Βάζοντας τη σκέψη μου σε ρίμα: Ποιήματα της Κατερίνας Μπέση

Υστερόγραφο: Σ αγαπώ-ο Βράχος σου

Νιώσε το χάδι μου απαλό στα μαλλιά σου ,

μη το διώχνεις με βία .

Στέρησε μου την οργή της νιότης σου,

Γιατί είμαι ο βράχος σου,κι εσύ κύμα .

Αφρίζοντας με χτυπάς ξανά και ξανά,

με την ίδια μανία.

Το ίδιο πείσμα.Τον ίδιο πόνο.Τον ίδιο φόβο.

Κι ας σου φωνάζω ,πως δε θα λυγίσω

δε θα σε αφήσω μονάχο ,

όσο κι αν τ αλάτι σου ξύνει και ματώνει τις πληγές μου.

Θα είμαι πάντα ο βράχος σου. Ο δικός σου βράχος.

Για να ξεθυμαίνεις,να ξεσπάς,

να γίνεσαι παιχνιδιάρικο κύμα που παίζει τριγύρω μου,

κι ήρεμο κάποιες φορές με δροσίζει

ένα Αυγουστιάτικο καταμεσήμερο.

Νιώσε το βλέμμα μου ,καρφωμένο επάνω σου.

Και την σιωπή μου να σπάει το φράγμα του ήχου σου.

Προσπαθώντας να γκρεμίσω απροσπέλαστους τοίχους.

Κλαίγοντας σα νεογέννητο,που βρέθηκε άξαφνα στο φως.

Αποκομμένο βιαστικά απ'τον ομφάλιο λώρο του.

Ησυχάζοντας στο στήθος της μάνας .

Γυρεύοντας ζεστασιά.Γυρεύοντας τον αιώνια δικό του βράχο.

Με το ίδιο πείσμα.Τον ίδιο πόνο.Τον ίδιο φόβο.

Κι ας σου φωνάζω,πως δε θα λυγίσω.

Είμαι ακλόνητος, ακοίμητος φρουρός των ονείρων.

Δε σου ζητάω,δε σου παίρνω,δε σου στερώ

Όλα δικά σου.Όλα για σένα.Είμαι εδώ.

Για να σε βλέπω να πετάς,να γελάς,να χαίρεσαι.

να πατάς γερά στα πόδια σου,χωρίς να λυγίζεις.

Μέχρι να' ρθει εκείνη η ευλογημένη ώρα,

που θα είσαι εσύ ο βράχος.

Ο βράχος που θα αντέχει και θα στηρίζει

ό,τι πιο πολύ αγαπάς!

Υστερόγραφο: Σ αγαπώ πολύ, ο Βράχος σου.

Κλειστόν λόγω επισκευών

Σβήνω τα φώτα της ψυχής

κλειδώνω τις πόρτες του μυαλού

και βάζω κλειστόν λόγω επισκευών.

Κάνω ανακαίνιση ιδεών

ονείρων και ιδανικών

Αλλάζω τη βιτρίνα τη μαρκίζα.

Ξεσκονίζω τους τοίχους της συνείδησης

καθαρίζω τα τζάμια της καρδιάς

λουστράρω τον πάγκο της λογικής,

κι αδειάζω τα ράφια της συνήθειας.

Χαρίζω το παλιό μου εμπόρευμα

γιατί το φορτίο είναι αβάσταχτο

μου πόνεσε την πλάτη.

Ένα τσουβάλι με στοιβαγμένα όνειρα ,

πόθους, σκέψεις, αγάπες,

ενοχές για όσα δεν έζησα,

δεν έκανα αλλά και δεν ζήτησα.

Βγάζω το στοκ από τις αποθήκες μου

συναισθήματα που πονούν,

φωνές που σίγησαν με το χρόνο

πληγές που δεν κλείνουν

σιωπές που φωνάζουν γιατί

γιατί που δεν έχουν απάντηση.

Απαντήσεις σε ανείπωτα ερωτήματα

Διώχνω λοιπόν τη σαβούρα

πετάω τα άχρηστα και κρατάω....

Κρατάω το τίποτα και δε με κουράζει.

Δε με πειράζει που δεν θα είμαι εγώ.

Σταματώ την ανακαίνιση

το μαγαζί θα' ναι κλειστό

γιατί η ζωή που έζησα ,δεν είχε το ΕΓΩ.

Όσα θυμάμαι σαν παιδί

Όσα θυμάμαι σαν παιδί

πληγές που ακόμη αιμορραγούν.

Όπως τότε που έπεσα από το ποδήλατο

κι έβλεπα το αίμα να τρέχει.

Έτρεχε κι ο λογισμός μου

με ταχύτητα φωτός πετούσε στα σύννεφα.

Που πάντα με μάγευε το σχήμα τους,

το χρώμα, το ταξίδεμά τους.

Όσα θυμάμαι σαν παιδί

κρυμμένα σε σκιές και χαραμάδες.

Έπαιζα πεντόβολα με τις ελπίδες και τα όνειρα

κρυφτό με τα θέλω και τα πρέπει των άλλων.

Άφηνα την ψυχή μου σε βρεγμένα υπόστεγα

με την υγρασία να τρυπάει το μίζερο σαρκίο

που περιέφερα ανελέητα από δω κι από κει

με μόνη ασπίδα δυο μικρά χέρια.

Όσα θυμάμαι σαν παιδί

βαριές ασήκωτες λασπωμένες μπότες.

Ένα βήμα αυτές και τρία εγώ.

Πως να ανέβω τις ανηφόρες που απλώνονταν

σαν πεδιάδες μπροστά μου.

Τ' άγονα λιβάδια των άλλων ψυχών

με το παγερό χαμόγελο και τ' αδειανό βλέμμα,

που σέρνουν τα κουφάρια τους με κόπο.

Όσα θυμάμαι σαν παιδί

λέξεις χωρίς σημασία σε σατέν περιτύλιγμα.

Χάδια ξυράφια χαράζουν μια άλικη διαδρομή

απ το μυαλό στην ψυχή,και τούμπαλιν.

Κι εγώ ? Πως να ψιθυρίσω σε κωφευμένα ώτα

ότι η σιωπή δεν είν' χρυσός.

Είναι φωτιά,φλόγα δυνατή ασίγαστη,

τρέφεται με ανείπωτους πόθους κι ανεκπλήρωτα όνειρα.

Άπιαστο όνειρο

Αν έπιανα το σκληρό σου χαμόγελο άπιαστο όνειρο μου,

θα σ΄έκανα δικό μου.

Αν μάθαινες τα κρυφά βασανισμένα πρέπει ,όχι ,και μη

Θα ήσουν απλά μια αφορμή.

Αν κυβερνούσες της ψυχής μονοπάτια, αδιάβατα σκιερά,

στου μυαλού τα παιχνίδια έβαζες φωτιά,

δανειζόσουν τις λέξεις,πριν τις ντύσεις με φώς,

και γινόσουν αστέρι της ζωής ξεναγός

τότε λόγος θα ήσουν ,κι όχι ένας σωρός!

Όχι μια απ' τα ίδια ,που στο χτες μόνο ζουν

που αρπάζουν και κλέβουν,κι όλο κάτι ζητούν.

Μα ποτέ δε τους φτάνει και δεν είναι αρκετό

δεν μπορούνε να νοιώσουν και να πουν σ αγαπώ.

Βάζω τις σκέψεις μου σε ρίμα! Μπέση Κατερίνα