Η ατροφική μνήμη της Νέας Δημοκρατίας - Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Η σημερινή εκδοχή της Νέας Δημοκρατίας μοιάζει με το κακοπαιγμένο sequel της παράταξης που αποκατέστησε τη δημοκρατία και οδήγησε την Ελλάδα στην Ευρώπη. Ενα sequel το οποίο πλήττει το κοινό ως αντιπολίτευση, περισσότερο ακόμη και από όσο το έπληττε ως κυβέρνηση. Είναι ζήτημα ηγεσίας; Ως ένα σημείο ναι. Η ηγεσία δίνει το ύφος, και το ύφος του κ. Σαμαρά ο οποίος είτε νουθετούσε, λες και οι Ελληνες ήσαν γυμνασιόπαιδες, είτε θριαμβολογούσε υποσχόμενος πως με λίγο ακόμη διάβασμα θα πάρουν το απολυτήριο, είναι μάλλον βέβαιο πως ελάχιστους εμπνέει πια.

Είναι όμως κυρίως ζήτημα πολιτικού και ιδεολογικού προσανατολισμού. Οταν την επομένη των εκλογών ο κ. Σαμαράς δεσμεύθηκε πως η Νέα Δημοκρατία θα είναι παρούσα για να διασφαλίζει την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, τι ακριβώς εννοούσε; Ποια είναι η αντίληψη της Ν.Δ. για την Ευρώπη, κι αν αυτό είναι δύσκολο να απαντηθεί γιατί ούτε η γαλλική Κεντροδεξιά μπορεί να το απαντήσει, ποια είναι η αντίληψη για την ευρωπαϊκή Ελλάδα; Γιατί πρέπει η Ελλάδα να παραμείνει στην Ευρωπαϊκή Ενωση και ποια η σημασία το 2015 του «Ανήκομεν εις την Δύσιν» που είχε πει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στη δεκαετία του ’70;

Θυμάμαι τη θυρωρίνα μου στο Παρίσι, μια γυναίκα με βορδιγάλειο προφορά, όχι από τον πολτό, από το Μπορντό, ψηφοφόρο του Σιράκ -τότε δημάρχου Παρισίων- η οποία είχε ακούσει τον Κωνσταντίνο Τσάτσο, Πρόεδρο τότε της Δημοκρατίας, στο δημαρχείο. Ηταν συγκινημένη γιατί, όπως μου είπε, πρώτη φορά άκουγε κάποιον πολιτικό να λέει τόσο σημαντικά πράγματα. Την είχε εντυπωσιάσει εκείνο το περίφημο: η Ευρώπη είναι η σύνθεση της χριστιανικής αγάπης, της ελληνικής ελευθερίας και του ρωμαϊκού δικαίου, της Αθήνας, της Ρώμης και της Ιερουσαλήμ.

Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει και σήμερα. Εκείνο που ξέρω είναι ότι δεν υπάρχουν σήμερα πνευματικά μεγέθη που να δίνουν τέτοιες προοπτικές στην πολιτική πρακτική. Με αποτέλεσμα και η Ευρώπη στο σύνολό της αλλά και η Ελλάδα ως ευρωπαϊκή χώρα να βρίσκονται στο έλεος μιας οικονομικής διαχείρισης, καλύτερης ή χειρότερης, η οποία είναι ανίκανη να εμπνεύσει τους πολίτες της. Και το κενό της πολιτικής παράγει τις εγχώριες παθογένειες.

Αν σήμερα η σχέση με την Ευρώπη για την πλειοψηφία των Ελλήνων είναι καταναγκασμός, και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και η Ακροδεξιά, αξιοποιεί μια χαρά το αίσθημα δυσανεξίας που προκαλεί, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τις ευθύνες της Ν.Δ. Ως αντιπολίτευση ήταν κατά των Μνημονίων και της ευρωπαϊκής πολιτικής και ως κυβέρνηση συμπεριφέρθηκε σαν τους πρώην αριστερούς που έγιναν καλά παιδιά και θα ακούνε τους γονείς τους.

Κρυβόταν πίσω από τις εντολές της τρόικας και δεν είχε ποτέ το πολιτικό θάρρος να ομολογήσει πως ο τρόπος λειτουργίας του ελληνικού κράτους θύμιζε τη σιδηροτροχιά του Χαριλάου Τρικούπη. Πολιτικό θάρρος ή πολιτική ευφυΐα. Ποιες μεταρρυθμίσεις μπορούσε να δρομολογήσει ένας Ντινόπουλος ή ένας Μπαλτάκος; Στα δυόμισι χρόνια της διακυβέρνησης της Ν.Δ. εδραιώθηκε η πεποίθηση που την είχε λανσάρει η κυβέρνηση Παπανδρέου, πως οι Ελληνες είναι καταδικασμένοι να υπακούν, καμιά πρωτοβουλία δεν είναι δική τους και το μόνο που τους μένει είναι να εξευμενίζουν τις ευρωπαϊκές Ερινύες.

Η μνήμη της Αριστεράς είναι υπερτροφική, τόσο που καταπίνει την πραγματικότητα. Η μνήμη της Κεντροδεξιάς είναι ατροφική, γι’ αυτό και γυρνάει την πλάτη στη δική της ιστορία.

Έντυπη

Η Καθημερινή