Παίδες εν καμίνω - της Έλενας Ακρίτα

 

ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ, αυτολογοκρίνομαι συνέχεια. Λίγο ακόμα και θα κυκλοφορώ με μια βραστή πατάτα στο στόμα για να μην το ανοίξω το ρημάδι. Για να μην την ξεστομίσω τη μαλακία. Καταπίνω αμάσητες τόσες ερωτήσεις που θα πάθω διάτρηση στομάχου. Διάβασες; Μελέτησες; Εκανες επανάληψη; Χρειάζεσαι καμιά βοήθεια; Πώς έγραψες; Πέσανε τα SΟS; Τι έπεσε; Τι δεν έπεσε;


Πού έπεσε; Σε ποιον έπεσε και ποιον πήραν τα σκάγια;

Οι άλλοι πώς έγραψαν; Δηλαδή πόσο υπολογίζεις; Στο περίπου, βρε αγόρι μου; Χοντρικά δεν έχεις μια εικόνα;

Πώς θα πας στο εξεταστικό κέντρο (αφού δεν θέλεις να σε πάω εγώ);

Πώς θα φύγεις από το εξεταστικό κέντρο (αφού δεν θέλεις να σε πάρω εγώ); Το κινητό το φόρτισες (ή θα μου πεις μες στα μαύρα μεσάνυχτα ότι έχασες τον φορτιστή); Θα θυμηθείς να το έχεις κλειστό μέσα στην αίθουσα;

Θα το ανοίξεις αμέσως- ΑΜΕΣΩΣ!!!- μετά;

Μόλις- ΜΟΛΙΣ!!!- τελειώσεις θα με πάρεις τηλέφωνο να μη βράζω στο ζουμί μου;

ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΙΛΟ πήρες μαζί σου; Μολύβια έχεις; Γόμα έχεις; Ο διαβήτης έχει μύτη- κατά προτίμηση γαλλική; Χρήματα πόσα να σου δώσω; Θα πάρεις κι ένα μπουκαλάκι νερό; Πήρες την εξεταστική σου ταυτότητα; Πήρες την αστυνομική σου ταυτότητα; Πού θα τα βάλεις; Από την κωλότσεπη του τζιν δεν θα πέσουν; Γιατί δεν βάζεις το άλλο το παντελόνι που κλείνουν οι τσέπες του; Να σου στύψω μια πορτοκαλάδα;

Τι ώρα θα κοιμηθείς, βρε παιδάκι μου, αύριο έχεις να ξυπνήσεις στις 5.30! Αφού έχεις πονοκέφαλο γιατί ακούς heavy metal; Σε χαλαρώνει αυτό το ντάμπα ντούμπα;

Καλά, παιδί μου, ό,τι πεις! Ο,τι πεις, σου χαλάω εγώ χατίρι; Πετάει ο γάιδαρος; Αν πετάει λέει! Αφού τον βλέπω, φτερουγίζει πάνω από το κεφάλι μου! Μόνο μη μου αγχώνεσαι! Και μη μου αγχώνομαι κι εγώ! Ας κάνουμε κι οι δυο πως όλη αυτή η παράνοια, όλη αυτή η απύθμενη ηλιθιότητα- που και καλά θα καθορίσει το μέλλον σου- δεν είναι θέατρο του παραλόγου! Δεν είναι «Η φαλακρή τραγουδίστρια» του Ιονέσκο. Δεν είναι ο άκρατος σουρεαλισμός, ο ορισμός της βλακείας, η χρεοκοπία της Παιδείας, ο θρίαμβος των φροντιστηρίων και των ιδιαίτερων.

ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΝΟΡΜΑΛ, κάτι απαραίτητο! Είναι κάτι θεάρεστο: αυτό αύριο θα σου δώσει τα εφόδια να κάνεις πίτσες ντιλίβερι ή να σερβίρεις εσπρέσο στις καφετέριες. Τι από τα δυο, διαλέγεις και παίρνεις. (Αυτό λέγεται «επιλογή κατεύθυνσης»).

Γιατί κι εμείς περάσαμε τα λούκια και τα παλούκια, αλλά τότε ήταν άλλες οι εποχές. Ξεκάθαρα τα πράγματα: Εδινες Νομική; Γινόσουν δικηγόρος! Εδινες Ιατρική; Γινόσουν γιατρός! Τώρα δίνεις Οικονομικά και γίνεσαι μανικιουρίστα!

Κι έχεις και τους πανύβλακες στην τηλεόραση να λένε «Καλή επιτυχία σε ΟΛΑ τα παιδιά». Τι λέτε, ρε κατακαημένοι; Μπορούν ποτέ να έχουν καλή επιτυχία ΟΛΑ τα παιδιά; Κάποια θα έχουν καλή. Κάποια θα έχουν μέτρια.

Κάποιοι θα έχουν την κακή τους και την ψυχρή τους.

Γι΄ αυτό ο πατέρας μου, ο Λουκής Ακρίτας, οραματίστηκε μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση χωρίς εξετάσεις.

Ακόμα και στο πανεπιστήμιο- έλεγε - ας γίνεται συμψηφισμός της βαθμολογίας των δύο τελευταίων τάξεων.

ΠΑΙΔΕΣ ΕΝ ΚΑΜΙΝΩ... Με ξενύχτια... Με καφέδες που σπάνε τα νεύρα τα σπασμένα... Που τσακίζουν την ψυχολογία την τσακισμένη... Με το μάτι τρελό, ζουν αυτό το σίχαμα. Με το στομάχι κόμπο, βιώνουν το μαρτύριο του Σίσυφου. Που οι κριτές των νεκρών τον έβαλαν να κουβαλάει έναν βράχο στην κορφή του βουνού. Και μόλις έφτανε στην κορφή, η πέτρα έπεφτε. Και φτου πάλι απ΄ την αρχή ο Σίσυφος. Και φτου πάλι απ΄ την αρχή τα παιδιά μας...

Τι να πω; Κουράγιο σε όλους μας και μαγνήσιο για το στρες! Ασχετο: μου περίσσεψε πορτοκαλάδα, θέλει κανείς;

TA NEA

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artID=4575967