Η... αερολογία της προεδρολογίας - Του Νίκου Χατζηνικολάου

H πρόωρη προεδρολογία, που εξ αφορµής δηµοσιευµάτων φούντωσε ξαφνικά τις τελευταίες ηµέρες, πυροδότησε αλυσίδα πολιτικών αντιδράσεων τόσο από τα κόµµατα της συγκυβέρνησης, όσο και από αυτά της αντιπολίτευσης. Το κοινό στοιχείο της πλειονότητας αυτών των αντιδράσεων ήταν ο κοµµατικός «πατριωτισµός» και η µικροπολιτική προσέγγιση των κοντόφθαλµων υπολογισµών, που -δυστυχώς- εξακολουθεί ακόµη και σήµερα να χαρακτηρίζει τους σχεδιασµούς και τον λόγο των κοµµάτων, αλλά και την εν γένει λειτουργία της πολιτικής µας ζωής.

ΤΟ ΠΑΘΗΜΑ της κρίσης, στην οποία οδηγηθήκαµε και εξαιτίας ανάλογων πολιτικών συµπεριφορών του παρελθόντος, φαίνεται πως δεν έχει γίνει µάθηµα στους ταγούς µας... Οι περισσότεροι εξ αυτών «λειτουργούν» πολιτικά µε τον αξιακό κώδικα και τις «συνταγές» των δεκαετιών του ’80 και του ’90, της εποχής δηλαδή της οικονοµικής ευδαιµονίας και της πολιτικής «ανεµελιάς», σαν να µην άλλαξε απολύτως τίποτε από τότε στη χώρα! Τους ενδιαφέρει κυρίως -αν όχι αποκλειστικά- η εξουσία. Και στον βωµό της διατήρησης ή της απόκτησής της παραµερίζουν όλοι και «θυσιάζονται» όλα...

ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ότι τόσο τα κόµµατα της κυβέρνησης, όσο και αυτό της αξιωµατικής αντιπολίτευσης, επικεντρώνουν τώρα τις προσκηνιακές και τις παρασκηνιακές προσπάθειές τους στη συγκέντρωση των βουλευτικών ψήφων που χρειάζονται οι µεν προκειµένου να εκλέξουν Πρόεδρο της ∆ηµοκρατίας, οι δε για να µπλοκάρουν την εκλογή του. Και δεν αντιλαµβάνονται ότι οι εποχές άλλαξαν και ότι οι διεργασίες και οι σχεδιασµοί που γίνονται ερήµην της κοινωνίας των πολιτών, ακόµη και αν πρόσκαιρα επιτύχουν, σύντοµα θα ανατραπούν. Γράφαµε πριν από λίγο καιρό στην ίδια αυτή στήλη και θα το επαναλάβουµε µε αφορµή τη νέα αναζωπύρωση της προεδρολογίας: «Η κυβέρνηση πρέπει να αντιληφθεί ότι η παράταση του πολιτικού της βίου συνδέεται αποκλειστικά και µόνο µε την κοινωνική διάσταση της πολιτικής της και, εποµένως, µε τον βαθµό ανοχής που επιδεικνύει απέναντί της η ελληνική κοινωνία».

ΑΚΟΜΗ, λοιπόν, και αν εξασφαλίσει τα 180 «κουκιά» για την εκλογή Προέδρου ∆ηµοκρατίας τον ερχόµενο Φεβρουάριο, δεν πρόκειται να µακροηµερεύσει αν δεν δώσει πειστικές απαντήσεις στα µεγάλα κοινωνικά προβλήµατα της φτώχειας και της ανεργίας, αν δεν µειώσει αποφασιστικά τα φορολογικά βάρη των έντιµων και συνεπών φορολογουµένων, αναπληρώνοντας τα έσοδα από την καταπολέµηση της εκτεταµένης φοροδιαφυγής, αν δεν δώσει ανάσες στην καθηµαγµένη µεσαία τάξη και στοιχειωδώς αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης στη φτωχολογιά και αν δεν δροµολογήσει την ανάπτυξη, έπειτα από µια γενναία διαγραφή χρέους, που θα απαλλάξει επιτέλους την οικονοµία µας από τη βαριά σκιά της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας. Και δεν θέλει πολλή σκέψη για να καταλάβει κανείς ότι αν αρχίσει να αλλάζει το κλίµα στους πολίτες, µέσα από σηµαντικές πολιτικές πρωτοβουλίες σαν αυτές που προαναφέρθηκαν, θα καταστεί πιο εύκολη και η επίτευξη προεδρικής πλειοψηφίας τον Φεβρουάριο.

ΤΑ ΙΔΙΑ ισχύουν κατ’ αναλογίαν και για την αξιωµατική αντιπολίτευση. Αν -για παράδειγµα- ο ΣΥΡΙΖΑ επιτύχει να µπλοκάρει την προεδρική εκλογή συγκεντρώνοντας τις απαραίτητες 120 βουλευτικές ψήφους και οδηγήσει τη χώρα σε εθνικές κάλπες, χωρίς όµως να έχει πείσει προηγουµένως την κοινωνία ότι διαθέτει σοβαρό, αποτελεσµατικό και κοστολογηµένο σχέδιο για την έξοδο από την κρίση, τότε και συµµάχους για τον σχηµατισµό κυβέρνησης θα δυσκολευτεί να βρει, αλλά και αν τελικά το επιτύχει «έτσι χωρίς πρόγραµµα» η ζωή του νέου σχήµατος θα είναι µικρή. Αυτή είναι η φιλοδοξία της ηγεσίας του; Να αποτελέσει κυβερνητική «παρένθεση»; Μήπως η βιασύνη δεν είναι καλός «σύµβουλος»; Μήπως ο χρόνος φέρει µεγαλύτερη πολιτική ωριµότητα; Και βέβαια είναι προφανές ότι η αντιπολίτευση της µόνιµης άρνησης, το «όχι» σε όλα, σε µια περίοδο που απαιτούνται οι ευρύτερες δυνατές συναινέσεις και συνεργασίες και η ευρύτερη δυνατή συνεννόηση, δεν ωφελεί ούτε τη χώρα, ούτε τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Οπως επίσης δεν ωφελεί ούτε τη χώρα ούτε την αξιωµατική αντιπολίτευση και το «ναι σε όλα», όταν αφορά ορισµένα αιτήµατα και επιδιώξεις κοινωνικών οµάδων που είναι βέβαιο ότι δεν µπορούν -υπό τις σηµερινές τουλάχιστον συνθήκες- να πραγµατοποιηθούν...

ΤΕΛΟΣ, θα επιµείνουµε, µε τον κίνδυνο να γίνουµε γραφικοί, στην ανάγκη εθνικής συνεννόησης και συµπόρευσης κυβέρνησης-αντιπολίτευση για τοθέµα της διαγραφής σηµαντικού τµήµατος του χρέους της χώρας. Την κύρια ευθύνη για την επίτευξη της εθνικής ενότητας στο θέµα αυτό τη φέρει η κυβέρνηση. Οφείλει να καλέσει αµέσως στο τραπέζι του διαλόγου όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, αφού προηγουµένως ανακοινώσει και αιτιολογήσει την τελική πρότασή της για την κρίσιµη διαπραγµάτευση που σύντοµα θα αρχίσει. Ας γνωρίζουν στο Μέγαρο Μαξίµου ότι, αν δεν διαπραγµατευθούν σκληρά µε τους δανειστές, απαιτώντας οριστική και µόνιµη λύση στο µείζον εθνικό θέµα του χρέους, κανένας από τους πολιτικούς τους σχεδιασµούς δεν θα ευοδωθεί. Είναι «προαπαιτούµενο» για την πολιτική τους επιβίωση... Το πολιτικό προηγούµενο της «αποτέφρωσης» του ΠΑΣΟΚ είναι αρκούντως διδακτικό!

Real.gr