Ο Προκρούστης μέσα σου - Του Θάνου Τζήμερου

Σήμερα είχε ωραία μέρα. Πήγαμε με φίλους στην Κακιά Θάλασσα. Μόνο κακιά δεν ήταν. Λιακάδα, ζέστη, θάλασσα λάδι, μετάνιωσα που δεν πήρα μαγιό. Γύρισα πριν από λίγο. Δεν είχα σκοπό να μπω στο FB αλλά πήρα ένα μήνυμα από μια φίλη που με ενημέρωσε για τον "χαμό" που γίνεται στα social media για το σχόλιό μου για τις Καρυάτιδες. Χαμός για ένα σχόλιο, στα χαλαρά, για την αισθητική ενός αγάλματος;

Άνοιξα λοιπόν το διαδικτυακό παράθυρο στον κόσμο και με πήρε αμέσως η μπόχα. 149 σχόλια στο ένα κείμενο και 244 (μέχρι στιγμής) στο άλλο. Από περιέργεια κοίταξα πόσα σχόλια είχε μια προχθεσινή ανάρτησή μου που αναφερόταν στο θέμα της αυτοδιάθεσης, προσωπικής και ομαδικής, στον σύγχρονο κόσμο, το πιο σημαντικό ίσως θέμα του μέλλοντος καθώς το παγκόσμιο χωριό που είναι πλέον ο πλανήτης βρίσκεται σε προφανή ασυμβατότητα με τους παραδοσιακούς τρόπους ομαδοποίησης, άρα και διακυβέρνησης των ανθρώπων. Αλλά και το πιο σημαντικό θέμα του παρόντος καθώς η Ελλάδα ενταγμένη σε μια ευρύτερη κοινότητα κρατών και εθνών έχει ήδη μπει στο χωνευτήρι και μπορεί να βγει δυνατότερο κράμα μετάλλου ή σκέτη σκουριά. Μετράω 25 σχόλια, κι αυτά από μια χούφτα σχολιαστές. Δεν σας απασχόλησε το θέμα, δεν έχει περάσει καν από το μυαλό σας, ε;

Ρίχνω μια ματιά στους 244 και στους 149. Ονόματα άγνωστα. Οι περισσότεροι γράφουν για πρώτη φορά στον τοίχο μου. Βρισιές, κατάρες, απειλές, ψόφα, αυτοκτόνα, το διαδικτυακό bullying σε όλο του το μεγαλείο. Και τα σχόλια διανθισμένα με τις υπομνήσεις για το λυμφατικό ποσοστό στις ευρωεκλογές, για την ΑΣΟΕΕ που εγκατέλειψα (δεν με ενδιαφέρει, πάρτε το χαμπάρι!) και για το πόσο ασήμαντος και τιποτένιος είμαι.

Πρώτη απορία: δεν πήγατε καμιά βόλτα σήμερα, να σας δει λίγο ο ήλιος να δέσετε λίγο βιταμίνη D; Να βγάλετε το κορίτσι σας, το αγόρι σας, τα παιδιά σας έξω στον καθαρό αέρα, παρά κάθεστε και βγάζετε τα λυσσακά σας στο FB;

Δεύτερη απορία: αφού είμαι τόσο ασήμαντος και ξοφλημένος γιατί σκοτώνεστε; Γιατί δεν με αγνοείτε; Τόσες σφαίρες πεταμένες για ένα πτώμα; Κρατήστε τον οίστρο σας για κάποια πραγματική απειλή.

Τρίτη απορία: αν η άποψη ενός ουτιδανού (προσπαθώ, όπως βλέπετε να εμπλουτίζω τις γνώσεις σας στη γλώσσα των προγόνων) για την αισθητική ενός αγάλματος σάς δημιουργεί τόση αγανάκτηση και οργή, πώς συμπεριφέρεστε στην υπόλοιπη ζωή σας; Πώς συμπεριφέρεστε σε όσους, πολιτικούς ή μη, π.χ. τους γείτονές σας, έχουν διαφορετική γνώμη με σας σε σημαντικότερα θέματα από τις πτυχώσεις ενός σκαλιστού χιτώνα; Τους δέρνετε; Τους μαχαιρώνετε;

Αυτό το μένος, το οποίο εντέχνως καλλιεργούν οι πολιτικοί σας ταγοί - μη μου πείτε ότι όλη αυτή η επίθεση είναι μόνο για τις Καρυάτιδες - σάς έχει κρύψει, καλύτερα κι από τους συνεχόμενους θαλάμους της Αμφίπολης, το μεγάλο ένοχο μυστικό: οι πολιτικοί που ξέρατε μέχρι τώρα ήταν κατασκευές. Των media, του επικοινωνιακού τους επιτελείου, των image makers, των κέντρων εξουσίας που σας τους σερβίριζαν. Ψηφίζατε και μαυρίζατε, ζητωκραυγάζατε και βρίζατε ανύπαρκτα όντα, τηλεοπτικές περσόνες. Εγώ ο ίδιος έχω συμβάλει σ' αυτό αναλαμβάνοντας στο παρελθόν το image making πολιτικών. Όταν αποφάσισα να εκτεθώ στην πολιτική, αποφάσισα ταυτόχρονα να μην κάνω αυτή τη διαστροφική δουλειά για τον εαυτό μου. Να είμαι αυτός που είμαι. Και να δείξω στον πολίτη ότι η πολιτική είναι μια αμφίδρομη σχέση. Γίνεται μόνο με υπεύθυνους πολίτες. Εσείς λοιπόν οφείλετε να σταθμίσετε τι θεωρείτε σημαντικό σε έναν πολιτικό ή σε ένα κόμμα. Και αν σας κάνει κλικ, να τον παρακολουθείτε. Διαχρονικά όμως. Μπορεί να πει και κάτι υπερβολικό, κάτι που είναι και λάθος. Δείτε πώς θα διαχειριστεί τη συνέχεια. Πώς θα σχηματίσετε συνολική εικόνα, αν επαναπαύεστε στις αγιογραφίες των φίλα προσκείμενων (δηλαδή πληρωμένων) ΜΜΕ ή στις δαιμονογραφίες των εχθρικών ΜΜΕ (δηλαδή πληρωμένων από τους αντιπάλους); Αν δεν σας κάνει αγνοήστε τον! Τι πιο απλό και αποτελεσματικό ταυτόχρονα!

Γι' αυτό, είμαι ο μοναδικός πρόεδρος κόμματος που έχει ανοιχτό προφίλ σε όλους, σχολιάζει και απαντάει όταν προφταίνει, προσωπικά. Μολονότι υπήρξαν πολλοί που με συμβούλεψαν να το στρογγυλέψω, να το αναθέσω σε άλλους ή να γίνω απόμακρος, επέλεξα να προτείνω - κι ευτυχώς υπάρχουν πολλοί που το αποδέχτηκαν με ενθουσιασμό - έναν νέο τύπο πολιτικού. Που δεν κρύβεται και δεν ωραιοποιεί τα γεγονότα. Ούτε τον εαυτό του. Μιλάει στα ίσια στον πολίτη, ακόμα κι αν διαφωνεί εντελώς μαζί του. Εγώ θα ήμουν ευτυχής αν όλοι όσοι έχουν δημόσιο λόγο ήταν έτσι. Θα ζύγιζα τα υπέρ και τα κατά. Την ώρα της κάλπης θα είχα τη δική μου γνώμη κι όχι αυτή που μου πλάσαραν να καταπιώ οι μηχανισμοί χειραγώγησης του "λαού".

Αυτός ο τύπος όμως έχει δύο εχθρούς. Την κλικολαγνεία των διαδικτυακών ΜΜΕ και τον μανιχαϊσμό του φασίστα σχολιαστή. Δεν είναι μεγάλοι. Ασήμαντοι είναι αλλά εκμεταλλεύονται το ημίφως του διαδικτύου για να φοβερίσουν με τη σκιά τους. Δεν με πτοείτε, να το ξέρετε. Βρίστε όσο θέλετε. Απειλήστε όσο τραβάει η καρδιά σας. Πάντα με ενδιέφεραν οι άνθρωποι που εκτιμώ. Οι υπόλοιποι είναι σαν να μην υπάρχουν. Ακόμα και 100.000 "ψόφα" να γράψετε θα εξακολουθώ να διατυπώνω την άποψή μου για όσα θέματα θεωρώ αξιόλογα. Και για το Σύνταγμα και για την Οικονομία και για την Παιδεία και για τη Νομοθεσία, αλλά και για όσα θέματα της καθημερινότητας μού δίνουν έναυσμα σχολιασμού. Θεωρώ, άλλωστε, ότι εκεί καταλήγει κάθε μεγάλη πολιτική: στην καθημερινότητα του πολίτη. Θα εξακολουθήσω να έχω ανοιχτό προφίλ και να δίνω βήμα ακόμα και σε όσους με βρίζουν, ως ένα μικρό δείγμα του τι σημαίνει δημοκρατική συμπεριφορά εν μέσω βαρβάρων ολολυζόντων.

Κι αν κάποιοι από σας αποφασίσετε να μελετήσετε την αρχαία εποχή, μείνετε λίγο περισσότερο στον μύθο του Προκρούστη. Και μετά κοιταχτείτε στον καθρέφτη.

Θάνος Τζήμερος