Ορκίζομαι πίστη στον εαυτό μου - Του Θάνου Τζήμερου

Η ορκωμοσία όντως δεν έχει κανένα νόημα. Ο συνεπής, ο ευσυνείδητος, ο τίμιος δεν έχει ανάγκη τον όρκο για να είναι αυτό που είναι. Από την άλλη, ο απατεώνας δεν πρόκειται να εμποδιστεί από κανέναν όρκο. Σκεφτείτε πόσες φορές ορκίστηκε ο Άκης! Πόσοι δημόσιοι λειτουργοί ορκίστηκαν στην τιμή και στην υπόληψή τους, για να αποδειχθεί ότι δεν είχαν ούτε τιμή ούτε υπόληψη.

Όμως η ορκωμοσία έχει έναν συμβολισμό. Ξεκινώντας κάτι, ορίζεις, σε επήκοο εκείνων που σε εξέλεξαν, την κοινή σας βάση. Είναι ένα είδος κοινωνικού συμβολαίου που επιβεβαιώνεται από τον αιρετό τη στιγμή της ανάληψης των καθηκόντων του.

Ενώ η ανάγνωση των φράσεων και των εννοιών του όρκου μπορεί να γίνεται και μηχανικά, η συνειδητή παράλειψή τους είναι πολιτική θέση. Ορκίζεται η νέα περιφερειάρχις πίστη στο Σύνταγμα αλλά όχι και στους νόμους, ενώ ο πρότυπος όρκος αναφέρει σαφώς πίστη “στο Σύνταγμα και τους νόμους”. Γιατί λοιπόν παρέλειψε τους νόμους; Για να συνεχίσει την παράδοση της αριστεράς να εφορμόζει τη νομιμότητα α λα καρτ. Συμφέρει στις εκλογικές μας βλέψεις αυτός ο νόμος; Τον στηρίζουμε. Δεν μας βολεύει; Σηκώνουμε μπαϊράκι, αποκαλώντας τον νόμο αντισυνταγματικό! Και μάλιστα, επικαλούμαστε, διαστρεβλώνοντάς το, το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος!

Η ψευδεπίγραφη αριστερά όλα αυτά τα χρόνια έχει δημιουργήσει ένα παράλληλο σύστημα “δικαίου”, πάντα με κάποιο πρόσχημα. Αρνείται π.χ. το ΚΚΕ έλεγχο στα οικονομικά του, δηλαδή στο πώς διαχειρίζεται τα χρήματα των φορολογουμένων, γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια τον νόμο, επειδή δήθεν θέλει να προστατέψει τους χρηματοδότες του! Λες και είμαστε στον εμφύλιο. Κανονικά θα έπρεπε να ανασταλεί η κρατική χρηματοδότηση, και σε υποτροπή, να ανασταλεί η λειτουργία του. Κηρύσσει απειθαρχία και ανυπακοή στους νόμους μέσα από την αίθουσα του νομοθετικού σώματος! Και δεν ιδρώνει κανενός το αυτί. Προσθέτει στον όρκο η Δούρου ότι η εξουσία ασκείται από τον λαό. Και δεν αντιδράει κανένας! Μα στη Δημοκρατία η εξουσία ασκείται από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους των πολιτών – όχι από τον λαό επ’ ευθείας. Είναι γνωστό αυτό. Και πολύ σωστά ο όρκος δεν περιλαμβάνει ανάλυση για το πώς λειτουργούν τα δημοκρατικά πολιτεύματα – όρκος είναι, δεν είναι εγκυκλοπαίδεια. Γιατί λοιπόν προστέθηκε “ο λαός στην εξουσία”;

Για τον ίδιο λόγο που και ο εκλεγμένος με το ΚΚΕ, Παφίλης, ορκίστηκε να υπερασπίζει τα "λαϊκά συμφέροντα". Ποιος ορίζει τι είναι “λαός” και ποια είναι τα συμφέροντά του; Μα φυσικά ο Παφίλης και η Δούρου! Άρα ορκίστηκαν πίστη στις απόψεις τους! Το ότι στη δημοκρατία ο λαός εκφράζεται στην κάλπη, είναι επουσιώδης λεπτομέρεια για τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Οι 10 τραμπούκοι που κλείνουν τον δρόμο και κάνουν κόλαση τη ζωή μιας πόλης  είναι λαός, αν εξυπηρετούν τα σχέδιά τους. Όλοι οι άλλοι είναι εκπρόσωποι της “πλουτοκρατίας”.

Η άρνηση της πίστης στους νόμους και στο Σύνταγμα συνιστά ευθεία παραβίαση της λαϊκής εντολής. Ο λαός ψήφισε στο πλαίσιο του δημοκρατικού πολιτεύματος και θέλει οι εκπρόσωποί του να το προστατεύουν και να το στηρίζουν όπου παρουσιάζει αδυναμίες. Όχι να το καταργήσουν. Από νομικής άποψης, το να ορκίζομαι σε ό,τι γουστάρω, καθιστά την ορκωμοσία άκυρη. Αν μάλιστα κάποιοι δηλώνουν ότι δεν σέβονται το Σύνταγμα ή / και τους νόμους θα πρέπει να εκπέσουν του αξιώματός τους, καθώς είναι ένα δείγμα γραφής για το πώς θα ασκήσουν δημόσια διοίκηση. Αυτά, βέβαια, ισχύουν σε μια σοβαρή Πολιτεία που σέβεται τους θεσμούς της.

Στη φαιδρή χώρα μας, όλα μπορούν να γίνουν ανεκτά. Γιατί; Διότι τα κόμματα εξουσίας διαμόρφωσαν το περιβάλλον ανομίας στο οποίο ευδοκίμησε η αριστερά. Ποιος κρίνει αν ένας νόμος είναι αντισυνταγματικός; Ούτε εγώ ούτε εσύ. Ούτε ο Παφίλης ούτε η Δούρου. Κρίνει το Συνταγματικό Δικαστήριο. Υπάρχει τέτοιο στην Ελλάδα; Όχι! Και γιατί δεν υπάρχει; Διότι όλες οι κυβερνήσεις και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ήθελαν να κρατούν και το μαχαίρι και το πεπόνι. Δεν ήθελαν ενοχλητικές παρεμβολές στην απόλυτη εξουσία τους. Ήθελαν η Βουλή να ψηφίζει νόμους εξώφθαλμα αντισυνταγματικούς όπως ο ΕΝΦΙΑ και κανένας να μην μπορεί να τους ακυρώσει. Ήθελαν να κυβερνούν με υπουργικές αποφάσεις και προεδρικά διατάγματα και κανένας να μην βγάζει άχνα. Βρήκε λοιπόν πάτημα η αριστερά και σου λέει: κάνετε ό,τι γουστάρετε εσείς; Κάνουμε ό,τι γουστάρουμε κι εμείς. Πατσίσαμε.

Όμως, αυτό λέγεται θεσμοποιημένη ανομία. Είναι το προτελευταίο σκαλί στην κατάντια μιας Πολιτείας πριν τον νόμο της ζούγκλας.  Η ποιότητα μιας κοινωνίας, ακόμα και η οικονομική της ευμάρεια, είναι σε άμεση συνάρτηση με την ποιότητα των θεσμών της. Κι όταν οι θεματοφύλακες των θεσμών, οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των πολιτών, σπεύδουν πρώτοι να τους απαξιώσουν, το πρόβλημα είναι πολύ σοβαρό. Πολύ πιο σοβαρό απ’ όσο μερικές γραφικές ατάκες μερικών γραφικών σε μια ήδη απαξιωμένη τελετή.

Market News