Οι νέες ταινίες της εβδομάδας από 8/1 - Κριτική του Γιώργου Κρασσακόπουλου

Το Παιχνίδι της Μιμησης (The Imitation Game)***
Σκηνοθεσία: Μόρτεν Τίλντουμ
Παίζουν: Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, Κίρα Νάιτλι Μάθιου Γκουντ

H αληθινή ιστορία του μαθηματικού Αλαν Τιούρινγκ, που βοήθησε τους συμμάχους να νικήσουν στον B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αποκρυπτογραφώντας την κωδικοποίηση των Ναζί, μόνο και μόνο για να συλληφθεί για «απρεπή συμπεριφορά» μετά τον πόλεμο λόγω της ομοφυλοφιλίας του.

Έχει χαρακτηριστεί ως «ο πατέρας των ηλεκτρονικών υπολογιστών» και αναγνωριστεί ως μία από τις ιδιοφυίες του 20ού αιώνα, όμως η ιστορία του Αλαν Τιούρινγκ δεν ήταν από εκείνες που είχαν happy end. Μπορεί μετά θάνατον η προσφορά του να αναγνωρίστηκε από τη βασίλισσα και ακόμη πιο σημαντικό από την Ιστορία, όμως ο ίδιος πέθανε ατιμασμένος, μετά από μια σύλληψη και μια «θεραπεία» για την ομοφυλοφιλία του, που προέβλεπε τον χημικό ευνουχισμό του αντί της φυλακής και η οποία τον οδήγησε στην αυτοκτονία. Στην ταινία του Μόρτεν Τίλντουμ, αυτή η πλευρά της ιστορίας δεν αγνοείται μα φωτίζει την προσωπικότητά του όσο διαπεραστικά θα όφειλε, προσδίδοντας στο φιλμ ένα ακόμη επίπεδο έντασης. Αυτός είναι στην πραγματικότητα ένας από τους βασικούς λόγους που ανυψώνει την ταινία σε κάτι περισσότερο από μια τυπική βιογραφία, ακόμη κι αν το φιλμ ακολουθεί μια μάλλον τυπική αφηγηματική τροχιά. Ένας άλλος λόγος που κάνει αυτή την ταινία συναρπαστική πέρα από την «πολιτική» ματιά της και τη δυναμική σκηνοθεσία της, είναι φυσικά η ερμηνεία του Μπένεντικτ Κάμπερμπατς που για μια ακόμη φορά δείχνει πως είναι ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, κατορθώνοντας να βυθιστεί κάτω από το «αίνιγμα» του Τιούρινγκ και να παραδώσει μια ξεκάθαρη εικόνα του ανθρώπου και της εμμονής του με τη λύση ενός γρίφου.

Ο Κος Τέρνερ (Mr Turner)***
Σκηνοθεσία: Μάικ Λι
Παίζουν: Τίμοθι Σπολ, Ντόροθι Άτκινσον, Μάριον Μπέιλι

Μια βιογραφία του σπουδαίου Βρετανού ζωγράφου Ουίλιαμ Τέρνερ, που δεν διστάζει να φωτίσει τις αντιθέσεις ανάμεσα στην ζωή και το έργο του.

Δημιουργός υπέροχων έργων, τοπίων στην πλειοψηφία τους, με μια ιδιαίτερη αγάπη στις θαλασσογραφίες, ο Ουίλιαμ Τέρνερ αποτελεί εθνικό θησαυρό για τους Βρετανούς, αλλά και ένα σημαντικό κεφάλαιο της παγκόσμιας τέχνης, πρόδρομος των ιμπρεσιονιστών κι ένας από τους καλλιτέχνες που συνέλαβε μοναδικά το φως στον καμβά του. Όμως στην ταινία του Λι, αυτός ο δημιουργός μιας τέχνης γεμάτης ευαισθησίες, για τη ζωή του οποίου οι λεπτομέρειες είναι μάλλον λίγες, παρουσιάζεται σαν ένας άνθρωπος σχεδόν ζωώδης και χοντροκομμένος, σε μια αντίστιξη που είναι αναμφίβολα ενδιαφέρουσα όχι μόνο σε ένα βιογραφικό επίπεδο, μα και σε μεταφορικό. Γιατί αν η ταινία του Λι είναι μια βιογραφία, είναι την ίδια στιγμή κάτι παραπάνω, μια ματιά στη φύση της τέχνης και στον τρόπο που η «αγορά» οι μεσάζοντες, τα ιδρύματα, αλλά και οι θιασώτες της την αντιλαμβάνονται ή τη χειρίζονται. Το φιλμ μιλά για όλα αυτά και για την προσωπικότητα του Τέρνερ με τρόπο που θα μπορούσε να είναι ακόμη πιο συναρπαστικός, αν ήταν λίγο πιο συγκροτημένος και λιγότερο μεγαλόστομος, δίνοντας όμως στον Τίμοθι Σπολ την ευκαιρία μιας μεγάλης ερμηνείας και στον Λι έναν μεγάλο καμβά να απλώσει τη σκηνοθετική φιλοδοξία του.

Big Bad Wolves: Στο στόμα των λύκων** ½ 
Σκηνοθεσία: Ααρόν Κεσάλες, Ναβότ Παπουσάντο
Παίζουν: Λίορ Ασκενάζι, Ρότεμ Κέιναν, Ντοβάλε Γκλίκμαν, Μένας Νόι

Ένας αστυνομικός που αναζητά τον ένοχο για μια σειρά δολοφονίες κοριτσιών, ο πατέρας ενός θύματος κι ο ύποπτος για τις αποτρόπαιες πράξεις θα βρεθούν σε τροχιά σύγκρουσης σε αυτό το θρίλερ από το Ισραήλ.

Τεταμένο και σκληρό, το θρίλερ των Κεσάλες και Παπουσαντό, έχει κερδίσει ανάμεσα σε άλλα τους επαίνους του Κουέντιν Ταραντίνο, οπότε λίγο πολύ ξέρετε τι να περιμένετε εξ αρχής. Το «Big Bad Wolves» έχει όλη τη βία και τις σκηνές που θα σας κάνουν να κλείσετε τα μάτια, όμως πίσω από το αίμα και την ένταση θέλει να είναι κάτι παραπάνω: Μια αφορμή για να γεννήσει σκέψεις πάνω στην αυτοδικία αλλά και στην ισραηλινή κοινωνία που μοιάζει να ζει υπό το καθεστώς ενός συνεχούς φόβου και μιας νοοτροπίας που ωθεί τους πολίτες σε μια λογική βίας και αντιποίνων. Όμως όλα τα παραπάνω μοιάζουν να βρίσκονται εκεί μόνο αν θελήσεις να τα ανακαλύψεις, αφού το φιλμ μοιάζει να ενδιαφέρεται περισσότερο για τα thrills που η ιστορία του προσφέρει. Εν τούτοις παραμένει καλογυρισμένο και αιχμηρό, κατά στιγμές σκοτεινά αστείο και κυνικό, ακόμη κι αν ποτέ δεν κατορθώνει να γίνει κάτι παραπάνω από μια ταινία είδους.

Jack***
Σκηνοθεσία: Έντουαρντ Μπέργκερ
Παίζουν: Ιβο Πίτζκερ, Γκέοργκ Αρμς, Λουίζ Χέγιερ

Ένα δεκάχρονο αγόρι στο Βερολίνο έχει αναλάβει την ευθύνη του μικρού αδελφού του που η νεαρή μαμά τους μοιάζει ανίκανη να επωμιστεί. Κι όταν εξαφανιστεί, ο Τζακ θα ψάξει να την βρει...

Αποφεύγοντας τις ευκολίες και τις μελοδραματικές παγίδες των ταινιών με παιδιά που μεγαλώνουν μόνα στον κόσμο των μεγάλων, το «Jack» είναι ένα από εκείνα τα φιλμ που προτιμά να σκιαγραφεί αντί να τονίζει, να υπαινίσσεται αντί να δηλώνει. Δίνοντας στο θεατή του την αίσθηση του παρατηρητή σε κάτι που μοιάζει τόσο αληθινό ώστε θα μπορούσε να είναι ντοκιμαντέρ, κατορθώνει εν τούτοις να χτίσει ένα συναρπαστικό συναισθηματικό τοπίο που δεν ακολουθεί την προφανή διαδρομή. Με έναν εξαιρετικό πρωταγωνιστή στο πρόσωπο του νεαρού ηθοποιού του και μια λογική που θυμίζει περισσότερο απ΄ οτιδήποτε άλλο το ουμανιστικό, μεγαλόψυχο σινεμά των Αδελφών Νταρντέν, το «Jack» είναι μια «μικρή» ταινία με μεγάλη καρδιά, ένα τρυφερό δείγμα κοινωνικού σινεμά που μπορεί να μην έχει μεγάλε φιλοδοξίες μα είναι από την αρχή ως το τέλος, προσεγμένο, χαμηλότονο και αποτελεσματικό.

Ακόμη

Το «Περιπέτεια στο Αιγαίο» (Lomasankarit) του Τάβι Βάρτια είναι μια ελληνο-φιλανδική συμπαραγωγή γυρισμένη στην Κω. Ένα αγόρι από την Ελλάδα θα γνωρίσει ένα κορίτσι από την Φιλανδία, αλλά οι ξένοιαστες καλοκαιρινές διακοπές θα πάρουν άλλη τροπή όταν η νεαρή κοπέλα θα απαχθεί από σπείρα αρχαιοκάπηλων.>>> Τρία ελληνικά ντοκιμαντέρ θα προβάλλονται από αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες. Όχι, σοβαρολογούμε! Το «Anaparastasis: Η ζωή και το έργο του Γιάννη Χρήστου (1926-1970)» του Κωστή Ζουλιάτη, αποτελεί ένα πορτρέτο του Έλληνα συνθέτη με αφορμή την επέτειο 45 χρόνων από τον τραγικό θάνατο του. >>>Το «Μια Οικογενειακή Ιστορία» της Αγγελικής Αριστομενοπούλου ακολουθεί την μουσική παράδοση της οικογένειας Ξυλούρη καταγράφοντας την ζωή τους στην διάρκεια δύο ετών.>>> To «Non Οmnis Μoriar» της Θεοδοσίας Γραμματικού παρακολουθεί τους απεργούς της «Χαλυβουργίας Ελλάδος» στην διάρκεια της 9μηνης απεργίας τους που ξεκίνησε τον Νοέμβρη του 2011.

Athens Voice