Βιασμός: Από τη φαντασίωση στον εφιάλτη... - Του Φώτη Θαλασσινού

ΒΙΑΣΜΟΣ-ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ ΣΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ

ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΓΕΝΝΗΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ

ΖΩΑ

ΑΡΡΩΣΤΑ ΑΓΓΙΓΜΑΤΑ

ΟΥΡΑ

ΒΑΜΠΙΡΙΣΜΟΣ

Στο κέντρο της σεξουαλικής παραπτωματικότητας βρίσκεται ο βιασμός. Είμαι στην Κω την ώρα που γράφω ετούτες τις γραμμές και κάθε καλοκαίρι καταγγέλλονται πολλοί βιασμοί κυρίως από Αγγλίδες τουρίστριες που τις βίασαν μεθυσμένοι ομοεθνείς τους. Δεν είναι καθόλου τυχαία η γειτνίαση του αλκοολισμού με την εξακόντιση της αρσενικής καύλας σε δυσθεώρητα επίπεδα . Τόσο δυσθεώρητα όσο ο βιαστής να γίνεται άθυρμα της κτηνώδους του πλευράς. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες παροξυσμού ο αρσενικός χάνει την επαφή με την ενσυναίσθηση των δικαιωμάτων του θύματός του. Το θύμα πονάει και ο θύτης αγάλλεται. Ο βιασμός δεν έχει όρια ως προς την σχέση αυτού που τον διαπράττει και του παθόντα. Η σεξουαλική κακοποίηση , που μπορεί να μην φτάνει στην πράξη του διεισδυτικού σεξ, είναι μια εγκληματική δράση που η εμβέλεια της ξεκινάει από φιλικές σχέσεις, περνάει από τις αιμομικτικές «σχέσεις» των γεροντότερων προς τα πιο νεαρά μέλη μιας οικογένειας, από το ένα φύλο προς το άλλα και αντιστρόφως,  από συζυγικές παρακρούσεις και καταλήγει στον εκπόρθηση  του σώματος μιας άγνωστης από έναν άγνωστο. Χρησιμοποιώ σκοπίμως τέτοιες στομφώδεις λέξεις γιατί οφείλει κανείς να αποδεχθεί ότι ο βιασμός είναι μια συλλογική φαντασίωση της οποίας όμως η εγκληματική διάσταση αίρεται απ’ το γεγονός ότι στην φαντασία γίνεται κάτω απ’ τις ιδανικότερες των συνθηκών, με την συμμετοχή των πιο  ποθητών κορμιών. Το άρθρο αυτό δεν μπορεί να μην έχει και λίγο από μια κατάθεση λοξών σκέψεων. Το ασυνείδητο αυτού του κειμένου είναι το φροϋδικό Εκείνο του ανθρώπου. Ας μην κρύβομαι.  Κυρίως ας μην κρυβόμαστε. Προσωπικά οι προβολές του φαντασιακού μου (στο άρθρο) θα συνάδουν απόλυτα με την σεξουαλική μου ταυτότητα.  Δεν χρειάζεται να την δηλώσω.  Δεν είναι καθόλου δύσκολο να γίνει αντιληπτή. Θα διακόψω τις εξομολογητικές μου σκέψεις εδώ,  γιατί δεν επιθυμώ να συνεχίσω το γράψιμο σε πρώτο πρόσωπο.

Ανάμεσα στις παραφιλίες , ένας συγγενής όρος της σεξουαλικής παραπτωματικότητας, είναι και η επιδειξιμανία. To φαινόμενο απαντάται σε όλα τα φύλα. Σ’ αυτό το άρθρο μεταξύ των φύλων συμπεριλαμβάνεται κι εκείνο του σωματικά ερμαφρόδιτου που χρησιμοποιεί κατά το δοκούν και τα δύο του γεννητικά όργανα ή και τα τρία ή όσα έχει χαρίσει η φύση στο σώμα του. Ας μην στέκεται κανείς πια ρατσιστικά σε ουσιαστικά ανούσια ζητήματα. Ο έμφυλος λόγος πρέπει να καταργηθεί για να μπορέσει να αναγεννηθεί μοντέρνος και δημοκρατικός. Ο επιδειξιμανής επιδεικνύει τα γεννητικά του όργανα χωρίς να γνωρίζει την ύπαρξη της συναίνεσης του άλλου ή των άλλων. Η ψυχαναλυτική προσέγγιση του φαινομένου υποστηρίζει ότι ο θύτης έχει το άγχος του ευνουχισμού και η έκπληξη των άλλων στη θέα της γύμνιας του είναι επιβεβαιωτική  για την ύπαρξη αυτού που φοβάται ότι κατά περιόδους χάνει. Στις περισσότερες όμως των περιπτώσεων ο επιδειξιμανίας ποντάρει στην ηδονοβλεπτική λαγνεία του άλλου μέρους.  Πέρα από την κλασσική περίπτωση του επιδειξιμανούς ανθρώπου κανείς είναι πολύ πιθανό να εγκλωβίσει στο οπτικό του πεδίο και ανθρώπους που κάνουν έρωτα με τα παράθυρα τους ανοιχτά, έκθετοι και ωραίοι. Στις πολύ μικρές κοινωνίες που λίγο πολύ οι λόξες και διεστραμμένες προσωπικότητες είναι γνωστές και ελκύουν με μια υποβλητική γοητεία τούς άλλους σαλούς να συγχρωτιστούν μαζί τους η επιδειξιμανία εκπίπτει από παραφιλία σε γραφικότητα.

Στον κατάλογο των παραφιλιών εντάσσεται και η ζωοφιλία.   Εδώ δεν μπορεί να υπάρξει κάποια φαντασία παρά μόνο νοσηρή και εγκληματική κτηνωδία. Το βάτεμα ενός θηλυκού προβάτου από έναν άντρα προκαλεί αισθήματα αποτροπιασμού. Η ανάγκη επιβεβαίωσης της αρσενικής  ρώμης οδηγεί τον εκπρόσωπό της στις περισσότερες των περιπτώσεων στην επονομαζόμενη και ως κτηνοβασία. Ο κτηνοβάτης δεν διατηρεί καμμιά επαφή με την αλγεινή εμπειρία του ζώου. Γι’ αυτόν προέχει η ικανοποίησης της λιβιδινικής του παρόρμησης και μόνο. Αποσκορακίζει την ενσυναίσθηση στο έρεβος του ασυνειδήτου του και φαντασιώνεται πως το ζώο είναι ένα ερωτικό ποθητό πλάσμα από το γένος των ανθρώπων. Οι γυναίκες υιοθετούν τον παθητικό ρόλο κάποιού ομοειδούς του ζώου και συνουσιάζονται μαζί του. Στις διαβαθμίσεις του νοσηρού, στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με κάτι λιγότερο νοσηρό και το ίδιο βδελυρό με την κτηνοβασία. Κάτι κρύβεται πίσω απ’ αυτή την πράξη της γυναίκας να συνευρίσκεται με άλογα, σκύλους και άλλων. Ίσως κάποια αταβιστική μνήμη για την σεξουαλική πράξη ανάμεσα σε άνθρωπο και ζώο ως μεθόδου τελετουργικής δράσης  ενδυνάμωσης του ανθρώπου μέσα απ’ την απαράμιλλη ρώμη του τέρατος-ζώου. Μια τέτοια συνθήκη δεν είναι σε θέση να άρει το διεστραμμένο της πράξης.  Μπορεί να θυμηθεί κάποιος τη σκηνή στην ταινία Ντράκουλα του Κόπολα που η Ελιζαμπέτα  γητεμένη απ’ τη γοητεία του μεταμορφωμένου σε λυκάνθρωπο Βλαντ Τέπες  ενδίδει και πλησιάζει προς αυτόν ενώ την ακολουθεί όλη η φύση για να αποδείξει ότι δεν πρόκειται για μια αντινομία απέναντι στην αρμονία της. Η πράξη γίνεται με τον θεατή να αποφαίνεται πως πρόκειται αναντίρρητα για διαστροφή. Μονάχα κάποιοι είδαν σ’ αυτή την παράξενη συνουσία τους μυστικούς συμβολισμούς της ένωσης ευφυιών που ξεπερνάνε τις μορφές τους.

Η εφαψιμανία είναι μια παραφιλία που χαρακτηρίζεται από το άγγιγμα ερωτογόνων περιοχών ενός αγνώστου ατόμου σε μέρη όπου υπάρχει πολυκοσμία ή όπου η διαφυγή θα ήταν εύκολη αν ο δράστης γινόταν αντιληπτός, γράφει ο Ορέστης Γιωτάκος. Μέσα στο μετρό μπορεί να δει κανείς αγγελικοπρόσωπα αγόρια να ακραγγίζουν με τα χέρια του στερημένου σώματός τους τα μαλλιά μιας πανώριας κοπέλας. Το συνηθίζουν αυτό οι ρομαντικοί ποιητές της ζωής που έχουν δώσει στον έρωτα τον ορισμό που του πρέπει. Απ’ τα ανεπαίσθητα αγγίγματα στα μαλλιά κάθε νεράιδας θέλουν να πάρουνε τροφή για τη μαγεία (και συνάμα την κατάρα) της ζωής τους. Υπάρχουν ομοφυλόφιλοι άντρες που μη μπορώντας ν’ απελευθερωθούν από τα πρότυπα ζωής γίνονται φλογεροί ζητιάνοι αγγιγμάτων. Με την παραμικρή ευκαιρία ίσα που αγγίζουν «κατά λάθος» τα χέρια ενός  μυώδους άντρα. Αυτή είναι όλη η ηδονή της ζωής τους μέχρι το ξύπνημά τους, μέχρι οι επιθυμίες τους ν’ αποκρυσταλλωθούν σε κινήσεις προς την πραγματοποίησή τους. Αν αυτές οι εικόνες είναι εικόνες κόλασης και διαστροφής τότε όλοι υπάρχουν σαν διεστραμμένοι. Η εφαψιμανία ξεκινάει ακριβώς εκεί που τελειώνει αυτός ο περίκλειστος κόσμος. Οι θύτες, προικισμένοι με όλες τις κοινωνικές δεξιότητες, φτάνουν έως και την εκσπερμάτιση αγγίζοντας τα ερωτικά μέλη τους πάνω στο σώμα του θύματος. Στην ουσία δεν πρόκειται για απλό άγγιγμα, αλλά για μια πολύ αισθητή ενόχληση στην σάρκα του άλλου. Η παρενόχληση δεν γίνεται αντιληπτή σε μια πολύβουη πόλη. Σε τέτοιες πληθυσμιακές κλίμακες ο ένας άνθρωπος σπρώχνει τον άλλο γιατί απλά δεν γίνεται αλλοιώς. Οι περισσότεροι εφαψιμανείς γλιτώνουν κάποια καταγγελία. Διαλανθάνουν την προσοχή των άλλων και με τα μάτια τους κορωμένα από λαγνεία ψάχνουν να εντοπίσουν νέα θύματα.

Υπάρχουν κάποιες παραφιλίες που δεν είναι διαστροφές για τον απλούστατο λόγο ότι γίνονται με τη συναίνεση όσων ανθρώπων συμμετέχουν σε μια ερωτική συνεύρεση. Είναι εντυπωσιακή η διάθεση των ψυχιάτρων μέσω του εγχειριδίου τους DSM-IV να διαιρέσουν την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση σε πάρα πολλές επιμέρους ψυχασθένειες. Τα κίνητρα τους ήταν κάποτε αβέβαια. Σήμερα, για τους πιο  οξυδερκείς απ’ τους  μελετητές, έχουν καταστεί απολύτως βέβαια. Οι μεγάλες ψυχιατρικές αρχές επινοούν ασθένειες με μοναδικό γνώμονα τη διασπορά του φόβου του ενός απέναντι στον άλλο. Ο φόβος εξαλείφεται μόνο με την τυφλή υποταγή στις κανονιστικές αρχές των αντίστοιχων προτύπων. Οι ταγοί του κόσμου θέλουν να φτιάξουν κοινωνίες αποτελούμενες από ΄μέλη που συμπεριφέρονται με εντελώς προβλέψιμο τρόπο. Η λοβοτομή δεν είναι αποκλειστικά υπόθεση νυστεριού. Το νυστέρι πέρασε και μας άφησε έναν προφήτη συγγραφέα. Τον σπουδαίο Τζωρτζ  Όργουελ.  Η ουροφιλία σαν συστατικό του σεξ δεν έχει τόσο να κάνει με την αγάπη για τα  ούρα όσο με τους συμβολισμούς πίσω απ’ τις λέξεις και τις πράξεις. Τα παιχνίδια ρόλων είναι σύνηθες φαινόμενο κατά τη συνουσία. Πολλές φορές ένας άνθρωπος στο κρεβάτι του θέλει να αισθάνεται υποταγμένος σε κάποιον άλλο που έχει το ρόλο του αφέντη. Η σχέση αυτή έχει σαν δομικό στοιχείο της στις περισσότερες των περιπτώσεων την ουροφιλία. Τα ούρα συνειρμικά παραπέμπουν στη βρωμιά, την ξεφτίλα, το μαγάρισμα και πάει λέγοντας. Είναι κάτι που πέφτει προς τα κάτω , προς ένα χαμηλότερο επίπεδο από εκείνο της ουρήθρας. Σ’ αυτό ακριβώς το επίπεδο μπορεί ο δέκτης των ούρων να λειτουργήσει σαν ερωτικό ον. Ίσως αυτά σοκάρουν γιατί έχουν ήδη προετοιμάσει το έδαφος της γκάμας των συναισθημάτων που επιτρέπεται σ’ έναν άνθρωπο  στην ανάγνωση τέτοιων πραγμάτων. Οι άνθρωποι κατάντησαν να απωθούν την ειλικρίνεια τους στους αλαμπείς μυχούς της ύπαρξης τους. Μοιάζουν σεμνοί και τίμιοι όμως τα σωθικά τους αστραποβολούν απ’ τις συγκρούσεις. Το ευκταίο για τον έλεγχο της ανθρώπινης συνείδησης δεν θα συμβεί ποτέ. Η συνείδηση και πιο πολύ η βούληση είναι παιδιά του χάους και της ελευθερίας.

Προχωρώντας στην ίδια ομάδα παραφιλιών που μόνο τέτοιες τελικά δεν είναι  συναντά κανείς τους αιμοπότες και τον βαμπιρισμό.  Ο βαμπιρισμός μπορεί να είναι συνειδητός ή ασυνείδητος. Πάνω στο ποθοπλάνταγμα των κορμιών δήγματα άγονται και φέρονται απ’ το ένα στόμα προς το άλλο σώμα ή σώματα. Μικρά κομμάτια σάρκας αποκολλώνται αντιστρόφως προς τα θηλυκωμένα σώματα. Το αίμα καταπίνεται σαν πράξη απόλυτης αφομοίωσης του ενός απ’ τον άλλον. Όταν ο βαμπιρισμός εκδηλώνεται σαν συνειδητή εκδήλωση ενός αιμοδιψούς προσώπου το θύμα ήδη γνωρίζει πως δεν θα πονέσει και «θυσιάζει» το σώμα του στο όνομα της ηδονής που εξυψώνει την ψυχή στη μέθεξη σε μια άνευ προηγουμένου έκσταση. Ο  έρωτας είναι η μέγιστη πράξη της ενόρμησης της ζωής. Εξαλείφονται ακόμη και εκδηλώσεις που ταυτίζονται μ’ εκείνες τις προθανάτιες  στιγμές και τους αναπαλμούς θανάτου του κορμιού. Αυτές οι εκδηλώσεις των αρχέγονων σπασμών αναρριπίζουν σε φωτιά την ακατάσβεστη φλόγα της ψευδαίσθησης μιας κάποια κεκτημένης  παντοδυναμίας  των ανθρώπων. Ο βαμπιρισμός είναι η απόλυτη πράξη μετουσίωσης της σάρκας σε ψυχή. Υπάρχουν κι άλλες πολλές παραφιλίες που δεν συνιστούν διαστροφές. Κανείς συναντάει την γεροντοφιλία, τον συναινετικό σαδομαζοχισμό, την κοπρολαγνεία. Η σχετικότητα κάθε διαπροσωπικής σχέσης είναι εκείνη που καθιστά ακόμη και την αγαθότερη των λέξεων δυνητικά μια σκληρή ρητή δήλωση της ανθρώπινης έκφρασης. Πάντα κάτι διαφεύγει σε κάθε γραπτή προσπάθεια προσέγγισης μερικών θεμάτων. Αυτό που πάντα διαφεύγει δεν είναι παρά η αλήθεια. Όλα είναι τόσο σχετικά που καταλήγει κάποιος να αναρωτιέται μήπως οι κανονιστικές αρχές είναι μικρά κοινωνικά συμβόλαια για να μπορέσει να τσουλήσει η ζωή.