Το θέατρο του παραλόγου - του Γιώργου Περπινιά

Αποστολή: Γιώργος Περπινιάς

Τα πάντα στον τόπο μας είναι μία τρέλα. Ζούμε μια εποχή κατευθυνόμενης παραπληροφόρησης από τα ΜΜΕ και τους διαφόρους επαγγελματίες της πολιτικής. Όλοι οι πολίτες περιμένουν να ενημερωθούν από την τηλεόραση. Το μέσον αυτό της απόλυτης εξάρτησης και της αποβλάκωσης, με τους αργυρώνητους δημοσιογράφους. Κανείς δεν διαβάζει τις σοβαρές εφημερίδες, όσες έχουν απομείνει ακόμη, κανείς δεν επεξεργάζεται στο μυαλό του τα όσα ακούει, τα καταπίνει όλα αμάσητα.

Έχουν διασπείρει μία φοβία, έναν πανικό, μια τρομοκρατική ειδησεογραφία κι έχουν κάνει τους πολίτες να χωρίζονται σε ομάδες της κατηγορίας οπαδών, για το ποιος φταίει με το χάλι της οικονομίας και το αβέβαιο μέλλον μας. Η κυβέρνηση κάνει συνεχώς μόνον διαβουλεύσεις, δεν παίρνει κανένα μέτρο απ’ αυτά που μας ζητούν οι κηδεμόνες μας και προσπαθεί να μας πείσει πως πολεμά αόρατους εχθρούς, που προσπαθεί να  κατατροπώσει. Μόνον την τιμή των καυσίμων και των τσιγάρων ανέβασε για να πάρει κάποιους φόρους. Θέματα που καίνε δεν αγγίζει, λες κι έχει  απεριόριστο χρόνο μπροστά της, σε βάθος τετραετίας, για να τα βάλει σε σειρά. Ίσως ο πρωθυπουργός δεν έχει καταλάβει την σοβαρότητα της κατάστασης και παραμένει με τις δάφνες που του έδωσαν τα ΜΜΕ όταν τον παρουσίαζαν ως θριαμβευτή των Βρυξελλών. Αυτοί χρωστούν φόρους και εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία, τι θα πουν στον κόσμο. Το ίδιο και οι ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες, με τους στρατούς των οπαδών. Ποιος τους  ζήτησε τα οφειλόμενα;  Πρέπει να πούμε την αλήθεια όσο πικρή κι’ αν είναι. Όλοι φταίμε, ναι φταίμε και ας μην προσπαθούμε να βρούμε λάθη μόνον στους πολιτικούς του κόμματος που δεν ψηφίζουμε, κι  όχι αυτού που είμαστε οπαδοί. Οι πολιτικοί είναι από εμάς εκλεγμένοι και σε κάθε λαό αξίζουν αυτοί που ο ίδιος επιλέγει. Τόσα χρόνια μετά την αντιπολίτευση ψηφίζουμε τους ίδιους ανθρώπους, που τους έχουμε κατηγορήσει για καταχρήσεις, για διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και γενικά του πλούτου της χώρας. Εμείς δεν θέλουμε αλλαγές στο σύστημα και τους εκβιάζουμε με το πολιτικό κόστος. Εμείς χτίζουμε τα αυθαίρετα, εμείς φοροδιαφεύγουμε, ζητούμε τον διορισμό των παιδιών μας στο δημόσιο, είμαστε συνεχώς σε μια κατάσταση συναλλαγής μαζί τους και τους ζητάμε τα ρέστα. Λέμε ότι κλέβουν μα κανείς μας δεν ζήτησε να καταργήσουν τον νόμο περί ευθύνης υπουργών. Αντίθετα τους αναβαπτίζουμε στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ στις επόμενες εκλογές. Τρελοί είναι να μην γλύψουν το μέλι; Γεμίσαμε τους δρόμους με πολυτελή αυτοκίνητα, ρούχα και παπούτσια φίρμες, διασκεδάσεις σε πανάκριβα νυχτερινά κέντρα, ταξίδια στο εξωτερικό, διακοπές θερινές και χειμερινές σε νησιά, σε πεδινά και ορεινά χωριά, που εμείς τα κάναμε πλούσια και διάσημα. Καταχρεωθήκαμε στις τράπεζες και μετά τις κατηγορήσαμε για τοκογλυφία. Αν προσθέσουμε τις αγορές των οπλικών συστημάτων με τις χοντρές μίζες, την διοργάνωση των ακριβότερων Ολυμπιακών αγώνων, τα ποσά που έφυγαν από την χώρα από τους μετανάστες, που εργάσθηκαν όπου οι νεοέλληνες δεν ήθελαν να εργασθούν τα παιδιά τους. Ποιος σκέφτηκε πως όλο αυτό το χρήμα ήταν από δάνεια κι όχι από πλούτο που παρήγαγε η χώρα. Έχει διαφθαρεί όλη η πυραμίδα της κοινωνίας μας. Από την κορυφή μέχρι την βάση. Τώρα που ήρθε ο λογαριασμός ψάχνουμε να βρούμε ποιος θα τον πληρώσει. Οι πολιτικοί, για πολλά χρόνια μας άφησαν να ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα, για να κάνουν κι αυτοί ανενόχλητοι τις μπάζες τους. Και τώρα μυαλό δεν βάλαμε, άλλοι φταίνε, όχι εμείς. Με ποια λογική μετά την αποτυχία και τις καταχρήσεις που έκανε η ΝΔ φέραμε στην εξουσία ένα κόμμα που εμείς είχαμε κατηγορήσει για τα ίδια; Τι περιμέναμε, αλλαγή; Δυστυχώς θα γευθούμε το αποτέλεσμα των λαθών μας. Τώρα θα φασκελώνουμε ο ένας των άλλον όπως όταν οδηγούμε και θα λέμε στον εαυτό μας μα και στους άλλους, την περίφημη λέξη που μαθαίνουν ακόμη και οι ξένοι όταν έρχονται στην Ελλάδα. Νααααα  μα…….α.

Γιώργος Κ. Περπινιάς. Αθήνα 2/6/10