους μόνον για την εφορία του «πρωτογενούς πλεονάσματος». Εκεί πλέον μένουν μερικοί συνταξιούχοι, των οποίων τα παιδιά έχουν φύγει πριν από χρόνια και έχουν μετακομίσει σε άλλες γειτονιές, ή στα προάστια με τα νεόκτιστα. Οι υπερήλικες συνταξιούχοι όμως, με όλα τα προβλήματα της ηλικίας τους, δεν το βάζουν κάτω. Τον χειμώνα που μας πέρασε κρύωσαν, γιατί δεν είχαν χρήματα για να αγοράσουν πετρέλαιο και, επειδή η σύνταξή τους δεν τους επιτρέπει να πάνε πολλές ημέρες διακοπές αποφασίζουν να το διασκεδάσουν και να συγκαλέσουν γενική συνέλευση. Θέμα της γενικής συνέλευσης είναι η αγορά πετρελαίου, η οποία ούτε φέτος θα είναι εφικτή από ό,τι όλα δείχνουν, η συντήρηση του ασανσέρ η οποία θα αναβληθεί για μια ακόμη φορά για το επόμενο τρίμηνο, καθώς και η μη καταβολή των κοινοχρήστων από ορισμένους συνιδιοκτήτες. Γνωρίζουν όλοι εκ των προτέρων ότι ούτε τα κοινόχρηστα πρόκειται να εισπραχθούν διότι η κατάσταση δεν έχει αλλάξει από την προηγούμενη συνέλευση, αλλά παρ’ όλα αυτά το συζητάνε με τις ώρες και απολαμβάνουν να κατηγορεί ο ένας τον άλλον για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η πολυκατοικία. Στο τέλος, αφού ικανοποιήσουν την ανάγκη τους για «γόνιμο και δημιουργικό» διάλογο, κουρασμένοι πλέον, αποφασίζουν να ομοφωνήσουν. Ολοι συμφωνούν πως για τα χάλια της πολυκατοικίας δεν φταίνε οι ίδιοι, φταίει η κατάσταση γενικώς, τα χαράτσια που δεν τους αφήνουν τίποτε από τις μειωμένες τους συντάξεις. Δεν έχουν άδικο εδώ που τα λέμε. Και προκειμένου να βρουν το δίκιο τους, αποφασίζουν να συγκαλέσουν μία ακόμη γενική συνέλευση τον Σεπτέμβριο όπου και θα εκλέξουν επιτέλους διαχειριστή -ο προηγούμενος έχει υποβάλει την παραίτησή του αλλά παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να είναι διαχειριστής- και θα αποφασίσουν για μια ακόμη φορά ότι δεν μπορούν να αγοράσουν πετρέλαιο και δεν μπορούν να συντηρήσουν το ασανσέρ.

Δεν βρήκα καλύτερη εικόνα για να περιγράψω τα αισθήματα που μου προκαλεί η κατάσταση στη ΔΗΜΑΡ από αυτήν της πολυκατοικίας με τους συνταξιούχους. Εξουθενωμένη εκλογικά, συμπαθής όπως όλοι όσοι δεν απειλούν τίποτε και κανέναν, προσπαθεί να βρει τη θέση της στο πλέγμα της Κεντροαριστεράς, προς το παρόν όμως το μόνο που έχουν επιτύχει είναι ο κ. Κουβέλης να ανταγωνίζεται επάξια στο ευγενές αγώνισμα της φλυαρίας τον κ. Βενιζέλο. Αναρωτιέμαι ειλικρινά αν πιστεύουν ότι κάποιοι, εκτός από τους ίδιους, ενδιαφέρονται αν η Δημοκρατική Αριστερά με το «ένα κόμμα κάτι» των προτιμήσεων του εκλογικού σώματος θα πάει δεξιότερα, αριστερότερα ή θα παραμείνει στο κενό που βρίσκεται σήμερα. Στη ΔΗΜΑΡ υπάρχουν άνθρωποι σοβαροί, με πολιτική συνείδηση, οι οποίοι, αν απεμπλακούν από τον κομματικό ιδρυματισμό -παλιά ασθένεια της αριστεράς- θα μπορούσαν να ανεβάσουν το επίπεδο του πολιτικού λόγου και όχι μόνον στην κεντροαριστερά.

Και στο σημείο αυτό αναδεικνύεται το ουσιαστικό πρόβλημα. Με την ανασφάλεια που τους φορτώνει η απουσία πολιτικού οραματισμού οι επαγγελματίες της πολιτικής σκηνής οχυρώνονται, για να υπάρξουν, σε διακρίσεις και διχοτομίες που έχουν ήδη συνταξιοδοτηθεί από την κοινή γνώμη. Και αντί να στύψουν τα στιβαρά τους κεφάλια για να βγάλουν λίγο πολιτικό ζουμί αναζητούν τον κομματικό σχηματισμό που θα τους σώσει. Ή μάλλον, χειρότερα ακόμη, τον τίτλο που θα τους δώσει ρόλο για να αποστηθίσουν. Η ΔΗΜΑΡ έχασε τον ρόλο της από τη στιγμή που, καλώς ή κακώς, εγκατέλειψε την κυβέρνηση. Η «κυβερνώσα αριστερά» έγινε μη κυβερνώσα, παραδίδοντας τη συνέχεια του σουξέ στην υπόσχεση του ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι έτοιμος να κυβερνήσει. Το θέμα πάντως ήταν και παραμένει η αγορά πετρελαίου και η συντήρηση του ασανσέρ.

Έντυπη

Η Καθημερινή