Χώρα-ρολόι η Αυστρία των Ελλήνων

«Αγαπώ τη χώρα όπου γεννήθηκα, θεωρώ ότι είναι το ωραιότερο “οικόπεδο” στην Ευρώπη» λέει ο κ. Παπαμικές (αριστερά). «Η Αυστρία θα αγκαλιάσει εκείνον που έρχεται όχι μόνο να πάρει, αλλά και να δώσει», διευκρινίζει ο κ. Ευδοκιμίδης (δεξιά).

«Η πόλη-τούρτα», όπως αποκαλεί τη Βιέννη γερμανοτραφής φίλη, λόγω της κυκλικής δόμησης του ιστορικού της κέντρου και της αψεγάδιαστης εμφάνισης των κτιρίων, θεωρείται σήμερα κορυφαία στην ποιότητα ζωής που προσφέρει στους κατοίκους της. Ανύπαρκτα αδέσποτα, καθαριότητα. Συγκοινωνία «ρολόι». Εξυπηρέτηση στις υπηρεσίες. Γραφειοκρατία χωρίς «τρικλοποδιές». Υψηλή φορολογία αλλά με κοινωνικό αντίκρισμα. Μεγάλη η αγάπη των ντόπιων προς την Ελλάδα. Ευκαιρίες για καλοπληρωμένη εργασία. Η λίστα των πλεονεκτημάτων, σίγουρα δεν σταματά εδώ. Καθόλου τυχαία, λοιπόν, η απόφαση πολλών Ελλήνων για μόνιμη εγκατάσταση στην αυστριακή πρωτεύουσα.

Μία αγγελία, πριν από πολλά χρόνια, του άλλαξε τη ζωή. Αυστριακό τουριστικό γραφείο αναζητούσε συνοδούς γκρουπ για την Ελλάδα. Η εργατικότητα και η συνέπεια που επέδειξε ο 61χρονος, πλέον, κ. Νίκος Παπαμικές, απέδωσε καρπούς, αφού αργότερα οδηγήθηκε στην έναρξη της δικής του τουριστικής επιχείρησης, με ετήσια κίνηση περίπου 10.000-12.000 τουρίστες. Εγκατεστημένος στη Βιέννη από το 1986, παντρεμένος με Αυστριακή και πατέρας δύο κοριτσιών, ο κ. Παπαμικές δεν ασχολήθηκε ποτέ με το αντικείμενο των σπουδών του: υπο-μηχανικός-ηλεκτρολόγος. Η αποκλειστική ενασχόλησή του με τον τουρισμό, επηρεάζει και τα σχόλιά του για την Ελλάδα: «Αγαπώ πολύ τη χώρα που γεννήθηκα, θεωρώ ότι είναι το ωραιότερο “οικόπεδο” στην Ευρώπη, το οποίο αν εκμεταλλευόμασταν σωστά, θα ήταν η Φλόριντα της Ευρώπης. Σκεφτείτε πως στην Αυστρία, που δεν υπάρχουν θάλασσες, διοργανώνουν σε μια λίμνη το μεγαλύτερο τουρνουά beach volley στην Ευρώπη! Κι εμείς, που έχουμε το ωραιότερο γήπεδο beach volley από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν έχουμε κάνει κανένα τουρνουά. Δυστυχώς, τα έχουμε όλα και δεν τα αξιοποιούμε». Οι σχέσεις Αυστριακών-Ελλήνων, άριστες, σύμφωνα με τον κ. Παπαμικέ: «Η αγαπημένη χώρα του Αυστριακού για διακοπές είναι η Ελλάδα – 500.000 κόσμος κατεβαίνει κάθε χρόνο. Εξάλλου, η Αυστρία είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που έχει νούμερο ένα αεροπορικό προορισμό την Ελλάδα αντί για την Ισπανία. Γι’ αυτό, δεν νιώσαμε κι εμείς ποτέ ξένοι». «Πώς μπορείς και ζεις σ’ αυτή τη χώρα; Ούτε ήλιος, ούτε θάλασσα, ούτε μπουζούκια...» θυμάται το απαξιωτικό σχόλιο Ελληνα τουρίστα πριν από χρόνια. Η απάντηση; «Ναι, αλλά έχουμε υγεία, παιδεία, χιόνι... τι να πω;».

Ως «εξαιρετικά ομαλή» χαρακτηρίζει τη μέχρι σήμερα ζωή του στη Βιέννη ο κ. Βασίλης Ευδοκιμίδης, 58 χρόνων, ιατρός-ακτινολόγος, ο οποίος ζει εκεί από το 1993 μαζί με την Αυστριακή καθηγήτρια καλών τεχνών-παιδαγωγό σύζυγό του και τα δύο του παιδιά, 23 και 20 χρόνων. Αφού εργάστηκε 18 χρόνια σε νοσοκομείο, ο Ελληνας γιατρός ξεκινά το 2011 το δικό του ακτινολογικό ιατρείο, το μοναδικό που λειτουργεί στο συγκεκριμένο κρατίδιο στην άκρη της πρωτεύουσας, με πληθυσμό 30.000 κατοίκων. Πώς περιγράφει την εργασία του; Τις δυσκολίες; «Το ιατρείο, συμβεβλημένο απαραιτήτως με Ταμεία, υποχρεωτικά μένει ανοιχτό 35 ώρες την εβδομάδα –ωράριο, εξαντλητικό. Ανά τριετία, γίνεται έλεγχος από τον Ιατρικό Σύλλογο, ενώ προκειμένου να εξασφαλιστεί η ανανέωση λειτουργίας, πρέπει να έχω συμμετάσχει περίπου ένα μήνα σε συνέδρια και μετεκπαιδεύσεις». Υστερα από την πολυετή παραμονή του στην Αυστρία, πώς βλέπει την πατρίδα του; «Το πρόβλημα στην Ελλάδα πιστεύω πως είναι η απουσία εμπιστοσύνης του κράτους στον πολίτη αλλά και του πολίτη στο κράτος. Σίγουρα υπάρχει κι εδώ “λάδωμα”, όμως ξέρεις ότι θα έχεις τα βασικά εξασφαλισμένα. Συνειδητά πληρώνουμε τόσο μεγάλους φόρους, επειδή το κράτος διατηρεί τουλάχιστον μια κοινωνική ειρήνη, υπάρχει μια ανταποδοτικότητα. Προσωπικά, ύστερα από 35 χρόνια εργασίας, πληρώνω το 50% του εισοδήματός μου στην εφορία για την κανονική σύνταξη και επιπλέον 15% στον Ιατρικό Σύλλογο για επικουρική ασφάλιση. Και ζω καλά με όσα βγάζω».

Σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση των Ελλήνων μεταναστών, η Αυστρία είναι το μέρος που θα τους αγκαλιάσει; «Οπως συμβαίνει παντού, η Αυστρία θα αγκαλιάσει εκείνον που έρχεται όχι μόνο να πάρει, αλλά και να δώσει. Ως χώρα, θα σου προσφέρει ορισμένα βασικά αγαθά σε καλή ποιότητα. Είναι δικό σου θέμα να κάνεις το κάτι παραπάνω» διευκρινίζει ο κ. Ευδοκιμίδης ενώ, όπως προσθέτει ο κ. Παπαμικές: «Η Αυστρία δεν είναι Γη της Επαγγελίας. Θεωρώ, όμως, πως είμαι τυχερός που επέλεξα τότε να εγκατασταθώ εδώ, να δημιουργήσω οικογένεια και να δώσω στα παιδιά μου τη δυνατότητα να ζουν σ’ ένα περιβάλλον σωστό. Να έχουν την προοπτική για να γίνουν κάτι καλύτερο».

Προσεύχονται για την Ελλάδα

Μόνιμα εγκατεστημένη στο Σάλτσμπουργκ με την οικογένειά της, η κ. Ντίνα Κοκελίδου, εδώ και πέντε χρόνια, δηλώνει «θύμα της κρίσης». Η Ελλάδα; Απιαστο όνειρο. «Δεν θέλαμε να φύγουμε, δεν γινόταν όμως αλλιώς!». Η ίδια εργάζεται ως πωλήτρια σουβενίρ, ενώ ο σύζυγος ως σερβιτόρος.

«Μετανάστες στη Γερμανία αρχικά, στη Βαυαρία, όταν έκλεισαν τα ελληνικά σχολεία της περιοχής, επιστρέψαμε στην Ελλάδα. Εγκατασταθήκαμε στη Θεσσαλονίκη. Αναλάβαμε ένα κυλικείο, δυστυχώς, δεν περίσσευε τίποτε. Εκανε τότε μία αίτηση ο σύζυγος σε ξενοδοχείο στο Σάλτσμπουργκ. Τον δέχτηκαν δοκιμαστικά, αλλά γρήγορα τον προσέλαβαν. Εξι μήνες αργότερα, τον ακολουθήσαμε οι υπόλοιποι. Τα παιδιά –19 χρόνων ο γιος μου και 17 η κόρη– επειδή δυσκολεύτηκαν με τις αλλαγές στο σχολείο, επέλεξαν την τεχνική κατεύθυνση. Τώρα, πηγαίνουν τρεις μήνες σχολείο και εννέα μαθαίνουν τέχνη: μάγειρας και κομμώτρια. Ηδη, όμως, έχουν το πορτοφόλι τους –ταυτόχρονα και μαθαίνουν και πληρώνονται».

Επιπλέον, ως μόνιμοι κάτοικοι Σάλτσμπουργκ, η κ. Κοκελίδου και τα λοιπά μέλη της οικογένειάς της δικαιούνται κρατικά επιδόματα: «Δίνουν 230 ευρώ για το κάθε παιδί κάθε μήνα ώς τα 18 –ο γιος μου το παίρνει ακόμη, επειδή είναι ακόμη σχολείο».

Και η σχέση με την Ελλάδα; «Πιστεύω ότι εμείς οι Ελληνες του εξωτερικού την αγαπάμε πιο πολύ, επειδή μας λείπει. Να φανταστείς, όταν κάνω την προσευχή μου για όλους μας, δεν αφήνω την Ελλάδα. Ειλικρινά». Οσο για το μεγαλύτερο κέρδος από την εγκατάσταση στην Αυστρία; «Οτι θα τακτοποιηθούν τα παιδιά μου και θα πάρουν ένα χαρτί πάνω στην τέχνη τους. Αυτό είναι το πιο σημαντικό».

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΔΟΥ

Έντυπη

Η Καθημερινή