Το ισλάμ ως πολεμική μηχανή - Της Σώτης Τριανταφύλλου

Οι δυτικές χώρες πληρώνουν την πολιτική τους –και την απουσία πολιτικής– έναντι των εθνοτικών, φυλετικών και θρησκευτικών διαφορών που ανέχτηκαν και τροφοδότησαν στο έδαφός τους. Η εθελοτυφλία, η καλοπροαίρετη, ενοχική ή φοβική άρνηση να παραδεχτούν ότι δεν μοιράζονται τις ίδιες αξίες με όλον τον κόσμο τις φέρνει τώρα μπροστά σε μια πολύ συγκεκριμένη απειλή: το Ισλάμ δεν είναι απλώς μια διαφορετική θρησκεία με ελαφρώς αλλόκοτες ενδυματολογικές και διατροφικές συνήθειες· είναι μια επιθετική πολιτική και μια πολεμική μηχανή.

Πριν από λίγες μέρες είδα στο Channel 4 ένα ντοκιμαντέρ για την πολυγαμία των μουσουλμάνων στη Βρετανία – στην ουσία για το πώς οι μουσουλμάνοι επιβάλλουν τους δικούς τους νόμους στη χώρα που τους φιλοξενεί. Το εντυπωσιακό στοιχείο σ’ αυτό το ντοκιμαντέρ δεν ήταν ότι στη Βρετανία υπάρχουν 20.000 πολυγαμικές ενώσεις, αλλά ότι πολλές από αυτές –οι μισές σχεδόν– περιλαμβάνουν προσηλυτισμένες γυναίκες, μετανάστριες τρίτης και τέταρτης γενιάς ή Βρετανίδες που επέλεξαν να γίνουν μουσουλμάνες.

Αλλά η πραγματικότητα δεν φαίνεται αποτέλεσμα επιλογής όπως την αντιλαμβανόμαστε στη Δύση: πρόκειται για ένα είδος συμβολαίου σύμφωνα με το οποίο ο άνδρας παρέχει τα απαραίτητα υλικά μέσα σε όλες τις συζύγους και τα παιδιά του, ενώ, συγχρόνως, τις αντιμετωπίζει με «δικαιοσύνη». Τι σημαίνει άραγε δικαιοσύνη σ’ αυτή την περίπτωση; Ένας μουσουλμάνος από το Σέφιλντ, ονόματι Μοχάμεντ ελ Γκανέι, λέει: «Έχω τρεις γυναίκες και έντεκα παιδιά: είμαστε οικογένεια», αλλά παραλείπει να αναφέρει ότι είναι χρονίως άνεργος κι ότι η πολυμελής οικογένειά του ζει από τα κρατικά επιδόματα.

Στη συνέχεια, ο Χασάν Φίλιπς λέει, με βρετανική προφορά: «Φέρομαι καλά στις γυναίκες μου για να με ανταμείψει ο Αλλάχ». Και ισχυρίζεται ότι οι τέσσερις γυναίκες του είναι φίλες όπως η Κάρι, η Σάρλοτ, η Σαμάνθα και η Μιράντα στο “Sex and the City”. (Κάτι τέτοιο έχω ακούσει κι από Αμερικανούς μορμόνους που είναι τρελοί για δέσιμο αλλά που, προς το παρόν, δεν έχουν κηρύξει πόλεμο εναντίον των αλλοθρήσκων.) Ο Ομάρ, ένας φυσικός, στην ερώτηση γιατί έχει δύο συζύγους απαντά: «Διότι επιτρέπεται», ενώ η δεύτερη σύζυγός του επαυξάνει: «Θέλουμε να αναβιώσουμε κάτι που πεθαίνει». Βρίσκω αχτύπητα αμφότερα τα επιχειρήματα.

Οι φανατικοί μουσουλμάνοι παραβιάζουν τον βρετανικό νόμο όχι μόνο εφαρμόζοντας την πολυγαμία αλλά και αφαιρώντας από τις γυναίκες τη νομική προστασία σε περίπτωση εγκατάλειψης ή διαζυγίου. Και μολονότι η πολυγαμία τιμωρείται (θεωρητικά μέχρι επτά χρόνια κράτηση) τα πρόσωπα στο ντοκιμαντέρ μιλούσαν ελεύθερα χρησιμοποιώντας τα αληθινά τους ονόματα. Όσο για το βρετανικό κοινό φαίνεται, ως συνήθως, αμήχανο: ένα μέρος του αποτροπιάζεται (όπως εγώ), ένα άλλο βλέπει το όλο ζήτημα σαν μια γελοία υπόθεση – στον “Guardian” ο Τιμ Ντάουλινγκ σχολιάζει το πώς πολλαπλασιάζονται τα μοντέλα μπούρκας τα οποία θα μπορούμε στο εξής να βρούμε σε οποιοδήποτε πολυκατάστημα. «Μερικοί άνθρωποι καλύπτουν τα αυτοκίνητά τους» λέει ο Χασάν. «Εγώ καλύπτω τα πρόσωπα των γυναικών μου».

Σύγχυση επικρατεί και στο εσωτερικό της μουσουλμανικής κοινότητας: μια μορφή ψυχικού διχασμού – πώς να συνδυάσει κανείς την πίστη στο Κοράνι με τα εγκλήματα, τις εκδηλώσεις σκοταδισμού και φαιδρότητας; Είναι αυτονόητο ότι υπάρχει πλήθος εκκοσμικευμένων μουσουλμάνων που δεν σχετίζονται με τις παραδοσιακές πρακτικές, αλλά δεν παίζουν σοβαρό ρόλο στην παγκόσμια στρατηγική· είναι απλώς ουδέτεροι. Το πρόβλημά μας σήμερα είναι ότι έχουμε περικυκλωθεί από φονταμενταλιστές οι οποίοι στρατολογούν με ξέφρενο τρόπο στο εσωτερικό της Ευρώπης. Ολόκληρη η μεταναστευτική πολιτική ήταν λανθασμένη, όπως λανθασμένη ήταν η παγκόσμια πολιτική· οι ΗΠΑ ενθάρρυναν τους Ταλιμπάν και επέδειξαν ασυγχώρητη προχειρότητα στη σύναψη συμμαχιών. Ωστόσο, τώρα είναι κάπως αργά – η ειρήνη και η συμφιλίωση δεν θα επιτευχθούν ούτε αν το Ισραήλ αλλάξει στάση, όπως οφείλει, και αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος. Βρισκόμαστε ήδη σε μια επικίνδυνη αντιπαράθεση πολιτισμών που, αυτή τη φορά, μπορεί να εξελιχθεί σε θερμό, όχι σε ψυχρό, πόλεμο.

Athens Voice