Ενάντια στο Ράιχ: Οι μουσουλμάνοι που βοήθησαν Εβραίους και πολέμησαν τους Ναζί

Η Νουρ Ινάγιατ Καν έζησε μια ασυνήθιστη ζωή. Γεννήθηκε το 1914 από πατέρα Ινδό Σούφι ευγενικής καταγωγής και μητέρα Αμερικανίδα. Σε παιδική ηλικία έφυγε με τους γονείς της από τη Μόσχα εν μέσω της επανάστασης σε μια άμαξα που ανήκε στον γιο του Τολστόι.

Επιμέλεια: Μαρία Αγγελοπούλου

Μεγαλωμένη στο Παρίσι σε ένα αρχοντικό γεμάτο με μαθητές του μουσικού πατέρα της, η Καν έγινε δεξιοτέχνης της άρπας και της παραδοσιακής κιθάρας, ντυνόταν με δυτικά ρούχα, αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Σορβόνης και δημοσίευσε ένα βιβλίο με ιστορίες για τα παιδιά. Όλα αυτά πριν τα 25 της χρόνια.

Το Μάιο του 1940, οι  Γερμανοί κατέλαβαν το Παρίσι. Η Καν με τη μητέρα της και τα μικρότερα αδέρφια της έφυγαν από την πόλη, όπως και εκατομμύρια άλλοι, παίρνοντας το καράβι από το Μπορντό προς την Αγγλία. Το 1942, κλήθηκε από τις Ειδικές Επιχειρήσεις του Τσόρτσιλ να εργασθεί στο Παρίσι ως ασυρματιστής. Η δουλειά αυτή ήταν από τις πιο επικίνδυνες, διότι τα σήματα των ασυρματιστών συχνά παρακολουθούνταν από τις αρχές. Ο μέσος όρος επιβίωσης ενός ασυρματιστή της Αντίστασης στο Παρίσι ήταν περίπου 6 εβδομάδες.

Η Καν δούλεψε εκεί από τον Ιούνιο του 1943 μέχρι την σύλληψη της από την Γκεστάπο τον Οκτώβρη του ίδιου έτους. Η καταπληκτική ζωή της και η δολοφονία της στο στρατόπεδο Νταχάου της Γερμανίας τον Σεπτέμβριο του 1944 γίνονται το επίκεντρο μιας ταινίας με τίτλο «Enemy of the Reich: The Noor Inayat Khan Story». Ο δημιουργός της ταινίας Michael Wolfe, ερευνώντας τη ζωή της ανακάλυψε της ιστορίες και άλλων μουσουλμάνων που πολέμησαν με θάρρος και σκοτώθηκαν από τους Ναζί.

Ο Μπεχίκ Έρκιν ήταν Τούρκος πρεσβευτής στο Παρίσι. Προμήθευσε με έγγραφα και διαβατήρια χιλιάδες Εβραίους και κανόνισε την έξοδό τους από τη χώρα με τρένα προς όλη την Ευρώπη. Μια μοιραία μέρα, ο Νεκντέκ Κεντ, Τούρκος Πρόξενος στη Μασσαλία, εμπόδισε την αποστολή 80 Τούρκων Εβραίων στην Γερμανία, αναγκάζοντας το τρένο να σταματήσει και καταφέρνοντας να τους γυρίσει σώους πίσω στη Γαλλία.

Ο Αμπντούλ Χουσείν Σαρντάρι χρησιμοποίησε τη θέση του στο ιρανικό προξενείο του Παρισιού για να βοηθήσει χιλιάδες Εβραίους να αποφύγουν τη σύλληψη από τους Ναζί. Αργότερα ονομάστηκε ο «Ιρανός Σίντλερ». Προσπάθησε να πείσει τους Γερμανούς ότι οι Ιρανοί ήταν Άριοι και οι Εβραίοι του Ιράν ήταν καθαροί Ιρανοί από την εποχή του Κύρου του Μεγάλου και γι’ αυτό δεν έπρεπε να διώκονται. Στη συνέχεια εξέδωσε εκατοντάδες ιρανικά διαβατήρια σε μη Ιρανούς Εβραίους σώζοντάς τους τη ζωή.

Ο Αχμέντ Σομία από την Τυνησία ήταν διευθυντής του γαλλικού Μουσουλμανικού Νοσοκομείου έξω από το Παρίσι. Έκρυβε όπλα, βοηθούσε στις ραδιοφωνικές μεταδόσεις της Αντίστασης, φρόντιζε τραυματίες και συνέβαλε στο να σωθούν πολλοί Αμερικάνοι και Βρετανοί πιλότοι τους οποίου έκρυβε σε θαλάμους ασθενών φυματίωσης όπου η Γκεστάπο και οι Γάλλοι χωροφύλακες φοβόντουσαν να πραγματοποιήσουν ελέγχους.

Η Καν γνώρισε μεταθανάτια τις υψηλότερες βρετανικές και γαλλικές, στρατιωτικές και μη, τιμές. Το ίδιο συνέβη και με πολλούς ακόμη μουσουλμάνους. Πολλοί ήταν αυτοί που τιμήθηκαν επειδή πολέμησαν με τον ινδο – βρετανικό στρατό τις δυνάμεις του άξονα. Σε αυτόν τον τεράστιο εθελοντικό στρατό οι μουσουλμάνοι ήταν περίπου το 1/3 της δύναμης και έπαιξαν καθοριστικό ρόλο. Σε ένα γράμμα του προς τον Ρούσβελτ κατά τη διάρκεια του πολέμου ο Τσόρτσιλ αναφέρει ότι: «Οι μουσουλμάνοι στρατιώτες αποτελούν τα κύρια στοιχεία του στρατού στα οποία εμείς (σ.σ. οι Βρετανοί) στηριζόμαστε για την άμεση μάχη».

«Το 1944 - 1945 ο Γαλλικός Στρατός της Αφρικής ενώθηκε με τις Ελεύθερες Γαλλικές Δυνάμεις του Ντε Γκολ. Ο στρατός απαρτιζόταν από 260.000 άνδρες, από τους οποίους οι μισοί ήταν από τη Βόρεια Αφρική και στην πλειοψηφία τους μουσουλμάνοι ενώ ακόμη ένα μεγάλο ποσοστό μουσουλμάνοι από τη Σενεγάλη. Αυτές οι δυνάμεις εισέβαλαν στην Ιταλία και συνέδραμαν στην απελευθέρωση της νότιας Γαλλίας. Σύμφωνα με τον Αμερικάνο ιστορικό Χουάν Κολ, «η ήττα των δυνάμεων του άξονα από τους σκουρόχρωμους Αφρικανούς στην περιοχή της ‘Άριας Ευρώπης’ επέφερε μεγάλο πλήγμα τους Γερμανούς στρατιώτες που έως τότε ήταν βουτηγμένοι στις χαλκευμένες θεωρίες φυλετικής κατωτερότητας».

Και η Ανατολική Ευρώπη προσφέρει πολλά παραδείγματα. Στα Βαλκάνια, για παράδειγμα, μόνο 200 Εβραίοι ζούσαν στην Αλβανία πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο, μέχρι το τέλος του πολέμου, περίπου 2.000 εβραίοι ζούσαν πλέον στη χώρα. Πάρα πολλοί ήταν αυτοί που είχαν φύγει για την Ελλάδα, την Αυστρία και άλλες χώρες της Ευρώπης για να βρουν καταφύγιο εκεί, εντός του μουσουλμανικού πληθυσμού, που τους έκρυψε και τους προστάτευσε» σημειώνει ο Michael Wolfe, στην Washington Post.

TVXS.gr