Εξίσωση εξουσίας με τέσσερις αγνώστους - Του Νίκου Δήμου

Θυμάμαι από το σχολείο: με δύο αγνώστους κάτι γινότανε. Με τρεις ήταν δύσκολα τα πράγματα. Με τέσσερις όμως;

Ζούμε μία εκρηκτική περίοδο αβεβαιότητας όπου μας κυβερνάει ένα σύστημα εξουσίας με τέσσερεις αγνώστους. Κι είναι όλοι εντελώς άγνωστοι, διότι πρώτη φορά ανεβαίνουν στο βάθρο και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ούτε την συμπεριφορά του καθενός ούτε τους πολλαπλούς συσχετισμούς με τους άλλους.

Επικεφαλής του συστήματος είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Ελίσσεται ανάμεσα στους άλλους τρεις γιατί δεν θέλει ούτε να τους κοντράρει ανοιχτά, ούτε όμως να προσδεθεί σε ένα ή περισσότερους. Διότι οι άλλοι είναι απρόβλεπτοι – όπως και ο ίδιος άλλωστε. Ποιοι είναι οι άλλοι: Μα ο συνεταίρος στην εξουσία Πάνος Καμμένος, ο ηγέτης της εσωτερικής αντιπολίτευσης Παναγιώτης Λαφαζάνης και τελευταία (αλλά ίσως πρώτη σε επιρροή και ανεξαρτησία) η Ζωή Κωνσταντοπούλου. (Ωχ – την έγραψα τελευταία και θα με κατηγορήσει για σεξισμό!).

Αυτοί οι τέσσερις παίζουν με τις τύχες μας. Και γύρω τους ένας εσμός διαφόρων αναρχοαυτόνομων παραγόντων (υπουργών, βουλευτών, αξιωματούχων) που προσπαθούν να υλοποιήσουν τα όνειρα δεκαετιών – ο καθένας τα δικά του και με τον δικό του τρόπο.

Δέχομαι ότι είναι καλοπροαίρετοι αλλά τόσο άσχετοι! Προσπαθούν να συμφιλιώσουν τις ιδέες τους με την πραγματικότητα και να μάθουν διοίκηση και διαχείριση στου κασίδη το κεφάλι. Γύρω μας, φανατικοί τζιχαντιστές, απελπισμένοι μετανάστες, λαοί σε διαρκή πόλεμο – ένας κόσμος ανάστατος.

Είναι η χειρότερη εποχή για πειράματα – όμως όλη η χώρα είναι ένα πείραμα. Παγκόσμια πρωτόγνωρο, προσπαθεί να συμφιλιώσει την Αριστερά με την Δημοκρατία. (Μόνον αυταρχικά έχει κυβερνήσει ως τώρα η Αριστερά – όπου κυβέρνησε). Γεωπολιτικά παίζει παιχνίδια επικίνδυνα – γυρίζοντας την πλάτη στη Δύση φλερτάροντας με την ολοκληρωτική Ανατολή. Κι εκεί, πείραμα.

Photo: Νίκος Δήμου

Σίγουρα δεν είναι για να ζηλεύει κανείς την «φωτισμένη και καλοκάγαθη» δικτατορία που εκτόξευσε την φτωχή και ανύπαρκτη Σιγκαπούρη μέσα σε δεκαετίες στα πιο προηγμένα κράτη της γης. Εκεί βέβαια όλα ήταν «ενός ανδρός αρχή». Αλλά από το ένα άκρο, να περάσεις στην δική μας χαοτική πολυαρχία είναι υπερβολή.

Δεν υπάρχει δήλωση, σκέψη, απόφαση, που να εξαγγελθεί και να μην αμφισβητηθεί ή ανακληθεί – επίσημα – μέσα σε λίγες ώρες. Ζούμε στιγμές κρίσιμες και τις ζούμε μέσα σε μία συστημική ομίχλη. Ουδείς γνωρίζει τι μας ξημερώνει.

Συζητάς με ανθρώπους συνήθως καλά πληροφορημένους: δημοσιογράφους, επιχειρηματίες, ανώτατους κρατικούς λειτουργούς – και όλοι σηκώνουν τα χέρια. Ούτε για αύριο ξέρουν να πούνε ούτε για μεθαύριο. Είναι σαν να ρωτάς κάποιον που πάει στο καζίνο αν θα βγει με τα διπλά ή τα μισά χρήματα.

Έχω μία αίσθηση πως ζούμε όλοι σε καζίνο. Κι αν για ένα σαραντάρη σαν τον Τσίπρα, το παιχνίδι ανάβει τα αίματα – για όποιον έχει τα διπλά του χρόνια είναι μόνον άγχος.

Τέσσερεις άγνωστοι; Έντεκα εκατομμύρια!

Protagon.gr