11-5
Για τον πολίτη της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας, ο δημόσιος χώρος, η αγορά, δεν ήταν ξένος τόπος, ανοίκειος ή και εχθρικός, αλλά φυσική και αχώριστη προέκταση του ιδιωτικού του χώρου: σπίτι του ήταν η πόλη. Μπορεί να γκρίνιαζε για τους ηγέτες του, να αναθεμάτιζε, να εξοστράκιζε όσους επέλεγε στη μια ή την άλλη περίσταση σαν εξιλαστήρια θύματα, μπορεί να έβρισκε παρηγοριά σε όσα καταλόγιζε στους δημαγωγούς ο Αριστοφάνης, την πολιτική ωστόσο, ως τέχνη οργάνωσης των κοινών, δεν την αρνήθηκε ποτέ.
Ιδού λοιπόν η διαφορά, μία επιπλέον: Στη σύγχρονη αθηναιοκεντρική δημοκρατία, ο ιδιωτικός χώρος βδελύσσεται τον δημόσιο, η δε αποστροφή προς ορισμένους πολιτικούς τείνει να μεταλλαγεί (αν δεν έχει ήδη συμβεί αυτό) σε αποστροφή προς τους πολιτικούς συλλήβδην και, ακόμα χειρότερα, σε απέχθεια προς την πολιτική εν γένει. Αυτό αναδεικνύουν οι δημοσκοπήσεις και η εκλογική αποχή (με όλο και εντονότερα προβαλλόμενο το ηδονιστικό ή μηδενιστικό σύνθημα «πάμε παραλία, όχι κάλπη», που το διακινούν οι καθεστωτικοί ταγοί της γυάλινης υπερεξουσίας), αυτό φωνάζουν στην κάμερα οι μάλλον επιλεγμένοι «αγανακτισμένοι», αυτό θριαμβεύει στην επικράτεια του Ιντερνετ, υλική και φασματική ταυτόχρονα. Αυτό, τέλος, επικυρώνεται από μαζικώς πλέον εκφωνούμενα συνθήματα του τύπου «Να καεί η Βουλή» ή «Κ[...]άλες, έρχονται κρεμάλες».
Η ισοπέδωση είναι προφανής όσο και άδικη· δεν είναι ίδιοι και δεν είναι όλοι άθλιοι, «κλέφτες» και «απατεώνες» οι πολιτικοί, όπως δεν είναι «αλήτες ρουφιάνοι» όλοι οι δημοσιογράφοι, φακελάκηδες όλοι οι γιατροί, διεφθαρμένοι όλοι οι εφοριακοί κ.τ.λ., κι ας επιμένει περί του αντιθέτου ο άρχων λαϊκισμός. Επιπλέον, κι αυτό κυρίως πρέπει να προσέξουμε, η ισοπέδωση, η άκριτη γενικευμένη απαξίωση, διευκολύνει όλως ιδιαιτέρως μεθοδεύσεις που αποβλέπουν στην υπερφαλάγγιση του δημοκρατικού συστήματος, έστω αυτού του αδύναμου που διαθέτουμε, στην ηθική εξουθένωσή του, στην ολοσχερή πλέον υπαγωγή του στους ισχυρούς του χρήματος και των μίντια.
Οσα ήδη ακούγονται για την ανάγκη «του λοχία - σωτήρα» μπορεί να καταταχθούν στα γραφικά, αν και η δύναμη της οιονεί συγκυβερνώσας Aκροδεξιάς υπερβαίνει το εκλογικό ποσοστό του ΛΑΟΣ. Τα συστηματικώς προωθούμενα σενάρια όμως για τη συγκρότηση «κυβέρνησης αρίστων», «ευπατριδών» ή όποιων άλλων αποσπούν κύρος από την οικονομική και μόνον ισχύ τους ή από την «πνευματική» τους υπεροχή, πραγματική ή φημολογούμενη, είναι άλλης τάξεως και επικινδυνότητας· είναι σενάρια όχι απλώς υποκατάστασης αλλά ακύρωσης της δημοκρατίας και εξωθεσμικής ποδηγέτησής της. Οπως δεν ψηφίσαμε να μας συγκυβερνήσει το ΔΝΤ, έτσι δεν ψηφίσαμε να μας επιβληθούν αυτόκλητοι ή διαφημιζόμενοι σωτήρες. Αν επείγονται να δείξουν τον πατριωτισμό τους, υπάρχουν κι άλλοι τρόποι. |
|
