Θόδωρος Πάγκαλος - Του Γιώργου Λακόπουλου

Οι τελευταίες δηλώσεις του Θ. Πάγκαλου για τον Αλέξη Τσίπρα. Τον χαρακτήρισε «ανεκδιήγητο νούμερο». Γιατί χαλάει μόνος του το προφίλ του;

Απολύτως σωστή ατάκα του Καναδού πολιτικού Μάρτιν Μαλρόνευ: «Στην πολιτική κυρία μου χρειάζεσαι φίλους, αλλά πάνω από όλα χρειάζεσαι έναν εχθρό.» Ο Αλέξης Τσίπρας έχει τον καλύτερο: Θόδωρος Πάγκαλος.

Από την αρχή ο πρώην υπουργός έκανε ότι μπορούσε για να προωθήσει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ - ακόμη και ΝΔ ψήφισε στις Ευρωεκλογές. Πάντα όσες φορές ο Τσίπρας κολλάει, ο Πάγκαλος τον επαναφέρει σε ανοδική τροχιά.

Αυτή η φορά έδωσε ρέστα. Αφού είπε διάφορες κοινοτυπίες – με την έννοια ότι τα έχει ξεπατικώσει από τον Άδωνι, τη Βούλτεψη, τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, παρ’ ότι του κάθεται στο στομάχι, οι οποίοι τα είχαν ξεπατικώσει από αυτόν - για διάφορα που θα συμβούν αν κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ - όπως «λεηλασίες καταστημάτων, κλείσιμο τραπεζών και διαδηλώσεις έξω από τις τράπεζες», κατάληξε στον Τσίπρα.

Τον στόλισε σαν Χριστουγεννιάτικο δέντρο – αναφερόμενος σε ένα λογοπαίγνιο που έκανε πρόσφατα την Κρήτη ο προστατευόμενος του:

«Μα, είναι δυνατόν να υπάρχει άνθρωπος που να διεκδικεί να γίνει Πρωθυπουργός της Ελλάδας και να είναι τόσο γελοίος, να λέει αυτή τη γελοιότητα; Υπάρχουν πολίτες στην Ελλάδα που ακούν ένα ανεκδιήγητο νούμερο να λέει ότι θα βαρέσει τα νταούλια και τους ζουρνάδες και θα χορεύουν οι αγορές στο σκοπό του πεντοζάλη; Και θα κάνουμε αυτό το νούμερο Πρωθυπουργό της Ελλάδας; Αυτό το παλαβωμένο παιδί 45 ετών – διότι γι’ αυτό πρόκειται;» ( Σημείωση: του πρόσθεσε και πέντε χρόνια)

Θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς «μα είναι δυνατόν ένας τόσο ευφυής άνθρωπος να θέλει να πάρει τη θέση του Βαγγέλη Γιαννόπουλου στα μέσα ενημέρωσης;» - περί αυτού πρόκειται. Άβυσσος η ψυχή του αποστρατευμένου πολιτικού.

Τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο με τα συγκλονιστικά βιώματα του Πάγκαλου στο δημόσιο βίο, με την κουλτούρα και τον κοσμοπολιτισμό του, με εντυπωσιακή δημόσια παρουσία και καθηλωτικό λόγο, να διαλύει μονός το προφίλ του;

Γιατί ένας πολιτικός που μπορεί να σταθεί σε όλα τα αξιώματα, όχι μόνο στην Ελλάδα και διεθνώς, ένας από τους καλύτερους υπουργούς Εξωτερικών που είχε μεταπολιτευτικά η χώρα αφήνει τη γλώσσα του να εκθεμελιώνει την τιμημένη με πολλά αξιώματα δημόσια υπόστασή του;

Έχει εξηγήσει γιατί απορρίπτει το σχόλιο ότι «χύνει την καρδάρα με το γάλα», αλλά δεν εξήγησε γιατί γεμίζει την καρδάρα των άλλων. Τον Αβραμόπουλο, αντί να τον κάνει μια μπουκιά το 1994 λόγω των πολιτικών μεγεθών τους τότε, τον έφτασε Επίτροπο - τον Τσίπρα πού μπορεί να τον φτάσει;.

Όποιος λάβει υπόψη τα πολιτικά προσόντα του Θόδωρου, ή συζητήσει μαζί του σοβαρά ένα οποιοδήποτε πολιτικό θέμα - ιδίως για την Ευρώπη και την εξωτερική πολιτική - εύχεται να υπήρχαν στην πολιτική σκηνή και άλλοι σαν αυτόν. Με τόση ευχέρεια άμεσης αντίληψης των πραγμάτων, πολιτική τόλμη και ευστροφία στους χειρισμούς. Αλλά αρκεί να τον άκουσε μόνο μια φορά όταν ανοίγει το κουτάκι με τις αθυροστομίες για να πει «να μένει το βύσσινο».

Δεν είναι ο Τσίπρας μόνο. Και για ποιον δεν έχει εκτοξεύσει από κακίες μέχρι απρέπειες; Παρ’ ότι αλλάζει γνώμη ενίοτε, όπως του συνέβη με τον Γιώργο Παπανδρέου, τον οποίο μια περίοδο καταχέριαζε,  μετά υμνούσε και έγινε αντιπρόεδρός του και τώρα τον πιάνει πάλι στο στόμα του.

Σε πολλά από όσα λέει δεν έχει άδικο. Σε άλλα όμως αποδεικνύεται μάγος της στρεψοδικίας. Και σε περιπτώσεις σαν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ καταλύει κάθε κανόνα συμπεριφοράς.  Δεν μιλάς έτσι για τον πολιτικό σου αντίπαλο. Όπως φυσικά δεν μιλάς ούτε για τους ανθρώπους με τους οποίους ήσουν στο ίδιο κόμμα - το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ. Υπάρχουν αυστηρές διατυπώσεις για να επιτεθείς ή να κριτικάρεις στην πολιτική. Η ελευθεροστομία καμία φόρα γίνεται μπούμερανγκ.

Όπως πχ στην περίπτωση του Πάρι Κουκουλόπουλου, ο οποίος σήκωσε το γάντι σε κάτι «γαλλικά» που είπε ο Πάγκαλος γι αυτόν και του υπενθύμισε μερικά πράγματα. Όπως την υπόθεση με τους Γερμανούς που ήταν «γίγαντες με μυαλό νάνου», και τελικά έπαθε ρινορραγία ο ίδιος όταν αναγκάστηκε να το πάρει πίσω. Ή το χαρακτηρισμό «δωρολήπτη» που επεφύλαξε στον Ανδρέα Παπανδρέου, την ανοίκεια επίθεση σε στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που τον έστειλε στο πειθαρχικό το 1995 - με αποδοκιμασίες  ακόμη και από τους άλλους τρεις της «ομάδας των τεσσάρων». Και θα μπορούσε ενδεχομένως να πει και άλλα, όπως το ουμανιστικό ζήτημα ότι επί των ημερών του στο  υπουργείο Εξωτερικών, διωκόμενος παρεδόθη στους διώκτες του.

Αλλά ο πρώην υπουργός και παρ ολίγον και αρχηγός του ΠΑΣΟΚ  δεν καταλαβαίνει τίποτε. Εδώ σε επίσημη ευρωπαϊκή συνάντηση  όταν η Θάτσερ ρώτησε τον διπλανό της «ποιος είναι αυτός ο χοντρός;» δεν δίστασε να μονολογήσει «σε έχει γ... χοντρός;», στον Τσίπρα και τη Ρένα Δούρου θα κολλήσει;

Το πραγματικό θέμα με αυτόν τον χαρισματικό άνθρωπο επανέρχεται – ειδικά μετά από κάθε εμφάνισή του: τι είναι αυτό που τον οδηγεί στην αυτοκαταστροφή; Πώς είναι δυνατόν ένας τόσο εξαιρετικός ρήτορας και συναρπαστικός συνομιλητής, να εκπίπτει σε χαρακτηρισμούς καταγώγιων από ραδιοφώνου και τηλεοράσεως;

Πώς γίνεται ένα από τα πιο διαυγή μυαλά της γενιάς του να μη βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη υποκουλτούρας που βάζει απέναντι του, όταν τον ενοχλεί κάτι; Ακόμη και αν πρόκειται για μια νεαρή γυναίκα, εργαζόμενη δημοσιογράφο που του υποβάλει ερώτηση την ώρα που εισέρχεται τη Βουλή...

Thetoc.gr