Γιατί ξαφνιαστήκαμε; - Του Χρήστου Λαζαρόπουλου
Γιατί ξαφνιαστήκαμε;
Δικά μας παιδιά είναι!
Ο ένας είναι ο γιός του «ξέρεις ποιος είμαι 'γω; »
Ο άλλος γιός του «στ´ αρχίδια μου».
Ο άλλος του «γαμάω και δέρνω».
Ο άλλος του «εμένα δεν με πιάνουν».
Τα στέλνουμε να μάθουν γράμματα, να ενταχθούν στην κοινωνία.
Με τους όρους, όμως, του Πατέρα-πρότυπου, όχι της κοινωνίας.
Του πρότυπου που πουλάει στην κοινωνία μαγκιά και αλητεία και στο σπίτι κάνει, με πατάκια, παρκέ.
Εμείς δεν τα μάθαμε ποτέ να βοηθούν, να νοιώθουν, να ανέχονται, να 'ναι αλληλέγγυα.
Αναπαράγουμε ό,τι βλέπουμε, μιμούμαστε συμπεριφορές του πατέρα μας, με τη βοήθεια της μάνας μας.
Του πατέρα που έγινε (τζάμπα) μάγκας στην μεταπολίτευση με την νοοτροπία προτύπων, που λάνσαρε και διέδωσε κόμμα εξουσίας, στους μικροαστούς.
Το κύμα, τελικά, μας κατέκλυσε όλους.
Τσουνάμι μαγκιάς και γραψαρχιδισμού.
Κάποιο, ευαίσθητο, απ´ τ´ άλλα τα παιδιά μας, βρέθηκε δίπλα στη λίμνη, μόνο του και κρύο.
Δεν άντεξε τόση τζάμπα μαγκιά.
Να χαιρόμαστε τα βλαστάρια μας, τα copy paste της αρρώστιας μας, που την θωρούμε δύναμη και κοινωνική υπεροχή.
Κάποτε θα αντικρύσουμε κατάματα ό,τι φτιάχναμε τόσα χρόνια ως κοινωνικά πρότυπα.
Κάποτε θα κοιταχτούμε στον καθρέφτη οι μάγκες και θα δούμε το είδωλό μας: Γατάκια κι αρουραίους.
Αυτά τα παιδιά φτιάχνουμε γιατί αυτό μας έμαθαν ως κοινωνική επικράτηση και καταξίωση.
Αυτά είναι τα παιδιά μας.
Για τα κορίτσια μας, που μεγαλώνουν τα παιδιά, μια άλλη φορά.
Εύγε μας.
Καλό ταξίδι Βαγγέλη!
Εδώ κάνει κρύο.
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
