Οι κόκκινες, οι πράσινες, οι θαλασσιές γραμμές - Του Θάνου Τζήμερου

"Είστε υπέρ των ομαδικών απολύσεων;" ρωτούν οι λαϊκιστές των πάνελς. Γιατί πάτε κατευθείαν στις ομαδικές απολύσεις, σύντροφοι; Οι ατομικές είναι ΟΚ; Μόνο με τις ομαδικές έχετε πρόβλημα; Ο απολυμένος "ατομικά" είναι λιγότερο άνεργος από αυτόν που απολύεται μαζί με άλλους 10;

Σύντροφοι, πότε θα δείτε την αλήθεια κατάματα; Κανένας δεν είναι υπέρ καμίας απόλυσης. Ο τελευταίος που θα ήθελε μια απόλυση είναι ο εργοδότης που την κάνει. Διότι απόλυση σημαίνει μείωση του τζίρου και συρρίκνωση της επιχείρησης. Δηλαδή, η δουλειά παίρνει την κάτω βόλτα. Ποιος το θέλει; Όμως, ναι, συμβαίνει, είτε λόγω κρίσης είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο μια επιχείρηση να αντιμετωπίσει μεγάλη πτώση του κύκλου εργασιών της. Και πάλι, κανένας επιχειρηματίας δεν σκέφτεται, ως πρώτη λύση τις απολύσεις. Διότι θέλει να πιστεύει ότι η πτώση είναι παροδική. Δεν ξεμοντάρει αβασάνιστα την παραγωγική του μηχανή. Αλλά παρά τις προσπάθειές του να ανακάμψει, η πτώση συνεχίζεται. Η αγορά βουλιάζει. Τι μπορεί να κάνει ο επιχειρηματίας; Μπορεί να συνεχίσει να πληρώνει 100 άτομα ενώ χρειάζεται 10; Πού θα τα βρει τα λεφτά; Θα του τα δώσει ο Σκουρλέτης με νόμο;

Δεν είναι δύσκολο να φανταστείτε τη συνέχεια: θα πηγαίνουν οι εργαζόμενοι στη δουλειά και θα κάθονται. Κάποια στιγμή θα αδειάσει το ταμείο και θα σταματήσουν να πληρώνονται. Είναι ασφάλεια αυτό; Ή θα ξεκινήσουν πολυετείς και πολυέξοδους δικαστικούς αγώνες διεκδικώντας τα "δεδουλευμένα" όταν ξέρουν ότι "ουκ αν λάβοις"; Το πιο πιθανόν είναι να καταστραφεί οικονομικά η επιχείρηση, να μπει ακόμα ένα λουκέτο, να χάσουν τη δουλειά τους και οι 10 που θα μπορούσαν να έχουν δουλειά, να μπει ο εργοδότης στη φυλακή, να ρημάξουν οι εγκαταστάσεις και ο εξοπλισμός. Αυτό θέλετε;

Καταλάβετέ το, σύντροφοι: η μόνη ασφάλεια για έναν εργαζόμενο είναι να έχει έσοδα η εταιρεία στην οποία εργάζεται. Όχι η δια νόμου απαγόρευση της απόλυσής του, διότι κανένας νόμος δεν ανεβάζει τον τζίρο. Αν το κρατικό μπλόκο στην αγορά εργασίας είχε το παραμικρό προστατευτικό αποτέλεσμα, δεν θα έχαναν 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι τη δουλειά τους τα τελευταία χρόνια. Δίχτυ ασφαλείας με τόσα θύματα, τι σόι δίχτυ ασφαλείας είναι;

Αντιθέτως, απαγόρευση απολύσεων σημαίνει απαγόρευση προσλήψεων! Ποιος θα επενδύσει σε μια χώρα όπου το κράτος ορίζει πόσους εργαζόμενους χρειάζεσαι; Όπου μια απόλυση μπορεί να την κρίνει το δικαστήριο καταχρηστική και ο Υπουργός σού απαγορεύει να κάνεις κουμάντο στη δουλειά σου; Ή, αν έχει ήδη επενδύσει, θα βρει κάθε τρόπο, νόμιμο και παράνομο, για να μην εγκλωβιστεί  σε μια υποχρέωση που τον καταδικάζει σε σίγουρο κλείσιμο. Κι αυτοί οι τρόποι υπάρχουν και χρησιμοποιούνται κατά κόρον: από την μαύρη εργασία, μέχρι την μεταφορά έδρας στο εξωτερικό. Δεν τους βλέπετε; Είναι καλύτερα να δουλεύει κάποιος με μαύρα, ανασφάλιστος, σύντροφοι; Βέβαια, μια και σχεδόν κανένας σας δεν έχει δουλέψει έξω από κομματικά γραφεία, μπορεί να μην ξέρετε τι γίνεται στην αγορά. Αλλά κι εκεί στο κόμμα δεν έχετε τους "εθελοντές" που τους πληρώνετε με μαύρα για να γλυτώσετε τα ένσημα; Ή τους ξεχάσατε;

Επίτηδες οι λαϊκιστές κάθε φορά που συζητιέται η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας προβάλλουν τις ομαδικές απολύσεις. Για να χτυπήσουν στο συναίσθημα. Για να δαιμονοποιήσουν όσους προτείνουν το πιο φιλεργατικό, το πιο φιλολαϊκό, το πιο πραγματικά αναπτυξιακό νομικό πλαίσιο, αυτό που όπου εφαρμόζεται φέρνει σχεδόν μηδενική ανεργία: την μη παρέμβαση του κράτους στις συμφωνίες που γίνονται στην αγορά. Το κράτος έχει έναν μόνο ρόλο. Να εγγυάται ότι αυτές οι συμφωνίες δεν θα αθετηθούν από όσους τις υπέγραψαν. Οι χώρες που πρωταγωνιστούν στην οικονομική ανάπτυξη, όχι μόνον δεν εμποδίζουν, αλλά, αντίθετα, πριμοδοτούν την κινητικότητα στην αγορά εργασίας. Διότι έτσι, οι επιχειρήσεις έχουν κάθε χρονική στιγμή το ιδανικό μέγεθος και την ιδανική διάρθρωση ώστε να είναι ανταγωνιστικές και οι εργαζόμενοι μπορούν να βρίσκουν εύκολα δουλειά αξιοποιώντας καλύτερα τις δεξιότητές τους, αντλώντας μεγαλύτερη ικανοποίηση από αυτό που κάνουν και αυξάνοντας το εισόδημά τους.

Η άλλη "κόκκινη γραμμή" είναι η διατήρηση του συνταξιοδοτικού, ως έχει! Είστε με τα καλά σας; Έχετε ίχνος λογικής; Αν περάσουν τα μέτρα των δανειστών, λέει ο, πρώην Διευθυντής Ασφάλισης  Προσωπικού ΔΕΗ, κ. Ρωμανιάς, οι συντάξεις θα πάνε στα 300 ευρώ. Δεν λέει όμως πού θα πάνε, αν δεν περάσουν. Διότι κανένας πολιτικός δεν εξήγησε στον Έλληνα ότι οι ασφαλιστικές του εισφορές, όσο υψηλές κι αν ήταν, πλέον δεν υπάρχουν! Δεν μπήκαν σε έναν "προσωπικό κουμπαρά" για να χρηματοδοτήσουν, όταν έρθει η ώρα, τη σύνταξή του. Δόθηκαν στους προηγούμενους συνταξιούχους, έγιναν λάφυρο επιτήδειων με τα τοξικά ομόλογα, μισθοδότησαν στρατιές άχρηστου προσωπικού των ασφαλιστικών ταμείων, κουρεύτηκαν με το PSI, και πρόσφατα, δεσμεύτηκαν (ή μάλλον δημεύτηκαν) από την κυβέρνηση με το "έτσι γουστάρω" για να πληρωθεί η δόση στο ΔΝΤ. Ασφαλιστικό σύστημα ουσιαστικά δεν είχαμε ποτέ. Ήταν το προκάλυμμα ώστε οι ευνοημένες συντεχνίες του πελατειακού μηχανισμού (βλέπε ευγενή ταμεία, ΔΥ, ΔΕΚΟ, Τράπεζες) να έχουν παρασιτικά έσοδα κυρίως από φόρους υπέρ τρίτων κι αν ούτε αυτά τους έφταναν, να ενισχύονται υπέρμετρα από τον προϋπολογισμό εις βάρος του φορολογούμενου, αλλά και εις βάρος της “πλέμπας” του ΟΑΕΕ που “κατά σύμπτωση” πληρώνει τις υψηλότερες εισφορές! Σε 32 εκατομμύρια ευρώ μόνο υπολογίζει ο κ. Ρωμανιάς την εξοικονόμηση από την μείωση των επικουρικών συντάξεων. Πόσο μικρό φαίνεται αυτό το ποσό μπροστά στο 1.114.000.000 που πληρώνουν κάθε χρόνο οι φορολογούμενοι για την ενίσχυση των ταμείων του ΟΤΕ και της ΔΕΗ (535 και 569 εκατ. αντίστοιχα)! Ακούσατε να πει κάτι για μείωση αυτών των προκλητικών ποσών η… πρώτη φορά αριστερά; Οι (υποψήφιοι) δανειστές το ξεκαθάρησαν: δεν προτίθενται να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν τις μητέρες ανηλίκου που βγήκαν στη σύνταξη στα 32, τους ψευτοανάπηρους, τους αντιστασιακούς γεννηθέντες το 1932, τις ανύπαντρες κορασίδες και τους 50άρηδες των προνομιούχων συντεχνιών. Πληρώνουμε για συντάξεις το τερατώδες ποσό των 30 δισ. ευρώ τον χρόνο, το 17,5% του ΑΕΠ, το υψηλότερο ποσοστό στην ευρωζώνη. Αν δεν μεταρρυθμιστεί ολόκληρο το σύστημα θα παρασύρει την οικονομία στον όλεθρο και τις συντάξεις στο μηδέν. Οι “δανειστές” (δεν είναι μόνιμη αυτή η ιδιότητα σύντροφοι, ε;) ούτε απαιτούν, ούτε εκβιάζουν. Σου λένε, απλά, ότι για να εφαρμόσεις την νωπή λαϊκή εντολή (λες και οι άλλοι λαοί δίνουν μπαγιάτικες) θα το κάνεις με όσα λεφτά βγάζεις από τους φόρους, όχι με νέα δανεικά. Τι δεν καταλαβαίνεις σύντροφε;

Άρα, ή λιγότερα σε όλους ή, για να διατηρήσουν κάποιοι τις συντάξεις τους, κάποιοι άλλοι θα τις χάσουν. Το ίδιο ισχύει και για την μείωση των μισθών στο Δημόσιο. Ή όλοι και από λίγα ο καθένας, ή αν θέλετε ο ΔΥ να αμείβεται ικανοποιητικά θα πρέπει να βρείτε ποιους και πόσους πραγματικά χρειάζεστε. Και πλεόνασμα και ανάπτυξη και στρατιές ΔΥ και ένας συνταξιούχος για έναν εργαζόμενο δεν γίνεται, σύντροφοι. Διαλέξτε και πάρτε.

Για την 4η κόκκινη γραμμή, τις ιδιωτικοποιήσεις, δεν χρειάζεται καμία ανασκευή. Μόνο κάποιος με βαρειάς μορφής ιδεοληψία, που θα έπρεπε να νοσηλεύεται, μπορεί να πιστεύει ότι το κράτος - και δη το ελληνικό – μπορεί να φτιάξει δημόσιες επιχειρήσεις ανταγωνιστικές, καινοτόμες και κερδοφόρες που θα είναι στην υπηρεσία του πολίτη, θα διακρίνονται στη διεθνή κονίστρα και θα αξιοποιήσουν μια περιουσία που ρημάζει ή καταληστεύεται 70 χρόνια τώρα.

Τι λέει, όμως, για αυτές τις κόκκινες γραμμές η αντιπολίτευση; Πιέζει την κυβέρνηση για να κλείσει την συμφωνία! Αλήθεια, γιατί δεν την κλείσατε εσείς κ. Σαμαρά όταν μπορούσατε; Γιατί δεν ολοκληρώθηκε η αξιολόγηση; “Διότι αυτές ήταν και οι δικές μας κόκκινες γραμμές” αποκάλυψε η Φώφη Γεννηματά, όταν οι στριμωγμένοι στη γωνιά κυβερνητικοί ρωτούν τους Νεοδημοκράτες και Πασόκους συνομιλητές τους: δηλαδή εσείς συμφωνείτε με τις ομαδικές απολύσεις και τις μειώσεις των συντάξεων;

Φανερώνεται λοιπόν ξεκάθαρα ποιος είναι ο διαχρονικός στόχος του πολιτικού συστήματος: η προστασία του πελάτη: ΔΥ και συνταξιούχου, ώστε να μπορεί να εξαγοράζει την ψήφο του ή να τον εκβιάζει, κατά περίσταση. Και η (κατά φαντασίαν της) δεξιά και η (επίσης κατά φαντασίαν της) αριστερά είναι οι δύο όψεις του ίδιου κάλπικου νομίσματος: του πελατειακού κρατισμού που ρήμαξε τη χώρα οδηγώντας την στο χειρότερο σημείο της μεταπολεμικής ιστορίας της.

Το τραγικό είναι ότι κόκκινες γραμμές στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν!!! Δηλαδή κόκκινη γραμμή σημαίνει ότι σου δίνω 10 μέτρα από το χωράφι μου, κι ούτε χιλιοστό παραπάνω, αλλά το υπόλοιπο είναι δικό μου! Στην περιώνυμη διαπραγμάτευση κυβέρνησης – εταίρων, ποιο είναι το “υπόλοιπο χωράφι”; Και τι ακριβώς δίνουμε, όταν μόνο ζητάμε; Τι έννοια έχει, λοιπόν, να παρουσιάζεις ως κόκκινη γραμμή την διατήρηση των συντάξεων σε ένα επίπεδο, όταν δεν έχεις λεφτά να τις πληρώσεις ούτε στο μισό; Αν ο άλλος πει “δεν συμφωνώ” τι θα περισώσεις από τα “κεκτημένα”;

Οι κόκκινες γραμμές είναι ακόμα μια φούσκα, ένα επικοινωνιακό τέχνασμα, για να έχουμε να λέμε. Για να φανεί ότι η κυβέρνηση δίνει αγώνα. Όλη η σχετική φιλολογία είναι για εσωτερική κατανάλωση. Οι εταίροι (και ενδεχομένως δανειστές – δεν το έχουμε σίγουρο) λένε το πιο απλό πράγμα στον κόσμο: εφάρμοσε όποιο πρόγραμμα θες, αλλά με δικά σου λεφτά! Πόσα παίρνεις από τους φόρους; 48 δισ; Ωραία, μ’ αυτά θα πρέπει να κάνεις το κουμάντο σου. Να πληρώσεις τις υποχρεώσεις του Δημοσίου στο εσωτερικό και να αφήσεις και κάτι ψιλά στην πάντα για να εξυπηρετείς το χρέος. Έχεις υποσχεθεί παροχές που κοστίζουν 58 δισ. και φορολογικές ελαφρύνσεις που θα σου φέρουν 42 δισ. Δεν γίνεται! Απλή αριθμητική. Δεν γίνεται!!! Διαλέγεις: ή μεγαλειώδης κωλοτούμπα ή χρεοκοπία και μεγαλειώδης κωλοτούμπα μαζί. Διότι κυκλοφορεί και η άλλη απάτη: αν χρεοκοπήσουμε δεν θα χρωστάμε! Μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι, σύντροφε. Δεν είναι ηλίθιος ο άλλος που σου δάνεισε 240 δισ. με τα δύο μνημόνια, να καθίσει να τα χάσει. Θα σου φορέσει έναν Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο όπως το 1898 και τις δικές μας συντάξεις θα τις ξεπληρώσουν τα δισέγγονά μας.

Αφού, λοιπόν, οι κόκκινες γραμμές πρωταγωνιστήσουν λίγο ακόμα στο ρεσιτάλ λαϊκισμού κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, θα διαλυθούν σαν μαγική εικόνα. Το κακό είναι ότι θα έχουν διαλύσει και τη χώρα. Μήπως είναι καιρός να αρχίσει να διαλύεται ο ίδιος ο λαϊκισμός;

* Ο κ. Θάνος Τζήμερος είναι πρόεδρος του κόμματος "Δημιουργία, ξανά!” και Περιφερειακός Σύμβουλος Αττικής

Πηγή: www.capital.gr