Τρομοκράτης με πιστολάκι - Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Κοιτάζω τη φωτογραφία και ανατρέχω στις μεταμορφώσεις του. Τον είχαμε γνωρίσει παραμονές της σύλληψής του, όσο ο αδελφός του ήταν φρουρούμενος στον Ευαγγελισμό, σε ωριαία συνέντευξη στην τηλεόραση. Θύμιζε φυσιογνωμία που την έχεις συναντήσει ούτε κι εγώ ξέρω πόσες φορές στη ζωή σου· αξύριστος αν θυμάμαι καλά, παχουλός, με το ύφος του ανθρώπου που έχει αφεθεί στο βάρος της καθημερινότητας. Παρίστανε ακόμη το αθώο λαϊκό παιδί, τον γιο του παπά και της παπαδιάς. Αργότερα κυκλοφόρησε ένα βίντεο που τον έδειχνε να συνοδεύει τραγουδίστρια σε πανηγύρι παίζοντας μαντολίνο. Ξέραμε ήδη πως το λαϊκό παιδί ήταν ένας από τους δολοφόνους της 17Ν. Τον θυμηθήκαμε ξανά πέρυσι τέτοιες ημέρες, όταν μάθαμε πως δεν επέστρεψε στις φυλακές από την άδεια που του είχε δοθεί. Εμφανίστηκε σε βίντεο με φανταχτερό κόκκινο φούτερ, μαλλί κουρεμένο σαν ανθρωπάκι της Lego και πίσω του τα συστατικά της εθνολαϊκής σούπας, ο Τσε, ο Αρης, ο Κολοκοτρώνης και ο Καραϊσκάκης. Μιλούσε, αλλά δεν είχε σημασία τι έλεγε. Ούτως ή άλλως, ποτέ δεν έχουν σημασία τα λόγια ανθρώπων που είναι ικανοί να σκοτώσουν για να τραβήξουν την προσοχή σου. Οσο κι αν κάποιοι τα δημοσίευαν και άλλοι τα διάβαζαν και τα σχολίαζαν θαυμάζοντας την αναλυτική τους καθαρότητα.

Ανθρωποι που πιστεύουν ότι η αλήθεια είναι καθαρή είναι έτοιμοι να σκοτώσουν. Προχθές συζητούσαμε με φίλο αν είναι σύμπτωση ότι και οι Ξηροί, όπως η Ουλρίκε Μάινχοφ, ήσαν γόνοι ιερέων. Εχουν μάθει να σκέφτονται, όσο τους επιτρέπει το μυαλό τους να σκεφτούν, με όρους απόλυτου καλού και απόλυτου κακού. Μου υπενθύμισε πως η πραγματικότητα αυτών των ανθρώπων είναι ποταπότερη από οποιαδήποτε σχέση με το απόλυτο. Κοιτάζοντας την τελευταία του μεταμφίεση, σκέφτομαι πόσο δίκιο είχε. Ξανθό μακρύ μαλλί με μαύρες ρίζες και εκείνο το στρογγυλεμένο σύμπλεγμα μύστακος και πώγωνος που συνήθως χρησιμοποιείται για να καλύψει κάποιο ελάττωμα στα χείλια ή στο σαγόνι, άλλοτε για να προκαλέσει το ενδιαφέρον σε ένα πρόσωπο καταδικασμένο να περνάει απαρατήρητο. Κάτι σαν κουρέας συνοικιακού κομμωτηρίου που παίζει το ζωντανό παράδειγμα της τέχνης του, οδηγεί σπορ αυτοκίνητο και είναι έτοιμος να σε γρονθοκοπήσει αν κάνεις το λάθος και αγγίξεις τη λαμαρίνα του. Σκέφτομαι πως η επιλογή της μεταμφίεσης δεν είναι τυχαία, ιδιαίτερα από τον ανεξέλεγκτο εγωτισμό των τρομοκρατών. Ετσι φαντάζεται ο Χριστόδουλος Ξηρός τον εαυτό του αν δεν ήταν επαγγελματίας δολοφόνος, αν ήταν κανονικός άνθρωπος. Ετσι θα ήθελε να είναι.

Θα μπορούσε η όλη υπόθεση να είναι κωμική, αν δεν ήταν τραγική. Γιατί αμέσως μετά αναρωτιέμαι πώς αισθάνονται όταν βλέπουν αυτό το θέαμα όλοι αυτοί που έχασαν κάποιον δικό τους. Το παιδί τους, όπως η μητέρα του Αξαρλιάν, τον πατέρα τους, όπως ο Γιώργος Μομφερράτος ή τα παιδιά του Μπακογιάννη. Πώς αισθάνονται όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με τη φυσιογνωμία αυτού του ανθρώπου που παλεύει να τραβήξει την προσοχή πάση θυσία, βάφει ξανθά τα μαλλιά του, τα τρελαίνει στο πιστολάκι και με την ίδια αμεριμνησία σκοτώνει; Για να τραβήξει την προσοχή και να ικανοποιήσει τον ναρκισσισμό του. Πόση βαθιά ανοησία χρειάζεσαι για να ανακηρύξεις τον εαυτό σου απόλυτο κριτή, να πιστέψεις ότι έχεις δικαίωμα ζωής και θανάτου; Σκέφτομαι, δε, πως αυτό που πονάει περισσότερο όσους έχασαν κάποιον δικό τους είναι η βλακεία των δολοφόνων τους, το αίσθημα ότι ο δικός τους σκοτώθηκε εξαιτίας ενός φανατικού εγωτισμού. Χειρότεροι και απ’ την Τζιχάντ, αφού για τους τρομοκράτες δεν υπάρχει καν θεός στον οποίον να είναι υπόλογοι. Ο μόνος τους θεός είναι ο ίδιος τους ο εαυτός, και ο θαυμασμός που αισθάνονται όταν κοιτάζονται στον καθρέφτη. Αυτός ο θαυμασμός με τον οποίο για χρόνια η ελληνική κοινωνία περιέβαλλε τους δικούς της τζιχαντιστές.

Έντυπη

Η Καθημερινή