Ο Σεφερλής και το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης

Περίμενα πολύ πριν γράψω το κείμενο που ακολουθεί. Περίμενα, με την ελπίδα ότι από μέρα σε μέρα κάποιο σημάδι θα μου έδειχνε ότι υπάρχει ακόμα κάτι όρθιο σ’ αυτή τη χώρα. Επί ματαίω η αναμονή. Δεν υπάρχει τέλος σ’ αυτόν τον κατήφορο.

Πολλά λόγια δεν χρειάζονται. Ο λόγος για την κακόγουστη, γνωστή πλέον στους περισσότερους, φάρσα του Μάρκου Σεφερλή σε δύο ηλικιωμένους ανθρώπους από τα Τρίκαλα, στο πλαίσιο της χιουμοριστικής εκπομπής «Mega με ΜΙΑ», το πρώτο δεκαήμερο του Οκτωβρίου. Ο Σεφερλής, για όσους δεν γνωρίζουν το θέμα, τηλεφώνησε στο ζευγάρι, προσποιούμενος ότι τηλεφωνεί από την Πολεοδομία προκειμένου να τους ενημερώσει για την δήθεν απόφαση απαλλοτρίωσης του σπιτιού τους. Και μολονότι ο σύζυγος τού λέει ότι είναι άρρωστοι, εκείνος συνεχίζει απτόητος, ειρωνευόμενος και κοροϊδεύοντας την προφορά και άρθρωση του δύστυχου συγχυσμένου συνομιλητή του. Εν τω μεταξύ, οι παρευρισκόμενοι πανελολάγνοι χαχόλοι έχουν ξεκαρδιστεί στα γέλια. Ευειδείς και καλλίπυγες κυρίες – γλάστρες και καλλιτέχνες αμφίβολου ταλέντου έσπαγαν την πλάκα της ζωής τους, την ώρα που δυο ηλικιωμένοι άνθρωποι κόντευαν να πάθουν συγκοπή ή εγκεφαλικό επεισόδιο.

Και παρ’ όλες τις διαστάσεις που πήρε το θέμα, ο κύριος Σεφερλής παρέμεινε αμετανόητος, δηλώνοντας ότι «η φάρσα δεν ήταν καθόλου ατυχής», μέχρι που αναγκάστηκε - προφανώς υπό την απειλή μήνυσης από τον κύριο Γεράσιμο Κουρούκλη, πρόεδρο του φορέα «Γραμμή Ζωής» - να ζητήσει δημόσια συγγνώμη (δεν γνωρίζω αν έπεισε κανέναν). Άλλωστε, από τότε που βρέθηκε η συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο!

Θα ήθελα ωστόσο πολύ να γνώριζα, κύριε Σεφερλή και Σάρα και Μάρα που βρισκόσασταν εκείνη την ώρα στο στούντιο, διψασμένοι για τηλεθέαση και δημοσιότητα, αν έκαναν τέτοια χοντράδα στους γονείς σας ή τους παππούδες σας, θα σας άρεσε; Και αν οι ηλικιωμένοι πάθαιναν κάτι, θα γελούσατε ακόμα;

Κι ερχόμαστε στο δεύτερο επίμαχο σημείο. Αυτό το οποίο εγώ η αφελής περίμενα να συμβεί από μέρα σε μέρα και δεν συνέβη ποτέ (μέχρι σήμερα τουλάχιστον): το πρόστιμο από εκείνο το αδρά αμειβόμενο όργανο που λέγεται Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Παρεμπιπτόντως, το εν λόγω Συμβούλιο δαπανά για τις αμοιβές των τακτικών υπαλλήλων του και των μελών του 1.356.000 ευρώ ετησίως και περίπου 500.000 για τις δαπάνες λειτουργίας του, όπως το ενοίκιο του κτιρίου και διάφορες προμήθειες. Περίμενα τουλάχιστον μια προσπάθεια δικαιολόγησης της ύπαρξής του. Γιατί, αν η προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας δεν είναι αιτία προστίμου, τότε τι είναι; Αλλά δυστυχώς το μόνο που κάνει το ΕΣΡ, είναι να κυνηγά, σαν την ισλαμική θρησκευτική αστυνομία, γνωστή και ως mutaween, το ομοφυλοφιλικό σεξ ή ακόμη και τα απλά φιλιά, ρίχνοντας λίπασμα στις ομοφοβικές αγκυλώσεις των Ελλήνων, που θέλουν τα πάντα να γίνονται κάτω από το χαλί. Οποία υποκρισία!

Θλίβομαι αφάνταστα για το κατάντημά μας. Θλίβομαι για τη διάβρωση που, με τη βοήθεια των media, κατατρώει πια κάθε πτυχή της ζωής μας. Για τη σαπίλα που μαραίνει ό,τι εύρωστο και υγιές (ανάμεσα σ’ αυτά και το χιούμορ) κι αφήνει τους φελλούς και τα σκ… να επιπλέουν, παρασέρνοντας αυτή τη χώρα όλο και βαθύτερα στα Τάρταρα.

Πόσο πολύ κραυγάζει το ευτελές στον καιρό της γύμνιας!