Περιορίζοντας τη φορολογία - Του Τάσου Τέλλογλου

Κάθε μέρα η κυβέρνηση, είτε δια του ίδιου του πρωθυπουργού είτε τελευταία και δια του αντιπροέδρου της, μιλάει για την ανάγκη να αποδομηθεί η υπερφορολόγηση. Η ίδια η λέξη παραπέμπει στο προηγούμενο της εποχής των μνημονίων καθεστώς, μιας και το συνολικό ποσοστό των φόρων στο ΑΕΠ είναι κατά 1,5 ποσοστιαία μονάδα κάτω από τον μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ. Αν μιλήσουμε για τους άμεσους φόρους η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη. Ο με διαφορά αποτελεσματικότερος φόρος των τελευταίων ετών ήταν ο βαθύτατα οθωμανικής εμπνευσης φόρος ακινήτων μέσω των τιμολογίων της ΔΕΗ, που συνδεόταν απόλυτα με τη στάθμιση ενός κοινωνικού αγαθού με ένα εξίσου ζωτικό, κατά τρόπο που ο πολίτης δεν μπορούσε να επιλέξει. Σε τέτοιο βαθμό, ώστε η επιτυχία είσπραξης του συγκεκριμένου φόρου να εγείρει το ερώτημα αν οι πολίτες αυτής της χώρας πρέπει να επιλέγουν. Φυσικά, στις κάλπες οι πολίτες τιμώρησαν τα κόμματα που κυβερνούν, και εκείνα θεώρησαν οτι ένα μεγάλο μέρος του «μηνύματος» είχε σχέση με την «υπερφορολόγηση».

Η κυβέρνηση θέλει τώρα -μετά την αποπομπή Θεοχάρη και την επίτευξη ενός πλεονάσματος που δεν είναι βιώσιμο, όπως δείχνουν οι δικαστικές αποφάσεις, αλλά και τα 800 εκατομμύρια ευρώ που ζητούν από τη χώρα οι ευρωπαϊκοί θεσμοί για παράνομες αγροτικές επιδοτήσεις- να αρχίσει το «ξήλωμα» των φόρων από το πετρέλαιο θέρμανσης. Πρόκειται για ένα αίτημα όπου πετρελαϊκές εταιρείες, λαός, αγρότες που έκαιγαν πετρέλαιο θέρμανσης αντί κίνησης και ΜΜΕ υποστηρίζουν: την κατάργηση της εξίσωσης του φόρου. Πράγματι δεν δούλεψε. Αλλά είναι ο μόνος λόγος η εξίσωση; Και αν καταργηθεί η εξίσωση, πώς θέλει ο φοροελεγκτικός μηχανισμός να ελέγξει το λαθρεμπόριο από τη διαφορά φορολογικών συντελεστών; Επ' αυτού δεν ακούμε και πολλά.

Αν ήθελε η κυβέρνηση να καταργήσει φόρους με αντιαναπτυξιακή λογική, θα μπορούσε να αρχίσει από τους φόρους παραγωγής που έχει επιβάλει, π.χ. στο φυσικό αέριο των μονάδων που το χρησιμοποιούν -ο υψηλότερος στην Ευρώπη-, να αλλάξει και πάλι τους συντελεστές στις αποσβέσεις δίνοντας τη δυνατότητα να γίνεται η απόσβεση σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου και να ασχοληθεί πιο συστηματικά με τη φορολογία των επιχειρήσεων.

Όχι βεβαίως με τον ΦΠΑ στην εστίαση, που η μείωσή του επίσης απέτυχε, αλλά για αυτό δεν μιλάει κανείς. Και έπειτα, τίθεται το θέμα με τι συντελεστή θα φορολογούνται οι επιχειρήσεις; Ο δικός μας είναι μάλλον από τους χαμηλούς στην Ευρώπη, αλλά επειδή έχουμε άλλα μεγάλα συγκριτικά μειονεκτήματα δεν θα ήταν κακό αν μπορούσαμε να τον μειώσουμε κι άλλο; Ενιαίο φόρο 15% λέει ο Σαμαράς, εξισώνοντας όλες τις μορφές επιχειρήσεων (παραγωγικές, εμπορικές κ.λπ.). Γιατί δεν θα μπορούσε να γίνει αυτό που επαγγέλλεται ο Ομπάμα για τις ΗΠΑ, δηλαδή να διαχωρισθούν οι παραγωγικές (με βεβαιωμένη εγχώρια προστιθέμενη αξία) από τις άλλες; Πιθανόν να υπάρχουν νομικά προβλήματα, θα αντιτείνουν κάποιοι. Μα και αυτά ξεπερνιούνται, όπως δείχνει η εμπειρία των εφοπλιστικών εταιρειών αυτής της χώρας.

Επειδή η φορολογία δεν είναι μία ακόμα αναπτυξιακή παράμετρος αλλά η σημαντικότερη, η συζήτηση που τώρα αρχίζει πρέπει να επικεντρωθεί στα πραγματικά προβλήματα και -κυρίως- στο ζήτημα τι είδους ανάπτυξη θέλουμε, χωρίς -προσπαθώντας να λυθεί το πολιτικό πρόβλημα- να επιβαρύνουμε την κοινωνία με νέες στρεβλώσεις .

Protagon.gr