Η πληκτική αντιπολίτευση - Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

«Κωλοτούμπα»: σταθερώς επαναλαμβανόμενη λέξη η οποία προγραμματίζει και οργανώνει τη θητεία της Νέας Δημοκρατίας στον ρόλο της αντιπολίτευσης. Κωλοτούμπα, λέξη διόλου εύηχη, πλην όμως πλούσια σε σημασία. Δηλώνει την απειλή αθέτησης των υποσχέσεων που έδωσε η αριστεροδεξιά συγκυβέρνηση στο κοινό της, κατά συνέπεια στοχεύει στην απαξίωση του πολιτικού της λόγου, και τα λοιπά, και τα λοιπά.

Ας υποθέσουμε λοιπόν πως ο κ. Τσίπρας βρίσκει το πολιτικό θάρρος για να την κάνει την περίφημη κωλοτούμπα, η οποία θα επιτρέψει στη χώρα να μην μπει στη μηχανή του χρόνου που θα τη βγάλει σε άλλη ήπειρο. Τότε ο κ. Σαμαράς θα εξακολουθεί να τον κατηγορεί ότι την έκανε ή μήπως θα πρέπει να επινοήσει ή να ανακαλύψει κάποια ερείσματα για την πολιτική του ρητορεία;

Ας υποθέσουμε όμως πως ο κ. Τσίπρας, ενδίδοντας στα φαντάσματα που στοιχειώνουν την πολιτική του συνείδηση, δεν τολμάει να την κάνει την κωλοτούμπα. Τότε ο κ. Σαμαράς θα θριαμβολογεί αφού και αυτός, μαζί με τα απολιθώματα του βαθέος κράτους, ανάγκασε τον κ. Τσίπρα να τηρήσει τις υποσχέσεις του, κατηγορώντας τον ότι ετοιμαζόταν να κάνει κωλοτούμπα.

Το ξέρω πως όλ’ αυτά ακούγονται βαρετά. Οσο βαρετό είναι να είσαι σε εστιατόριο Nouvelle Cuisine, να πεθαίνεις της πείνας, ο μετρ να σου περιγράφει λυρικότατα τα πιάτα του καταλόγου και εντέλει να σου φέρνει ένα τεράστιο πιάτο, με ένα πράσο, ένα κομματάκι πάπια και μια φέτα μάνγκο ― λέω τώρα.

Μια κυβέρνηση η οποία παριστάνει ότι σέρνεται σε ένα ραντεβού στα τυφλά με τους δανειστές. Και μια Νέα Δημοκρατία η οποία τρέχει πίσω της θαμπωμένη ακόμη από την απώλεια της εξουσίας και τη δημοσκοπική αντοχή των αντιπάλων της. Μια Νέα Δημοκρατία η οποία ακόμη δεν έχει συνειδητοποιήσει πως αν η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ οδηγήσει τη χώρα στην κατάρρευση, θα θεωρηθεί συνυπεύθυνη και από τους ψηφοφόρους της και από τους εταίρους μας.

Η ηγεσία του κ. Σαμαρά έπαιξε τον ρόλο της κουτσά-στραβά όταν ήταν στην κυβέρνηση. Κράτησε τη χώρα στην Ευρωζώνη, έπεισε τους δανειστές μας για τη σχετική αξιοπιστία μας, πλην όμως έδειξε πολύ γρήγορα τα όριά της. Και δεν αναφέρομαι στη λαϊκίστικη στροφή μετά τις ευρωεκλογές του 2014, στα απόνερα της οποίας πλέει ακόμη ως αντιπολίτευση της κωλοτούμπας. Αναφέρομαι στην αδυναμία να δώσει προοπτική στην ελληνική κοινωνία, να της εμπνεύσει τη στοιχειώδη εμπιστοσύνη για ένα μέλλον που δεν περιορίζεται στην έγκαιρη αποπληρωμή του ΦΠΑ. Ο κ. Τσίπρας κέρδισε τις εκλογές γιατί ο κ. Σαμαράς στο τέλος έδειχνε να πλήττει και ο ίδιος από τη ρητορεία του.

Αντί ο κ. Σαμαράς να παραπονείται σαν προδομένος έφηβος για τη στάση των Ευρωπαίων που έχασαν την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπό του, θα πρέπει να αναρωτηθεί πόσο ο ίδιος συνέβαλε στη δημιουργία του ρήγματος ανάμεσα στους Ελληνες και την υπόλοιπη Ευρώπη. Πόσο ο ίδιος συνέβαλε στην πεποίθηση ότι το μόνο που μας συνδέει με την υπόλοιπη Ευρώπη είναι η εξυπηρέτηση του χρέους μας.

Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν πολιτικό ηγέτη είναι να πλήττει το ακροατήριό του αντί να το εμπνέει.

Έντυπη

Η Καθημερινή