Η αναδυόμενη ιδεολογία του μπαχαλισμού - Του Γιάννη Βασ. Πέππα*

Η αναδυόμενη ιδεολογία του μπαχαλισμού

Ένας όρος που έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια είναι οι μπαχαλάκηδες.Αυτές οι δεκάδες των νεαρών,συνήθως κουκουλοφόρων,που ανακυκλώνουν κάθε τόσο τη γνωστή παράσταση καταστροφής: σπάσιμο βιτρινών,πυρπόληση κάδων και αυτοκινήτων,κλεφτοπόλεμος με τους αστυνομικούς, καταστροφή ξένων περιουσιών και πολλές φορές λεηλασία τους και όλα τα λοιπά γνωστά που τυπικά επαναλαμβάνονται στην μακάρια χώρα μας εδώ και χρόνια.

Μέσα σε αυτές τις γκρούπες δρουν, κατά πως λέγεται,και άτομα σε διατεταγμένη υπηρεσία με σκοπό τη διάσπαση και μετατόπιση της κοινωνικής προσοχής. Αν εξαιρέσουμε αυτούς τους επαγγελματίες ταραξίες,παραμένει ένα ομιχλώδες δυναμικό σύνολο που υποτίθεται,κατα την επιεικέστερη εκδοχή,ότι εκφράζουν μια υγιή αντίδραση και αναμενόμενη νεανική εξέγερση σε μικροκλίμακα. Όμως, είναι κοινή πεποίθηση πια ότι αυτό που εξωτερικεύουν και πραγματώνουν δεν είναι παρά ο απόλυτος μηδενισμός.Αυτοσκοπός έχει γίνει το κρυφτούλι με τα όργανα Δημόσιας τάξης,η  εξτρεμιστική γυμναστική,και το πλιάτσικο.

Από όλο αυτό το περιοδικό νταβαντούρι δεν πήγασε καμιά εξελικτική,βελτιωτική συνθήκη,παρά μόνο δυνάμωσαν οι παράμετροι κρατικής καταστολής,εκφοβισμού και χειραγώγησης

Αυτή η ασκόπως βίαιη πρακτική,προϊόν ανεύθυνων γνωστο-αγνώστων και ανώριμων ατόμων χωρίς πολιτική συγκρότηση και κοινωνική συνείδηση, ο μπαχαλισμός,ας το πούμε,διαχέεται πια και σε τομείς της κεντρικής ζωής αυτού του τόπου,αλλά και απρόσμενα σε επιστημονικά πεδία. Είναι ένα θέμα προς αναζήτηση,αν ο πεζοδρομιακός μπαχαλισμός επέφερε την εξακτίνωση του ή μια λανθάνουσα εστία ιδεολογικού μπαχαλισμού γέννησε τα ακμάζοντα –σχεδόν καθιερωμένα- θλιβερά έκτροπα των φαργουεστικών οδομαχιών.

Έτσι,με αυξανόμενο ρυθμό και συχνότητα παρατηρούμε αδιέξοδες προτάσεις και θεωρίες που οδηγούν σε πλήρη εγκλωβισμό ως πολιτικά προτάγματα. Αιρετικές απόψεις ερμηνείας της ιστορίας να διαβρώνουν την συλλογική μνήμη,να υπονομεύουν τους αρμούς της λαϊκής συνέχειας και να αμφισβητούν χωρίς δεοντολογία και οπλισμό,μόνο με εντυπώσεις και ιδεολογήματα,το παραδεδομένο και το επιστημονικό.

Τελευταίο κρούσμα του ιδεολογικού μπαχαλισμού αποτελεί η ελληνική γλώσσα.Ο εκφραστικός κώδικας αποτελεί θεμελιώδη συνιστώσα,κεντρομόλα δύναμη και ζώσα ανάφλεξη για την εθνική συνοχή και την ιδιοσυστασία. Δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από τις αιχμές της αποδόμησης. Έτσι οι μπαχαλιστές δοσίλογοι της εκπαίδευσης ζητούν την πλήρη αφαίρεση των αρχαίων ελληνικών από τον δευτεροβάθμιο άξονα της παιδείας,την αφηρημένη απλοποίηση της γλώσσας και την σταδιακή υποκατάστασή της με περικοπές λόγου,περιορισμό νοημάτων και λογής εικονικά σύμβολα.Όλα αυτά τα απίθανα έχουν δειλά ξεμυτίσει σε όργανα εκπαιδευτικών,σε έντυπα-φορείς του μπαχαλισμού,αλλά εκεί που γίνεται ξέφρενη υποστήριξη των αρχών αυτής της κενολογίας είναι οι διαδικτυακοί τόποι. Εκεί καλπάζουν πραγματικά όλες οι διαστάσεις της αποδιάθρωσης: απογείωση του μειονοτισμού (παρουσίαση τμημάτων του λαού μας ως εθνοτικά αλλογενή σύνολα),ινδαλματοποίηση του γιάπικου τεχνοκρατισμού,θετική αποδοχή της gay κουλτούρας και μιας καρικατούρας επαναστατικότητας που δεν προτείνει,ούτε συνθέτει,ούτε οραματίζεται,αλλά μόνο διεκδικεί την αφαίρεση,το έλαττον,την άχρωμη επιπεδότητα. Οι δυνάμεις αυτές,ένας σύγχρονος αναχρονισμός,δυναμώνουν και θεριεύουν μια και έχουν χαλαρώσει θεαματικά οι συνεκτικές σταθερές της ελληνικής κοινωνίας.

Εξελίξεις διαγράφονται και αναμένονται.

Η ανατέλλουσα εποχή της αφασίας και του νεοσκοταδισμού έχει κάνει πολλά βήματα στο χώρο του δυτικού λεγόμενου πολιτισμού μας.

*Γιάννης Βασ. Πέππας, Φιλόλογος