Ρωμανός ο Μελωδός - Του Βασίλη Κουφού

Αυτοαποκαλούμενος αναρχικός, φυλακισμένος για ποινικό αδίκημα σε βαθμό κακουργήματος, μη αναγνωρίζων  κατά δήλωση του τα «αστικά δικαστήρια» προχωρά σε απεργία πείνας, γιατί του στερείται η δυνατότητα να σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων και δηλώνει γραπτώς : «…Ο αγώνας κυοφορεί και απώλειες αφού στα μονοπάτια προς μια αξιοπρεπή ζωή πρέπει να πάρουμε από το χέρι τον θάνατο, ρισκάροντας να τα χάσουμε όλα για να κερδίσουμε τα πάντα. Ο αγώνας συνεχίζεται με Γροθιά στο μαχαίρι, ξανά και ξανά. όλα για όλα ! Για όσο ζούμε και αναπνέουμε ζήτω η αναρχία ! 6 Δεκέμβρη ραντεβού στους δρόμους της οργής ! Η σκέψη μου θα τριγυρνάει  στους γνωστούς δρόμους γιατί αξίζει να ζεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει και όπως λέμε και εμείς δύναμη…».

Προφανώς εντός των 125 παραπάνω λέξεων σημειώνεται παγκόσμιο ρεκόρ παραδοξότητας. Ο άνθρωπος που αμφισβητεί την «αστική δικαιοσύνη»  αποδέχεται την «αστική εκπαίδευση που παρέχει το Τ.Ε.Ι. Πειραιώς» . Ο ίδιος που δηλώνει «Για όσο ζούμε και αναπνέουμε ζήτω η αναρχία !» μετατρέπεται σε επίμονο απεργό πείνας γιατί στερείται της δυνατότητας να σπουδάσει marketing. Ο επίδοξος αναζητητής του πνεύματος που ανακράζει «Γροθιά στο μαχαίρι, ξανά και ξανά».  Και ως συμπληρωματικό σκηνικό σε αυτή την άσκηση που φέρνει τη λογική στα όριά της, παρελαύνουν οι γνωστοί άγνωστοι δημοσιολόγοι : πολιτικοί που δεν αποδέχονται την αστική δημοκρατία και ονειρεύονται τη Βενεζουέλα του συνταγματάρχη Τσάβες,  ηθοποιοί που δηλώνουν σατυρικοί συγγραφείς και αγνοούν τον αυτοσαρκασμό στο βωμό μια μελλοντικής σταδιοδρομίας στη Γενική Γραμματεία του Υπουργείου Πολιτισμού ή στη Διεύθυνση του ΚΘΒΕ, δημοσιογράφοι που δηλώνουν πως λένε μόνον την αλήθεια, συνταγματολόγοι που θεωρούν αγωνιστική εύφημο μνεία τον ξυλοδαρμό ενός καθηγητή πανεπιστημίου. Και πάρα πολλοί άλλοι με παρόμοιες «περγαμηνές».

Συνεπώς η κατάληξη θα είναι τραγικά μονοδιάστατη όπως και οποιαδήποτε ιδεολογία των άκρων : Έτοιμος να θυσιαστεί με τρόπο εντυπωσιακό και άκρως επικοινωνιακό, ο κ. Ρωμανός θέλει να προκαλέσει κρότο με την απόδειξη της Ακραίας Αριστεροσύνης του. Η ελληνική Αριστερά άλλωστε έμαθε μετεμφυλιακά πως η ιδεολογική κυριαρχία σε μια κοινωνία ακραία πατερναλιστική και συντηρητική όπως η εγχώρια, επιβάλλεται με την αυτοθυματοποίηση και το μεσσιανισμό.  Καθώς η ώρα μηδέν πλησιάζει με γοργούς ρυθμούς, η θυσία του νεαρού Ρωμανού όπως και να καταλήξει, ταιριάζει γάντι σε αυτό το πλαίσιο. Ο φέρελπις αγωνιστής ετοιμάζεται να αναγορευθεί  σε  άγιο του ιδεολογικού χώρου του, δίνοντας το τέλειο έναυσμα για την επερχόμενη « Αλεξιανή Επανάσταση». Και όμως. Το κακό δεν είναι αυτό. Το κακό είναι η απογοήτευση όλων  αυτών που  «μετεπαναστατικά» θα αντιληφθούν τις αντιφάσεις και τις παραδοξότητες της πραγματικότητας. Και ο κατευνασμός τους ίσως να απαιτήσει νέες θυσίες «μαρτύρων» του ευρύτερου μαρξισμού.

Κλείνοντας θα ήθελα να θυμίσω στους «διαβάτες των δρόμων της οργής», ένα όνομα : Κώστας Γεωργάκης. Και ίσως ένα ακόμη : Jan Palach. Δύο παράλληλοι βίοι, δύο σιωπηλοί αγωνιστές. Χωρίς τηλεοράσεις. Χωρίς τηλεαστέρες να τους υμνολογούν. Χωρίς κόμματα να επενδύουν επάνω τους. Χωρίς «αγανάκτηση».  Ο πρώτος ήταν φοιτητής γεωλογίας στη Γένοβα και αυτοπυρπολήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας εναντίον της δικτατορίας των Συνταγματαρχών την 19η Σεπτεμβρίου 1970. Ήταν μέλος της ΕΔΗΝ (η νεολαία της τότε Ένωσης Κέντρου). Ο έτερος, Τσέχος στην καταγωγή, επίσης φοιτητής, προέβη στην ίδια πράξη τη 19η Ιανουαρίου 1969 στην Πράγα διαμαρτυρόμενος για την βίαιη σοβιετική επέμβαση στην (τότε) Τσεχοσλοβακία.  Προφανώς ΔΕΝ επικροτώ τις καθεαυτό πράξεις των δύο παραπάνω φοιτητών. Ξεκάθαρα, ΔΕΝ συμφωνώ με οποιασδήποτε μορφής απονενοημένο διάβημα. Στέκομαι στη λανθασμένη στόχευση που επιμένει να έχει η ελληνική κοινωνία, προτιμώντας την «τζάμπα φασαρία» από τον ειλικρινή και επώδυνο δρόμο της συνεννόησης, χωρίς «ήρωες» και «αγίους».