Το τζαμί: Μια χρυσή ευκαιρία - Του Ανδρέα Κωνσταντινίδη, Τορόντο

Η εισήγηση για την ανέγερση ενός οίκου λατρείας της Μωαμεθανικής θρησκείας στην Αθήνα, είναι μια χρυσή ευκαιρία για τον Ελληνισμό.  Μια χρυσή – και πολυδιάστατη – ευκαιρία, η οποία μας προσφέρει τις ακόλουθες πιθανότητες:

(1) Να αποσείσουμε από τους ώμους μας τη δυσβάστακτη ντροπή που μας επισώρευσε η οικονομική μας τραγωδία, η οποία μας παρουσιάζει σαν άβουλους και αποτυχημένους οικονομικά ανθρώπους – και δεύτερης κατηγορίας Ευρωπαίους πολίτες.

(2) Να καταδείξουμε πως ο τίτλος του Έλληνα – ναι «τίτλος», όχι ένας απλός γενεαλογικός προσδιορισμός – τον οποίο απολαμβάνουμε εκ γενετής, πραγματικά μας χαρακτηρίζει, και δεν είναι εντελώς… επιφανειακός. Δηλαδή, να καταδείξουμε έμπρακτα και αναμφισβήτητα  ότι είμαστε και εμείς πρωτοπόροι – και απόγονοι των ένδοξων Ελλήνων, οι οποίοι γέννησαν τον παγκόσμιο πολιτισμό (τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, τις επιστήμες, τις τέχνες, τον αθλητισμό και, γενικά, το φως της γνώσης).

(3) Να προσφέρουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μια αξιοπρεπή λύση στο κοινωνικό-πολιτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει, με την εισροή και εγκατάσταση εκατομμυρίων προσώπων, τα οποία θεωρούν τα «ιερά» βιβλία της θρησκεία τους, υπέρτερα της επικρατούσας νομοθεσίας της δημοκρατικής διακυβέρνησης των Ευρωπαϊκών κρατών.

(4) Να ανοίξουμε τα μάτια και το μυαλό όσων Ελλήνων – και γενικά όσων Ευρωπαίων – πιστεύουν ακόμα ότι ορισμένες πανάρχαιες, προφητικές διατριβές και βιβλία, είναι «ιερά» και… θεόπεμπτα.

Όλοι οι ανωτέρω σκοποί είναι δυνατόν να επιτευχθούν, εάν πείσουμε το Δημαρχιακό Συμβούλιο του Δήμου των Αθηνών, να συνεδριάσει, και να εκδώσει την ακόλουθη – επίκαιρη, απλή και λογικότατη κατά τη γνώμη μου – διακήρυξη:

«Εμείς, ο δήμος της Αθήνας – σαν άξιοι απόγονοι της κοινωνίας που γέννησε τη Δημοκρατία – δεν ανεχόμαστε πια παράλογες, θεοκρατικές προφητείες και πρακτικές να υπεισέρχονται στους δημοκρατικούς μας θεσμούς – και να τους μολύνουν. Από την σήμερον ημέρα, λοιπόν, αποφασίζουμε την απαγόρευση ανέγερσης νέων κτηρίων λατρείας, σχετιζόμενα με όλες τις… μονοθεϊστικές, αυταρχικές, δικτατορικές θρησκείες. Όλα τα υπάρχοντα κτίρια λατρείας των μονοθεϊστικών θρησκειών θα παραμείνουν στη θέση τους, αλλά από σήμερον απαγορεύεται η ανακαίνισης των, και θα αφεθούν στη φθορά του χρόνου – και της ανυποληψίας μας.  Δημοκρατία σημαίνει Δημοκρατία!  Δεν σημαίνει θεοκρατία!  Τελεία, και… παύλα!»

Είμαστε περήφανοι Έλληνες, λοιπόν;…  Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!  Οι πρόγονοι μας ήσαν πρωτοπόροι – και δημιούργησαν τον σύγχρονο, παγκόσμιο πολιτισμό.  Εμείς, γιατί τέτοια… χάλια! Στη συνέχεια παραθέτω το ποίημα μου, ΟΙ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ, το οποίο αφιερώνω σε όλους τους Έλληνες – και, κυρίως, στους πρωτοπόρους…

ΟΙ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ

Οι πρωτοπόροι είμαστε

κι’ οι αριθμοί μας λίγοι,

μα εμείς κρατάμε τη φωτιά

που το στρατί ανοίγει.

Οι πρωτοπόροι παιδιά του ήλιου

πάνω στα χέρια τους έχουν φτερά,

στα δυο τους μάτια λάμπουν αχτίδες

κι’ έχουν αστέρια μέσ’ τη καρδιά.

Κι’ αν είναι ο δρόμος δύσκολος

κι’ η μέρα μας αιώνας,

μας γέννησε η λεβεντιά

μας έσπειρε ο αγώνας.

Με σιγουριά και θέληση

όλο μπροστά τραβούμε,

τη μοίρα τη πανένδοξη

πιστά ακολουθούμε.

Οι πρωτοπόροι παιδιά του ήλιου

πάνω στα χέρια τους έχουν φτερά,

στα δυο τους μάτια λάμπουν αχτίδες

κι’ έχουν αστέρια μέσ’ τη καρδιά.