Για την πατρίδα και την καρέκλα - Tου Σταύρου Τζίμα

Διανύουμε μια περίοδο παραλογισμού. Αναφέρομαι στον «Καλλικράτη» και τις αντιδράσεις κάποιων, δυστυχώς αρκετών, δημοτικών αρχόντων. Ενώ η χώρα παλεύει με «νύχια και με δόντια» για να αποφύγει την κατρακύλα στον γκρεμό, αυτοί δίνουν τη μάχη της καρέκλας. Κλείνουν δρόμους, αποκλείουν χωματερές, απειλούν με ολοκαυτώματα για να μη χάσουν την εξουσία! Σταχυολογώ μερικές περιπτώσεις:



Η δημοτική αρχή στον Λαχανά Θεσσαλονίκης απέκλεισε τον ΧΥΤΑ γιατί η συνένωση του δήμου δεν γίνεται με άλλον της αρεσκείας της (!), με αποτέλεσμα να βρωμίσει το πολεοδομικό συγκρότημα Θεσσαλονίκης από τα σκουπίδια. Απειλεί μάλιστα ο κ. δήμαρχος ότι θα την κλείσει και πάλι εάν δεν εισακουστεί. Ο δήμαρχος Πυλαίας Θεσσαλονίκης, που αρνείται τη συνένωση με τον Χορτιάτη και το Πανόραμα, έκλεισε τον περιφερειακό σε ώρα αιχμής, με αποτέλεσμα να γίνει κόλαση και να πέσει ξύλο. Κατέβασε μάλιστα στους δρόμους ΚΑΠΗ και μαθητές εγγυώμενος ότι στα σχολεία δεν θα πάρουν απουσία -το ότι έχασαν μαθήματα ελάχιστη σημασία είχε μπροστά στον κίνδυνο απώλειας του αξιώματος- ενώ βρήκε μέγα στυλοβάτη στον αγώνα του τον «Αγιο» Θεσσαλονίκης, που μετά τους «γυφτοσκοπιανούς» κανονιοβολεί από άμβωνος τώρα και τον «Καλλικράτη»! Η δημοτική αρχή Φερών και Τυχερού Εβρου έκλεισε τα σύνορα με την Τουρκία για να μη συνενωθούν με την Αλεξανδρούπολη. Στον ορεινό Ζαρό Κρήτης κατέλαβαν το κτίριο της περιφέρειας για να μείνουν ξεχωριστός δήμος, στην Καστοριά έχουν ξεσηκωθεί γιατί έγινε πρωτεύουσα δήμου το χωριό του προέδρου της Βουλής κ. Πετσάλνικου και στη Νάουσα οι δημοτικοί άρχοντες κινδυνεύουν να «πέσουν» στον καταρράκτη Αραπίτσα εάν δεν πάρουν στην αγκαλιά τους τους μικρότερους δήμους Ανθεμίων και Ειρηνούπολης.

Οι δημοτικοί μας άρχοντες ζώστηκαν τ’ άρματα και έπιασαν τα μετερίζια. Ο ένας για να παραμείνει ο δήμος του ανεξάρτητος και ας πνίγεται στα χρέη, ο άλλος για να πάρει την έδρα, ο τρίτος να μην πάει με κάποιον άλλον με πρόσχημα «ιστορικούς λόγους» και αν ψάξει κανείς περισσότερο θα αναγνώσει στα υψωμένα λάβαρα της εξέγερσης επιχειρήματα που αγγίζουν τα όρια της γραφικότητας. Κοινός παρονομαστής, η απώλεια της εξουσίας, προσωπικής ή κομματικής. Το ξέρουμε όλοι ότι το αξίωμα του δημάρχου, του αντιδημάρχου, του δημοτικού συμβούλου, του κοινοτάρχη, σημαίνει στις τοπικές κοινωνίες ισχύ, αναγνώριση, άνοδο της οικονομικής επιφάνειας και για το κόμμα έναν μηχανισμό βολέματος ανεπάγγελτων, συνήθως, στελεχών του.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο «Καλλικράτης», αναγκαία μεταρρύθμιση, εμπεριέχει αδικίες, εξυπηρετεί σε κάποιες περιπτώσεις σκοπιμότητες. Οπως δεν πρέπει να αμφισβητεί κανείς το δημοκρατικό δικαίωμα της έμπρακτης διαμαρτυρίας. Ομως, το να τιμωρούν την κοινωνία και τους αθώους πολίτες οι καλοί μας δήμαρχοι για να διατηρήσουν τις καρέκλες τους πάει πολύ. Το χειρότερο; Η κυβέρνηση, η δικαιοσύνη, παρακολουθούν απαθείς.

14/5/2010

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_14/05/2010_400891