Ολοι στοιχηματίζουν εναντίον Ελλάδας και ευρώ. Και έχουν δίκιο, εκτός και αν...

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 15 Μαΐου 2010

Oλα τα στοιχήματα που παίζονται αυτές τις ημέρες παίζονται εις βάρος μας.

Στις αίθουσες σύνταξης των μεγάλων εφημερίδων του κόσμου, σε ακαδημαϊκά αμφιθέατρα και πολιτικά γραφεία και προπάντων στα φλεγόμενα ντίλινγκ ρουμς των τραπεζών, όλοι στοιχηματίζουν στην ελληνική αποτυχία.



Το πρόγραμμα λιτότητας που υποχρεώνεται να εφαρμόσει η Αθήνα- σύμφωνα με όλους τους αναλυτές, σκληροπυρηνικούς του νεοφιλελευθερισμού ή προοδευτικούς όπως ο Πολ Κρούγκμαν- είναι αδύνατον να επιτύχει. Θα σκοντάψει στις μεγάλες κοινωνικές αντιδράσεις που θα προκαλέσει. Αλλά κι αν η ελληνική κοινωνία αντέξει στα μέτρα, η ελληνική οικονομία δεν θα αντέξει. Ακόμη κι αν το πρόγραμμα πετύχει πλήρως- προφητεύουν όλοι οι αναλυτές-, η ύφεση που θα προκαλέσει θα είναι σε τόσο ισχυρή δόση ώστε στο τέλος θα αφήσει την Ελλάδα με ένα χρέος που ως ποσοστό του ΑΕΠ θα είναι ακόμη υψηλότερο απ΄ ό,τι σήμερα. Και έτσι, αργά ή γρήγορα, η Ελλάδα θα καταλήξει εκεί που εξ αρχής τα στοιχήματα την προόριζαν- στην «τεχνική πτώχευση» και κατόπιν στην έξοδο από το ευρώ.

«Πρόβλεψη: Η κυβέρνηση Παπανδρέου θα πέσει και η διάδοχός της θα επιβάλει ένα "κούρεμα" 30% στους κατόχους των ελληνικών ομολόγων», έγραφε στο περιοδικό «Νewsweek» ο καθηγητής Φέργκιουσον, συνοψίζοντας ψυχρά το κρέντο όλων των αγγλοσαξονικών προβλέψεων για τη μοίρα μας. Είναι ενδιαφέρον, πρώτον, ότι τα επιχειρήματα των προφητών του σκότους μοιάζει να συμπίπτουν πλήρως με κάθε, απολύτως δικαιολογημένη, εξ αριστερών κριτική στα μέτρα λιτότητας: είναι άδικα, υπερβαίνουν τις αντοχές της κοινωνίας και θέτουν σε δοκιμασία τη συνοχή της, την ίδια ώρα που απειλούν να ρίξουν την οικονομία σε έναν υφεσιακό γύρο του θανάτου.

Είναι ενδιαφέρον, δεύτερον, ότι η εναλλακτική λύση που διατυπώνουν συμπίπτει, επίσης, με την εναλλακτική λύση που και η καθ΄ ημάς σκεπτόμενη Αριστερά προτείνει: Να «κουρέψουμε» το χρέος μας, να ζητήσουμε, δηλαδή, από εκείνους που είχαν την απερισκεψία να μας δανείζουν να πληρώσουν το τίμημα της επιπολαιότητάς τους με μια μείωση της αξίας των ομολόγων που έχουν στα χέρια τους. Να μοιραστούν οι δανειστές με τον ελληνικό λαό το τίμημα της υπερχρέωσης της χώρας.

Κι είναι ενδιαφέρον, τρίτον, ότι οι προφητείες όλες και όλα τα αρνητικά στοιχήματα προσβλέπουν στο ίδιο σημείο στο βάθος του ορίζοντα: τον κλονισμό της συνοχής και, εν τέλει, τη διάλυση της ζώνης του ευρώ. Η δημιουργία ενός κοινού νομίσματος- λένε, και δεν έχουν καθόλου άδικο- χωρίς κοινή οικονομική πολιτική, η δημιουργία μιας κοινής νομισματικής ζώνης χωρίς κοινή οικονομική διακυβέρνηση ήταν εξ αρχής μια ανοησία, καταδικασμένη να διαλυθεί στο πρώτο ανάποδο φύσημα του ανέμου, στην πρώτη κρίση. Και η Ελλάδα με την κρίση της γίνεται η αφορμή για να επιβεβαιωθεί ο προπατορικός αγγλοσαξονικός ευρωσκεπτικισμός.

Εχουν δίκιο. Εκτός και αν...

Εκτός και αν η ελληνική κρίση ξυπνήσει την κοιμώμενη, αμήχανη, σούπερ συντηρητική Ευρώπη και την υποχρεώσει να τρέξει να αναπληρώσει το κενό και να στηρίξει το κοινό της νόμισμα με θεσμούς κοινής οικονομικής διακυβέρνησης. Εκτός και αν η άγρια κερδοσκοπική επίθεση στο ευρώ κάνει τους απρόθυμους ευρωπαίους ηγέτες να αντιδράσουν και να αναζητήσουν αποτελεσματικούς τρόπους ώστε να ελέγξουν τις αγορές του χρήματος, να ανακτήσουν ένα μέρος της ισχύος και της κυριαρχίας που εκχώρησαν στους κανίβαλους των «χετζ φαντς» και να θέσουν ξανά το ερώτημα ποιος κυβερνά τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο- οι αγορές ή η δημοκρατία. Εκτός και αν η μακάβρια συνταγή της «λιτότητας χωρίς σύνορα», που απλώνεται σήμερα από την Αθήνα ώς το Δουβλίνο κι από τη Λισαβώνα ώς το (οσονούπω, στρατηγέ μου) Παρίσι, αντικατασταθεί από μια ορθολογικότερη συνταγή, που δεν θα απαντά στην κρίση που προκάλεσε η υπερβολική «φιλελευθεροποίηση» της οικονομίας με ακόμη ισχυρότερες δόσεις «φιλελευθερισμού».

Εκτός και αν- τελευταίο, αλλά κρίσιμο για μας- και η μικρή Ελλάδα καταφέρει να μην τυλιχτεί σε ένα σάβανο λιτότητας, καθ΄ οδόν προς τον τάφο, αλλά βρει τρόπο να κάψει το λίπος της γραφειοκρατίας, του ανορθολογισμού και της διαφθοράς που την εμπόδιζε να κινηθεί και την καθήλωνε, δέκα χρόνια τώρα, στον καναπέ μιας χρυσής κατανάλωσης με ακριβοπληρωμένα δανεικά.

Εκτός και αν η ελληνική κρίση ξυπνήσει την κοιμώμενη, αμήχανη, σούπερ συντηρητική Ευρώπη και την υποχρεώσει να τρέξει να αναπληρώσει το κενό και να υποστυλώσει το κοινό της νόμισμα με θεσμούς κοινής οικονομικής διακυβέρνησης

TA NEA

http://www.tanea.gr/aixmes.htm