H σκληρή μοίρα της Reyhaneh Jabbari - Της Γιώτας Παναγιώτου

«Εκείνο το απαίσιο βράδυ έπρεπε να με είχαν σκοτώσει. Το σώμα μου θα είχε πεταχτεί σε μια γωνιά της πόλης και μερικές μέρες μετά η αστυνομία θα σε πήγαινε στο γραφείο του διοικητή να αναγνωρίσεις το πτώμα μου. Εκεί θα μάθαινες ότι επιπλέον με είχαν βιάσει. Ο δολοφόνος δεν θα βρισκόταν, καθώς εμείς δεν έχουμε την αντίστοιχή δύναμη ή τον πλούτο του. Μετά θα συνέχιζες τη ζωή σου ντροπιασμένη υποφέροντας, μέχρι να πεθάνεις μερικά χρόνια αργότερα από αυτή την πίκρα. Κι αυτό θα ήταν όλο. Ωστόσο μετά από αυτό το καταραμένο χτύπημα η ιστορία άλλαξε. Το κορμί μου δεν πετάχτηκε στην άκρη, αλλά σε ένα τάφο με μοναχικές πτέρυγες όπως η φυλακή Evin στην αρχή και τώρα οριστικά στην Shahr-e Ray. Αποδέξου τη μοίρα και μη παραπονιέσαι. Ξέρεις καλύτερα από μένα ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος της ζωής».

Δεν είναι κινηματογραφικό σενάριο. Αλλά τα τελευταία λόγια της Reyhaneh Jabbari σε ένα ηχογραφημένο μήνυμα προς τη μητέρα της, πριν οδηγηθεί στην αγχόνη. Ο θάνατός της ήταν η ποινή  που της επέβαλε το ιρανικό δικαστήριο, καθώς την έκρινε ένοχη για το φόνο του Morteza Abdolali Sarbandi, ο οποίος είχε αποπειραθεί να τη βιάσει το 2007. Η Jabbari στάθηκε αδύνατο να πείσει τους δικαστές ότι δεν επρόκειτο για εκ προμελέτης έγκλημα, αλλά για αυτοάμυνα, καθώς ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που είχε επικοινωνία με το θύμα και βρέθηκαν αποδεικτικά επιβαρυντικά στοιχεία, όπως το μαχαίρι που χρησιμοποιήθηκε, καθώς και τα ματωμένα της ρούχα.

Παρόλα αυτά σύμφωνα με όσα δημόσια καταγγέλλει η Διεθνής Αμνηστία, η Jabbari υπήρξε κι αυτή με τη σειρά της θύμα μιας ελλιπούς αστυνομικής έρευνας, αλλά και απίστευτης πίεσης, προκειμένου να ομολογήσει την πράξη της. Όμως, παρά τις εκκλήσεις των εκπροσώπων της Δ.Α, παρά τις διαμαρτυρίες μεγάλου αριθμού Ιρανών πολιτών, τις 20.000 υπογραφές που ζητούσαν να της δοθεί χάρη και την καταδίκη της προοπτικής της εξέλιξης της εκτέλεσης από το US State Department και το British Foreign Office, η Jabbari οδηγήθηκε στον θάνατο το προηγούμενο Σάββατο. Σύμφωνα με δημοσιεύματα άλλες δύο γυναίκες περιμένουν στη μακάβρια σειρά.

«Αυτή η χώρα την οποία με έμαθες να αγαπώ δεν με ήθελε ποτέ και κανείς δεν με υποστήριξε  όταν έκλαιγα από τα χτυπήματα του ανακριτή και άκουγα τα πιο χυδαία λόγια. Ακόμη κι όταν αποφάσισα να στερήσω από τον εαυτό μου την τελευταία ένδειξη ομορφιάς και να ξυρίσω το κεφάλι μου, το μόνο που αποκόμισα ήταν 11 μέρες στην απομόνωση».

Λίγο πριν φύγει από τη ζωή η Jabbari ζήτησε από τη μητέρα της να σταματήσει να εκλιπαρεί για χάρη την οικογένεια του δολοφονηθέντος (στο Ιράν ο νόμος ορίζει ότι μπορεί να χορηγηθεί αμνηστία, εφόσον οι οικείοι του θύματος συγχωρήσουν τον δράστη). Αντίθετα της ζητά να παλέψει ώστε, μετά τον απαγχονισμό της, τα όργανά της να δοθούν σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη.

«Κάνε μου τη χάρη να ξεχάσεις τις δύσκολες μέρες μου. Δώσε με στον άνεμο να με πάρει μακριά…Ήθελα να σε αγκαλιάσω ώσπου να σβήσω. Σ' αγαπώ».

Protagon.gr