Σινεμά: «Το Κορίτσι που εξαφανίστηκε»: ο Ντέιβιντ Φίντσερ διχάζει το κοινό

Η τελευταία ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ είναι ένα σκοτεινό θρίλερ μυστηρίου, με μεγάλο ενδιαφέρον και ετερόκλητες εκτιμήσεις. Πόσο ξεφεύγει ο σκηνοθέτης από τα συνήθη σκηνοθετικά του νερά και πώς συνδέεται η ταινία με την ως τώρα φιλμογραφία του;

Η ταινία μάς μεταφέρει την παράξενη ιστορία ενός ζευγαριού, παντρεμένου πέντε χρόνια. Τον πέμπτο χρόνο, η σύζυγος (Ρόζαμουντ Πάικ) ξαφνικά εξαφανίζεται, ενώ ο άντρας της (Μπεν Άφλεκ) μένει πίσω. Στην προσπάθειά του να ξεδιαλύνει το μυστήριο, εμπλέκεται σε ένα περίεργο παιχνίδι με τα media και την αστυνομία, ενώ τα στοιχεία που βγαίνουν στην επιφάνεια, υποδεικνύουν τον ίδιο, ως ύποπτο.

Δεν είναι πρώτη φορά που ο Φίντσερ ασχολείται με "ιδιαίτερα θέματα". Αρκεί να αναλογιστούμε τα προηγούμενα «Seven», «Fight Club», «The Social Network», «Το Κορίτσι με το Τατουάζ», «Δωμάτιο Πανικού», «Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον».

Η πλειοψηφία των fans υποστηρίζουν το νέο δημιούργημα του Φίντσερ ως ένα αριστοτεχνικά δουλεμένο και κλιμακωμένο θρίλερ, με όλα τα συστατικά που ο έμπειρος σκηνοθέτης ξέρει να χρησιμοποιεί άψογα. Πλοκή που διαρκώς στροφογυρίζει, ανατρέποντας ανά πάσα στιγμή όποια συμπεράσματα. Σαρκασμό απέναντι σε κάθε τύπου αμερικανιά, όπως ένα εύκολο happy end. Μια πιο…σκιερή πλευρά των πραγμάτων και των χαρακτήρων, και πρωταγωνιστές που εξυπηρετούν όλα τα παραπάνω. Κάποιοι ωστόσο επιμένουν, πως, «Το Κορίτσι που εξαφανίστηκε», απέχει πολύ από την κορυφή στην οποία έχει βρεθεί ο σκηνοθέτης σε προηγούμενες στιγμές του.

Υποστηρίζουν μάλιστα πως ο Φίντσερ έχει παρασυρθεί από ένα ευκολοδιάβαστο άρλεκιν. Αναφέρονται στο ομώνυμο best seller της Τζίλιαν Φλιν, η οποία έγραψε και το σενάριο, με τις υποδείξεις του σκηνοθέτη φυσικά και διατείνονται πως μιλά απλά για τη σχέση ανδρών γυναικών και το πώς επικοινωνούν ή δεν επικοινωνούν μεταξύ τους διαχρονικά. Κάτι σαν το «Γυναίκες από την Αφροδίτη, Άνδρες από τον Άρη».

Θεωρούν δηλαδή ότι εύκολα, ο Φίντσερ δίνει μια φλύαρη ταινία, σχετικά με τη εγγενή ασυμβατότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών και την αναπόφευκτα δυστυχή κατάληξη σχεδόν κάθε ερωτικής σχέσης.

Αυτό που συνδέει "Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε" με όλες σχεδόν τις προηγούμενες ταινίες του Ντέιβιντ Φίντσερ, είναι η πεποίθηση ότι ακόμη και η πραγματική αγάπη, είναι καταδικασμένη να είναι φευγαλέα και παροδική. Πάρτε για παράδειγμα την περίπτωση Μπέντζαμιν Μπάτον: οι δύο πρωταγωνιστές συμπίπτουν ηλικιακά σε ένα μικρό κομμάτι της ζωής τους, καθώς μεγαλώνουν αντίστροφα. Ο Μπέντζαμιν Μπάτον λέει χαρακτηριστικά σε κάποιο σημείο της ταινίας: «Σκεφτόμουν πως τίποτε δεν διαρκεί για πάντα και τι κρίμα που είναι…». Έτσι ο Μπέντζαμιν αποφασίζει να μην είναι εμπόδιο στην αγαπημένη του και την αφήνει. Η σχέση γίνεται αυτοκαταστροφική, πριν η ίδια η ζωή την καταστήσει ληγμένη...

Οι σκηνές της γνωριμίας του ζευγαριού που μας απασχολεί εδώ, θυμίζουν όντως, όπως λένε οι επικριτές του, άρλεκιν.

Αυτό όμως που φαίνεται διαρκώς να απασχολεί τον Φίντσερ, πολύ περισσότερο δε, στο «Κορίτσι που Εξαφανίστηκε», και που είναι το πιο τρομακτικό στοιχείο των ταινιών του, έχει να κάνει με το αν τελικά η μεγαλύτερη απειλή μπορεί να προέλθει από κάποιον που μένει δίπλα σου, τον γείτονά σου, ή αυτόν με τον οποίο μοιράζεσαι τη στέγη σου για μήνες ή χρόνια, την καθημερινότητά σου, το κρεβάτι σου και νομίζεις ότι τον γνωρίζεις εκατό τοις εκατό…

Αυτή η μίξη μιας φαινομενικά light όσο και συνηθισμένης κατάστασης που καταλήγει να είναι κάτι πολύ πιο βαθύ από ό,τι νομίζμε, είναι τελικά και η τέχνη του Φίντσερ.

Τζένη Παπαγεωργίου

in.gr