Βιταμίνες ελπίδας (Περί εκλογομανίας) - Του Σαράντου Καργάκου

Η αισιοδοξία ήταν πάντα το ζητούμενο στην Ελλάδα. Αλλ’ αισιοδοξία μπορεί να βρεις σε έκταση διαρκείας μό­νο στα τρελοκομεία και σε έκταση βραχεία στις προ­εκλογικές περιόδους. Ο Έλληνας (όχι Έλλην) θαρρεί για χρονικό διάστημα περισσότερο των 30 ημερών πως όλα τα προβλήματα  του θα λυθούν ως διά μαγείας. Οι εκλογές είναι γι’ αυτόν ψυχικό ελιξήριο· βιταμίνες ελπίδας.

Αφού τελείωσαν τα  «μπάνια του λαού» ήχησαν πάλι, μαζί  με  τους πρώτους κεραυνούς οι σάλπιγγες της εκλογομανίας: «Όλοι στην κάλπη»! Με την ελπίδα ότι θα διώξουμε την «Τρόικα». Και μας διαφεύγει (τουλάχι­στον των περισσοτέρων) ότι την Τρόικα κάποιες άλλες εκλογές την έφεραν. Η Τρόικα δεν ήλθε από μόνη της· την καλέσαμε. Και το Μνημόνιο δεν μας επιβλήθηκε· το επιβάλαμε εμείς στον εαυτό μας  με  την ανεμώλια πολιτική και κοινωνική μας συμπεριφορά.

Ασφαλώς, τα μέτρα που προτείνει η Τρόικα είναι πι­κρά. Αλλ’ όταν ξοδεύαμε απερίσκεπτα τα  δανεικά, τότε όλα μας φαίνονταν γλυκά. Κάποτε είχαμε Δανική δυνα­στεία, αλλά πάντοτε -ιδίως μετά  το 1980- είχαμε δανει­κή πολιτική. Η εκάστοτε κυβέρνηση δανειζόταν, για να δανείζει τα  τρωκτικά. Έτσι ο δανεισμός έγινε κοινωνι­κός θεσμός. Πολλοί αφελείς πίστευαν ότι  με  τα  δάνεια θα ζήσουν ευχερώς και δεν κατανοούσαν ότι έβαζαν θηλιά στο λαιμό. Τώρα ακούω κάποιους περίεργους χα­ρακτηρισμούς: «Κόκκινα δάνεια». Τι σημαίνει αυτό: Δεν κατανοώ. Αυτό που κατανοώ είναι πως τα  δάνεια καταλήγουν σε πικρά δάκρυα.

Ακούω διαρκώς το βοητό για αίτημα νέων εκλογών. Κανένας σεβασμός προς το αξίωμα του προέδρου της Δη­μοκρατίας. Κι αυτό σημαίνει έλλειψη σεβασμού προς τη δημοκρατία. Διάφορα ονόματα ρίχνονται στο στίβο, όπως οι μπάλλες στο «Μουντιάλ». Η προεδρία γίνεται «κλο­τσοσκούφι» στο πρωτάθλημα των βουλευτικών εκλογών. Αλλά οι εκλογές πρέπει να έρχονται στην ώρα τους και να διεξάγονται -όσο κι αν οι καιροί είναι σφικτοί-  μέσα σε ατμόσφαιρα ηρεμίας για να μπορεί ο λαός να σκεφτεί: τι ψηφίζει και ποιους ψηφίζει.

Αυτή τη στιγμή η Ελλάς είναι ένα δοχείο γεμάτο  με  βεν­ζίνη, που μ’ ένα σπίρτο μπορεί να εκραγεί. Ένα διάχυτο μίσος απλώνει τα πλοκάμια του παντού. Οι μισοί Έλληνες θ’ αρχίσουν να μισούν τους άλλους μισούς. Αυτά  που είδαμε κατά  τις ορκωμοσίες δημάρχων και περιφερειαρχών είναι προάγγελοι σπαραγμού. Δεν λέω πως η κυβέρνηση -και μά­λιστα ο πρωθυπουργός- δεν κουράζεται. Αλλά τα   μέτρα που λαμβάνονται ερεθίζουν δεν καταπραΰνουν. Τι τον θέλαμε τέτοιες ώρες τον «αντιρρατσικό νόμο»; Να μην μπορούμε αύριο να πούμε «Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου» και να λέμε «Ο Δωδεκάλογος του Ρομά»; Να μην μπορούμε να πούμε «Αραπιάς άτι» του Σολωμού και να λέμε «ίππος Άραβος»; Αφήνω ποια τα  λαϊκά μας τραγούδια. Θα απαγορευθούν;

Η Ελλάδα διαλύεται και φοβάμαι πως ο πολιτικός μας κόσμος περί άλλα τυρβάζεται. Και ο λαός πνίγεται  μέσα στη θάλασσα των θεσμικών αιτημάτων. Όλοι οι Έλληνες -και οι αλλοδαποί μαζί- έχουν αιτήματα. Και κάνουν διαβήμα­τα. Μόνον η Ελλάδα δεν τολμά να έχει αιτήματα ώστε να μπορέσει να κάνει δύο βήματα. Κι όμως έπρεπε ένα του­λάχιστον να έχει: Πώς να απαλλαγεί από τέτοιους Έλληνες. Πάνε χρόνια πολλά που ο Γ. Σουρής είχε πει προφη­τικά, απευθυνόμενος προς την Ελλάδα: «Εχθρούς δεν έχεις άλλους από τους Έλληνάς σου»!

Η περιβολή της χυδαιότητας, που είναι η μόδα των τελευταίων «μοντέρνων καιρών», αποφλοίωσε τον Έλληνα από κάθε ίχνος ελληνικό. Και πολλοί πι­στεύουν αφελώς ότι λύση στα  προβλήματά μας θα δώσει μια νέα εκλογική μάχη. Που ενδέχεται να έχει το αποτέλεσμα της μάχης του Σαγγαρίου. Προσωπικά δεν πι­στεύω ότι κάποιο κόμμα μπορεί να κάνει τη ζωή μας ευτυχέστερη. Η ευτυχία δεν είναι ζήτημα μόνον οικο­νομίας· περισσότερο είναι ζήτημα ευγενείας.

Αλλά πώς θα φυτρώσει το άνθος της ευγενείας στην ψυ­χή του λαού, όταν κάθε βράδυ -ή μάλλον ολημερίς- ραδιό­φωνα και TV προσφέρουν αφειδώς μαθήματα χυδαιότητας, αγριότητας και καννιβαλισμού; Ακόμη και οι συζητήσεις εκπροσώπων της πολιτικής έχουν το δυσώδες άρωμα της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Τρούμπας. Στα  σχολεία μας τώρα διδάσκονται τα  πάντα: Αντιρρατσισμός, ανθελληνισμός, σεξ και βία, μπογιάτισμα τοίχων, κατασκευή «Κοκταίηλ Μολότωφ», τεχνικές καταστροφής, τεχνικές καταλήψεων, το «Εγχειρίδιο του καλού κλέφτη», η χρήση της σύριγγας και η χρήση αντισυλληπτικών. Παρεμπιπτόντως γίνονται και κάποια μαθήματα που εμπεδώνονται χάρη στα φροντιστήρια. Ένα μόνο δεν διδάσκεται: Σεβασμός!

-Σεβασμός προς τον εαυτό μας και προς τον συνάν­θρωπό μας.

-Σεβασμός προς το κτίριο που μας φιλοξενεί, που κα­νονικά θα έπρεπε να είναι ό,τι η φωλιά για το πουλί.

- Σεβασμός προς τον διδάσκοντα. Αυτό όμως πρέπει να διδαχθεί από τον διδάσκοντα  με  τον σεβασμό που θα πρέ­πει να δείχνει προς το λειτούργημά του. Φίλος των παι­διών και όχι το «φιλαράκι».

- Σεβασμός προς τη μαθησιακή διαδικασία. Όχι αντί­δραση στο πέρα από αυτό που προσφέρει το κατά  κανόνα κακογραμμένο «Σχολικό».

-Σεβασμός προς κάθε αρχή και άξια που μας κράτησαν όρθιους στην ιστορική μας πορεία.

- Σεβασμός προς τους ήρωες και μάρτυρες. Τώρα που πλησιάζει η εθνική επέτειος πάλι θα ζήσουμε καταστάσεις αίσχους. Το παιδί δεν έχει διδαχθεί ότι κάθε εκτροπή είναι εντροπή, γιατί συνιστά  προσβολή της ιερής μνήμης των νεκρών μας. Και μια νεολαία, που δεν σέβεται τους νε­κρούς της έχει νεκρό  μέλλον.

Η αναρχία, που κατά  τη δεκαετία του ‘60 ξέσπασε σαν «ευκολόσβηστος αφρός», νικήθηκε παντού. Νίκησε όμως στην ελληνική παιδεία· και τη διέλυσε. Μια διαλυμένη όμως παιδεία δημιουργεί τη διαλυμένη κοινωνία και η δια­λυμένη κοινωνία δημιουργεί τη διαλυμένη πολιτική.

Τα παιδιά μας αυτή τη στιγμή, παρασυρμένα από τα  ανα­βολικά μιας υπονομεύουσας τα  πάντα πολιτικής, θεωρούν τις εκλογές ως πανάκεια. Και αγραμματίστως ταυτίζουν την πανάκεια  με  τα ... σπανάκια. Λυπάμαι! Οφείλω όμως να το πω: Τα παιδιά αυτή τη στιγμή σκοτώνουν τη ζωή τους μετα­φορικά και κυριολεκτικά. Για ψευδοϊδεολογήματα έχασαν τη ζωή τους τον τελευταίο καιρό κάποια «θεριακωμένα.» παιδιά, που  με  άλλο παιδαγωγικό προσανατολισμό θα μπο­ρούσαν να σηκώσουν  με  τα  μυώδη μπράτσα τους την Ελλά­δα ψηλά. Αλλά τα  παιδιά αυτά  δεν βλέπουν  μέλλον. Το  μέλ­λον όμως τα  βλέπει  με  την απαθή έκφραση του δημίου που μετρά το θύμα του  με  το μάτι για να υπολογίσει καλά το σχοινί που θα χρειαστεί για να τα ... κρεμάσει!

Λοιπόν, όχι εκλογές; Δεν θα είχα αντίρρηση, αν υπήρχε εγγύηση για καλύτερες επιλογές. Αλλ’ ο Έλληνας σε κρίσιμες στιγμές ανάμεσα στο καλό και στο καλύτερο διαλέγει το... χειρότερο!

Σαράντος Ι. Καργάκος