Παράρτημα: Οι πλατείες, οι συνδικαλιστές & άλλη μια χαμένη Άνοιξη (Νο 2) - Του Απόστολου Βεργή

Πέρασαν κιόλας δυο χρόνια από τη στιγμή που μεγάλη μερίδα Ελλήνων, παρακινημένοι από κάτι που έκαναν οι πολίτες της Ισπανίας, τους μιμήθηκαν και βγήκαν στις πλατείες για να διαμαρτυρηθούν για την κατάσταση που ήδη είχε ξεκινήσει να περιέρχεται η ζωή τους, μετά από τον πρώτο χρόνο εφαρμογής της λεγόμενης πολιτικής των μνημονίων...

Και εγένετο: κίνημα των πλατειών και των αγανακτισμένων... Σε μια μικρή πλατεία της Ελληνικής επαρχίας ήμουν τότε κι εγώ. Στην ίδια πλατεία - άδεια πλέον - βρίσκομαι και σήμερα, που γράφω τούτες εδώ τις αράδες...

Απέφυγα συστηματικά τα δυο χρόνια που πέρασαν να αναφερθώ σε αυτά που έζησα τότε σε αυτό τον χώρο, περιμένοντας πρώτα τον χρόνο να μου δείξει πορείες και αποτελέσματα από εκείνο το κίνημα, ώστε η κριτική (και η αυτοκριτική) μου να γίνει με πιο δίκαιο τρόπο.

Ένα πράγμα που με βοηθά πολύ να αναλύω εκείνη την εποχή, αλλά και ότι ακολούθησε είναι πως στην δική μας πλατεία δεν είχαμε βία (ούτε αστυνομική, ούτε άλλη...), ούτε και πάρα πολύ κόσμο, αλλά και το γεγονός πως όσοι διαβιώνουμε σε κλειστές κοινωνίες, είμαστε λίγο πολύ γνωστοί...

Τι έγινε τότε; Τότε έγινε ένα ομαδικό προσκλητήριο διαμαρτυρίας, απέναντι στις βίαιες αλλαγές, που έφεραν τα (λεγόμενα) μνημόνια...Και μαζεύτηκαν άνθρωποι από διάφορες κοινωνικές ομάδες και πολιτικούς σχηματισμούς... Κάποιοι έλλειπαν ... Έλλειπε πρώτα από όλους το Κ.Κ.Ε. (με όλο του τον κόσμο) το οποίο περιχαράκωνε το κοινό του, εντός των δικών του των τειχών, εντός των των δικών του εκδηλώσεων μέσω του Π.Α.Μ.Ε.(κάτι, που κάνει ακόμη και σήμερα...)... Έλειπε ο κόσμος του τότε κυβερνητικού κόμματος...Κάποιοι από εκεί, ήταν εχθρικοί απέναντι στο κίνημα που πήγαινε να διαμορφωθεί, υπερασπιζόμενοι τις αποφάσεις τότε ιεραρχίας του κόμματος και της τότε κυβέρνησης, ενώ άλλοι ντρεπόντανε να συμμετάσχουν, αλλά υπήρχε και μια τρίτη ομάδα προερχόμενη από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. που έμεναν θεατές, προσπαθώντας να βρουν τις νέες ισορροπίες που θα δημιουργούνταν, ώστε να σχεδιάσουν τα επόμενα πολιτικά τους βήματα...Αυτή η ομάδα είχε άτομα, που προερχόταν κυρίως από τον συνδικαλιστικό χώρο...

Έλλειπαν και δυο ακόμη κοινωνικές ομάδες... Η μια ήταν οι άνθρωποι που έχουν σαν μότο της ζωής του τις φράσεις "πω πω τι μας βρήκε" και "απ΄τον Θεό να το βρούνε", υπομένοντας την μοίρα τους... Και η άλλη αποτελούνταν από ανθρώπους, που δοξάζαν τον ύψιστο (και κάποιους άλλους...), που παρέμεναν κάπου βολεμένοι, έστω και με λιγότερες αποδοχές...

Μα η πλατεία είχε κόσμο...Ίσως, για την μικρή μας πόλη, πρώτη φορά τόσο πολύ και τόσο διαφορετικό, δημιουργώντας μια πολύ παράξενη σύνθεση... Πρώτα από όλα είχαν εμφανιστεί άνθρωποι που δεν είχαν ασχοληθεί ποτέ με θέματα πολιτικής, αλλά έβλεπαν τις ζωές τους να αλλάζουν και να περιορίζονται πλέον μέσα στα όρια των μνημονίων, με την ανεργία να τους χτυπά δυνατά την πόρτα. Μετά, ήταν οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ, που βλέποντας πολύ έξυπνα πως ο αέρας πλέον φυσούσε προς άλλες κατευθύνσεις, μακριά από τα τότε κόμματα του συστήματος...Αυτοί εμφανίστηκαν, όπως φάνηκε μετά, όχι τόσο για την διαμαρτυρία και κάποιον αγώνα, αλλά για την δημιουργία σχέσεων με μελλοντικούς ψηφοφόρους, για την προβολή των στελεχών και γενικά αυτό που λέμε δημόσιες σχέσεις, φερόμενοι ως προστάτες των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας...Η επόμενη ομάδα, ήταν μια μάζα δεξιών, που βρήκε την ευκαιρία να εκφράσει ένα σκληρό αντιπολιτικό λόγο, αποκτώντας κάποιο ακροατήριο...Ήταν αυτοί, που καθιέρωσαν την χυδαία φρασεολογία και κάποιες δράσεις εξτρεμισμού: όπως τα συνθήματα για την Βουλή και τα αβγά (δυστυχώς λίγοι αντέδρασαν σε αυτό)... Τέλος στην δική μας πλατεία, υπήρχαν και δυο ομάδες ανθρώπων, που σαν άνθρωπος, ίσως συμπάθησα πιο πολύ απ΄ όλους...Ήταν οι αριστεροί της διανόησης και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, που με τις ατέλειωτες τους συζητήσεις πρόσφεραν μια ιδιότυπη ψυχοθεραπεία στους συνομιλητές τους, κι ας ήταν τα λόγια τους ουτοπικά... Και ήταν και τα παιδιά, που έλεγαν τον εαυτό τους αναρχικό, άλλα ήταν η χαρα του χιούμορ και της μπύρας (από ουσία, φυσικά, τίποτα)...

Κάποια στιγμή, το κίνημα ξεφούσκωσε (ή το ξεφούσκωσαν)... Οι απλοί πολίτες απογοητευμένοι πήγαν σιγά- σιγά στα σπίτια τους... Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αφού γέμισαν τα άλμπουμ των βιογραφικών τους με αγωνιστικές φωτογραφίες και αφού το κόμμα τους έγινε αξιωματική αντιπολίτευση, έφυγαν... Οι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ακόμη συζητούν... Και οι "άλλοι", πλέον σηκώνουν τα μαύρα λάβαρα της βίας και του φόβου...Οι απόντες δε, συνεχίζουν να είναι απόντες...

Μάιος και πάλι, δυο χρόνια μετά... και την μέρα της γιορτής της ετεροχρονισμένης Εργατικής Πρωτομαγιάς, είχα την τύχη να είμαι ξανά στην ίδια πλατεία... Συγγέντρωση σε limit down...Ο πολύς κόσμος, έχει πλέον εγκαταλείψει την ιδέα της δημιουργίας κινημάτων και κλείνεται σε μια αντιπαραγωγική (ή για κάποιους λίγους παραγωγική) ατομικότητα...Πλέον τα πλακάτ, τα κρατούσαν οι επανακάμψαντες παλαιάς κοπής συνδικαλιστές (που βρήκαν μια ιδανική κολυμπήθρα του Σιλωάμ, για να εξαγνηστούν...), με άλλα χρώματα πλέον και δίπλα τους ολίγα κομματικά στελέχη, να συνθέτουν την τραγική μορφή της όλης συγκέντρωσης...Με τον κόσμο, απέναντι τους, να τους βλέπει απόμακρος, κοιμισμένος και θα έλεγα ενοχλημένος...

Από την άλλη μεριά της πόλης, ήταν τα " παιδιά με τα μαύρα" και τις βάρβαρες κραυγές...Στην πόλη τον τελευταίο καιρό, σε ύποπτες μέρες, κάνουν την εμφάνιση τους και διμοιρίες ΜΑΤ...Ο καιρός έχει φτιάξει, αλλά και τούτη η άνοιξη, πάει να χαθεί...Τελικά ίσως φταίει η εποχή...


-Το κείμενο αυτό γράφτηκε την Πρωτομαγιά του 2013, δυο χρόνια μετά το λεγόμενο κίνημα των πλατειών. Σήμερα, έχοντας γνώση πολλαπλάσια και με την βοήθεια του χρόνου και των γεγονότων, έρχομαι να το συμπληρώσω:

Ο χρόνος αποκαλύπτει. Τελευταία μας αποκαλύπτονται όλο και πιο πολλά κι όσα γνωρίζαμε τα συμπληρώνουν. Σχεδόν ότι έγραφα σ' αυτό το κείμενο έχουν επιβεβαιωθεί. Κάποιοι τέσσερα χρόνια πριν έδωσαν τα πάντα για να αποκτήσουν εξουσία. Παρουσίασαν στις μάζες εν' άλλο πρόσωπο απ' το πραγματικό τους. Οι σκεπτόμενοι τους καταλάβαμε από νωρίς. Οι λοιποί τους ακολούθησαν και τους ακολουθούν πιστεύοντάς τους σαν μεσσίες. Η επανάσταση όμως είναι πράξεις – δεν είναι λόγια, ούτε μεγάλες υποσχέσεις, ούτε στεφάνια με κόκκινα γαρύφαλλα.

Σήμερα επανάσταση είναι η αλήθεια. Ο πολιτικός χρόνος τρέχει πιο γρήγορα απ' ότι κατά το παρελθόν. Το ψέμα (ή η μη ικανότητα) αναγνωρίζεται ως αυτό που είναι πιο νωρίς. Η εξουσία, ως εξουσία, ειδικά στους νέους άνεργους (με τα πτυχία και τα διδακτορικά) προκαλεί ειρωνικά χαμόγελα γιαυτούς που την διεκδικούν, γιαυτούς που την κατέχουν – γιατί ζητάνε την ουσία της ζωής που είν' η δημιουργική ελευθερία.

Ο Σ.Υ.Ρ.Ι.Ζ.Α έγινε εξουσία και αυτός. Ε και; Προστέθηκαν λίγα ακόμα πρόσωπα εξουσιαστών σε όσα προϋπήρχαν. Από εκεί και πέρα: μιλάμε για ίδιες τακτικές, μιλάμε για επιλεκτικές συνομιλίες με το μαύρο μας το παρελθόν (διαπλεκόμενα πρόσωπα) και το χειρότερο: μιλάμε για οπισθοδρομικούς τρόπους σκέψεως, όταν οι άλλο τρέχουν προς το μέλλον.

Σήμερα πια φαίνεται να διαχωρίζεται η αριστερά (όπως αυτοπροσδιορίζεται) απ' την επαναστατικότητα, με την δεύτερη πλέον να περνά σε άτομα νεότερα και δημιουργικά· λίγα (προς το παρόν) μα τέτοια που ενεργούν κατόπιν σκέψεως, βλέποντας την ζωή κι όχι τα λόγια τα πλαστά. Αυτά τα λίγα (ίσως και εξοστρακισμένα από την κατεστημένη μας κοινωνία) άτομα είναι η μαγιά – αναζητήστε τα σε κάθε χώρο, σε κάθε επιστήμη, σε κάθε συναναστροφή.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ

Συγγραφέας