Ο φόβος της ήττας - Του Πάσχου Μανδραβέλη

Αν «τίποτε δεν εξασφαλίζει περισσότερο την ήττα από τον φόβο της ήττας», τότε η κυβέρνηση ετοιμάζεται να χάσει, και με μεγάλη διαφορά. Αυτό προκύπτει από τον ανόητο χειρισμό της μετάδοσης της ομιλίας του κ. Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ το Σάββατο (13.9.2014). Ο χειρισμός δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «δόλιος», διότι η δολιότητα προϋποθέτει κάποια ευφυΐα. Οταν προκαλείς το ενδιαφέρον για την ομιλία ενός πολιτικού αρχηγού, σε καιρούς που ουδείς ενδιαφέρεται για τις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών (ας αφήσουμε στην άκρη το γεγονός ότι ήταν Σαββατόβραδο), μόνο για δολιότητα δεν μπορεί να μιλά κάποιος. Γνήσια ανοησία, θα λέγαμε, και λίγο είναι, διότι στην εποχή του Διαδικτύου χάθηκε το «πλεονέκτημα ΥΕΝΕΔ»· οποιοδήποτε πολιτικό γεγονός, οποιαδήποτε ομιλία είναι προσβάσιμη από παντού. Ο χειρισμός της κυβέρνησης έδωσε πλεονέκτημα στον ΣΥΡΙΖΑ και τους κινηματίες του, οι οποίοι –παλιά τους τέχνη κόσκινο– διοργάνωσαν «βραδιά Αλέξη Τσίπρα» στις καφετέριες της χώρας με το ηρωικό σύνθημα «δείτε την ομιλία που προσπαθεί να λογοκρίνει η κυβέρνηση».

Αυτά όμως είναι τα επαρχιακά μας και, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση τίναξε στον αέρα τη μεταρρύθμιση για ανεξάρτητη δημόσια τηλεόραση, λίγοι θα θυμούνται ύστερα από δέκα χρόνια ότι παραιτήθηκε η ηγεσία της ΝΕΡΙΤ για την ωμή κυβερνητική παρέμβαση· πόσοι θυμούνται ότι το 1985 είχε παραιτηθεί σύσσωμη η ηγεσία της ΕΡΤ γιατί κόπηκε με άνωθεν εντολή η εκπομπή «Τα καμάκια»;

Δυστυχώς όμως ο φόβος της ήττας εγκλωβίζει την κυβέρνηση σε καταστάσεις χειρότερες· και για την ίδια και για τη χώρα. Ενα από αυτά είναι το ζήτημα της χρηματοδότησης μετά το ερχόμενο έτος. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι όλα πάνε καλά και το «success story» που διαλαλεί η κυβέρνηση είναι πραγματικό, ακόμη κι αν θεωρήσουμε ότι η οικονομική κατάσταση (όχι ημών, αλλά των μελλοντικών γενεών) επιτρέπει χουβαρνταλίκια να δανειζόμαστε με 5-6% των αγορών, έναντι του 2% της τρόικας, υπάρχει ένα τεχνικό αγκάθι, που θα αποκτήσει μεγάλη συμβολική σημασία αν υλοποιηθεί η υπόσχεση του κ. Σαμαρά «όχι άλλο δάνειο κι άλλους ελέγχους από την τρόικα». Το αγκάθι λέγεται Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η χρηματοδότηση του οποίου δεν λήγει το 2014, όπως των Ευρωπαίων εταίρων, αλλά το 2016.

Αυτό με απλά ελληνικά σημαίνει ότι η Ελλάδα κινδυνεύει του χρόνου να είναι η μόνη χώρα της Ευρωζώνης υπό την επιτήρηση μόνο του ΔΝΤ. Αυτό φυσικά δεν το θέλουν οι Ευρωπαίοι, αλλά μάλλον δεν το μέτρησε πολιτικά και η κυβέρνηση. Σκέφτεται κανείς τι θα ακούει αν, αντί της τρόικας, έλεγχο κάνει μόνο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο;

Βεβαίως, η κυβέρνηση (αλλά και το ΔΝΤ) δεν επιθυμεί τέτοιο σενάριο και όλα δείχνουν ότι προκρίνεται η (πολύ λογική) λύση κάλυψης του υπόλοιπου προγράμματος από τους εταίρους. Αυτό θα παρουσιαστεί από την κυβέρνηση ως «μέγιστη νίκη» (έδιωξε την τρόικα και το ΔΝΤ) και από την αντιπολίτευση ως «νέο μνημόνιο με το οποίο μας δένει χειροπόδαρα η κυβέρνηση». Ποιον θα πιστέψουν οι πολίτες;

Ο πανικός είναι ο χειρότερος σύμβουλος και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Ας ηρεμήσουν στην κυβέρνηση κι ας καταλάβουν ότι στον αγώνα του λαϊκισμού παίζουν εκτός έδρας· ο ΣΥΡΙΖΑ το κάνει καλύτερα. Απομένει ο δρόμος των μεταρρυθμίσεων, αλλά το ερώτημα είναι: τον θέλουν;

Έντυπη

Η Καθημερινή