Μια εμπειρία ζωής…

Η Τιτίκα είναι ένας μικρός κοκκινολαίμης, που τις τελευταίες μέρες έχει γίνει αχώριστη συντροφιά μου. Δεν ξέρω καν αν είναι θηλυκού γένους, αλλά αυτό το τόσο ντελικάτο και αθώο πλάσμα, μόνο στην αγαπημένη ηρωίδα του Ουγκώ θα μπορούσε να με παραπέμψει. Πρωί – πρωί λοιπόν η Τιτίκα κάνει την εμφάνισή της μπροστά στη τζαμαρία του κήπου. Κάθεται και με κοιτάζει – καλημέρα! - και πού και πού τσιμπολογάει τα ψιχουλάκια που έχω φροντίσει να υπάρχουν πάντα στο σκαλί. Δεν βιάζεται να φύγει. Ακόμα κι όταν χιόνισε την περασμένη εβδομάδα και κανένα άλλο πουλάκι δεν τολμούσε να ξεμυτίσει από τη φωλιά του, αυτή χοροπηδούσε αμέριμνη πάνω στο χιόνι και, περικυκλωμένη από τις χοντρές νιφάδες, άλλοτε κοιτούσε μέσα στο δωμάτιο με περιέργεια κι άλλοτε έχωνε το ράμφος της μέσα στο χιόνι και ξετρύπωνε κάποιο ψίχουλο.  Τόσο εύθραυστο, μα και ταυτόχρονα τόσο θαρραλέο πλασματάκι! Μέχρι που σουρούπωνε, η Τιτίκα μου έκανε παρέα και, χωρίς να το ξέρει, μου έδινε χαρά, δύναμη κι ελπίδα.

Και τα χρειάζομαι και τα τρία το τελευταίο διάστημα, είναι αλήθεια! Γιατί όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος, κατά τη λαϊκή σοφία και η ζωή μπορεί να έρθει καπάκι από τη μια στιγμή στην άλλη, πριν προλάβεις καν ν’ ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου. Δεν κατάλαβα ακριβώς πώς έπεσα. Κατάλαβα όμως, ευθύς αμέσως, ότι κάτι είχα σπάσει. Με κάταγμα της κνήμης μεταφέρθηκα στο νοσοκομείο Αμαλία Φλέμινγκ, όπου υποβλήθηκα σε εγχείρηση, προκειμένου να αποφύγω τον γύψο και την πολύμηνη παραμονή στο κρεβάτι. Ευτυχώς, όλα πήγαν κατ’ ευχή, χάρη στον εξαίρετο χειρουργό, κύριο Αντώνη Δερμόν, την γλυκύτατη και άψογη αναισθησιολόγο, κυρία Άννα Καραμπάτσου, το πάντα πρόθυμο κι ευγενικό νοσηλευτικό προσωπικό, τον ορθοπεδικό, κύριο Δημήτρη Μπακιρτζή, τους φυσιοθεραπευτές Σωτήρη και Θεανώ και φυσικά την αδερφή μου, που ήταν πάντα δίπλα μου, όχι μόνο ως γιατρός, αλλά και ως άνθρωπος. Δράττομαι, λοιπόν, της ευκαιρίας να εκφράσω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους μαχητές της Υγείας του Αμαλία Φλέμινγκ, που, παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετωπίζουν καθημερινά, λόγω της εφιαλτικής κρίσης των τελευταίων ετών, συνεχίζουν ν’ αγωνίζονται και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον Άνθρωπο.

Η νοσηλεία μου στο θάλαμο, μαζί με άλλες δύο κυρίες, εξ άλλου, έκανε την παραμονή μου στο νοσοκομείο πιο εύκολη. Δέθηκα δε, τόσο πολύ μαζί τους, που – όσο κι αν φαίνεται τρελό – στενοχωρέθηκα όταν έφυγα. Η κυρία Μαρία από το Βόλο, πιο δυνατή απ’ όλες μας, γυναίκα – παράδειγμα θάρρους, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο στη ζωή να τη βάλει κάτω και η Ευαγγελία από τη Σαντορίνη, ευαίσθητη ως γνήσια νησιώτισσα, που δεν μπορούσε να χωνέψει – και με το δίκιο της, βέβαια – πώς άνοιξε η γη και την κατάπιε στο νησί. Ευτυχώς, τώρα πια είναι κι αυτές στα σπίτια τους και αναρρώνουν μια χαρά.

Μια εμπειρία σε νοσοκομείο ωστόσο, είναι αρκετή για να σε κάνει να αναθεωρήσεις τον τρόπο που αξιολογείς τα πράγματα στη ζωή σου. Στα Επείγοντα είδα ανθρώπους να ουρλιάζουν από τον πόνο, μα το χειρότερο, είδα και κάποιους να υποφέρουν και να είναι ολομόναχοι. Είδα αποκλειστικές νοσοκόμες, όπως η Καίτη από την Ουκρανία, που πιάνει δουλειά κάθε νύχτα, λαγοκοιμάται στην καρέκλα, στέλνει όλα τα λεφτά στην οικογένειά της και βλέπει τα παιδιά της μια φορά το χρόνο, να αρνείται να πάρει λεφτά από μία κυρία που βοήθησε, λέγοντας «δεν γίνονται όλα για τα λεφτά!» και να μας αφήνει όλους άναυδους.

Τώρα που βρίσκομαι στο σπίτι μου και προσπαθώ να πιάσω το νήμα από εκεί που το άφησα πριν το ατύχημα, φέρνω μία - μία μπροστά μου τις εικόνες των τελευταίων ημερών. Μια δυο φορές πήγε να με πιάσει το παράπονο. Ντράπηκα αφάνταστα. Δεν το άφησα να κρατήσει πολύ, ούτε να επανέλθει. Ταλαιπωρήθηκα λίγο, αλλά άλλοι σηκώνουν σταυρό μια ολόκληρη ζωή. Υπάρχουν άνθρωποι κατάκοιτοι, άνθρωποι που καθημερινά φλερτάρουν με τον θάνατο, παιδιά που υποφέρουν… Με ποιο δικαίωμα τόλμησα να παραπονεθώ; Κάθε μέρα που ξημερώνει, ανακαλύπτω τεράστια αποθέματα δύναμης μέσα μου. Ανασυντάσσω τις δυνάμεις μου κι επιτίθεμαι κατά μέτωπο στη ζωή. Όσο κυλάει αίμα στις φλέβες μου θα παλεύω, θ’ αγωνίζομαι. Όχι μόνο για μένα, αλλά και γι’ αυτούς που κατοικούν στο περιθώριο της ζωής. Θα τους δίνω δύναμη από τη δύναμή μου, γιατί τώρα πια αισθάνομαι ότι έχω περίσσευμα πολύ.

Κοιτάζω το ημερολόγιο. 15 Φεβρουαρίου: Παγκόσμια Ημέρα κατά του Παιδικού Καρκίνου. Πόσο εγωίστρια φάνηκα! Πώς είναι δυνατόν να μεμψιμοιρώ, όταν έστω κι ένα παιδί βασανίζεται πάνω στη Γη!

Έξω ρίχνει χιονόνερο. Παρατηρώ την Τιτίκα που πεταρίζει με παρρησία. Τόσο μικρή και τόσο δυνατή συνάμα!...

ΥΓ: Οι φωτογραφίες που ακολουθούν τραβήχτηκαν από την αδερφή μου, μετά από παράκλησή μου.

Εγώ, ωστόσο, ήμουν ξύπνια και παρακολουθούσα την χειρουργική ομάδα επί το έργον!