Ο λαουτζίκος - Του Απόστολου Βεργή*

Συχνά συζητώντας με καθημερινούς ανθρώπους, ακούω διάφορα για την πολιτική, ανάλογα την στιγμή κι από τα ίδια πρόσωπα. Τη μια τα έχουν με την εξουσία, προωθώντας μια δική τους, και την άλλη, όταν πια στην εξουσία βρίσκονται οι δικοί τους και δεν τηρούν τα όσα έλεγαν, τους δικαιολογούν... ακόμη και αν κάνουνε χειρότερα από αυτούς που  έχουν διαδεχθεί.
Στην κοινωνία μας η αποδοχή του ψέματος ως πολιτική θέση, με τρόπο χρησιμοθηρικό, είναι καθεστώς. Είναι το πιο βρωμερό καθεστώς γιατί έχει αποκτήσει διαχρονικότητα και το χειρότερο: αποδοχή από τις παρατάξεις όλες.
Θεωρεί μία πλειοψηφία ανθρώπων δεδομένο, πως προεκλογικά για να ανέλθουν οι πολιτικοί (οι όποιοι πολιτικοί) θα πουν και ένα παραπάνω ψεματάκι (δυστυχώς λένε περισσότερα). Αυτό δημιουργεί ένα είδος πάγιας ασυλίας της ανευθυνότητας και θέσμιση της δημαγωγίας ως προυπόθεση υπάρξεως πολιτικής σε ένα τόπο. Και ποιον τόπο; Αυτόν που γέννησε την πολιτική και την δημοκρατία. Που είναι και ο ίδιος τόπος που εξοστρακίζει καθημερινά την κριτική, που δεν σκέφτεται, που δεν ρωτά ούτε “τι”, ούτε “πώς”, ούτε “γιατί”.
Ο τόπος ειν '  πραγματικά ο ίδιος. Ο λαός; Όσο αυτός ο τόπος ήταν κατακτημένος, ο λαός του, είχε εκχωρήσει την λειτουργία της πολιτικής του  σκέψεως στους εκάστοτε κατακτητές. Η απελευθέρωση τον βρήκε ανέτοιμο να αυτονομηθεί, να στοχαστεί, να εξετάσει που εντάσσεται κάθε φορά, ποιους ακολουθεί, σε ποιους πιστεύει.
Αυτός ο λαός ψάχνει από την μέρα που απελευθερώθηκε και ύστερα, τον φιλεύσπλαχνο – καλό αφέντη, που υπηρετώντας τον, θα απολαμβάνει σιγουριά, όντας ο ίδιος ως λαός ανίκανος να γίνει κριτικός, να γίνει παραγωγικός, να γίνει  πρωτοπόρος.
Η αποδοχή ως λογικού σχήματος κάθε δημαγωγίας συνιστά τραγικότητα, ανθρώπων που μάλιστα (μέσα τους) πιστεύουν ότι ειν' ιδεολόγοι, εξαπατώντας (φυσικά) τους εαυτούς τους και μη αποζητώντας αλλαγές πραγματικές, τέτοιες που να προωθούν τις κοινωνίες μας και να μην τις καταδικάζουν.
Ευτυχώς (κατά καιρούς) κάποιοι δραπετεύουν. Τις πιο πολλές φορές από ανάγκη· βλέπουν διαφορετικά, βλέπουνε το πώς λειτουργούν και άλλοι τόποι, σκέφτονται.... Ναι σκέφτονται, υποψιάζονται (προεκλογικά) και δεν σταματούν να κάνουν κριτική (μετεκλογικά), προστατεύοντας τις κοινωνικές τους κατακτήσεις (ως ουσία και όχι ως υπερβολές) – κριτική που αφορά κάθε δημαγωγία, είτε ειν' με, είτε απέναντι στην εξουσία. Δυστυχώς όμως (για τα ελληνικά δεδομένα) οι κάνοντες κριτική πρέπει να εξοστρακίζονται, να  μην έχουν φωνή, να σβήνονται από τον χάρτη – μετά η ελληνική κοινωνία φυλλορροεί  και παραδόξως ψάχνει το “γιατί” ενώ το ξέρει...
Η ελληνική κοινωνία, ο ελληνικός λαός, ένας λαός που θεωρεί καλό μόνον αυτόν που τάζει ευκολία, πλούτο και άνετη ζωή. Ένας λαός χωρίς υπομονή, χωρίς επιμονή, που δεν θα δίσταζε να αποδεχθεί ακόμα και ευθέως μια δικτατορία, αν τύχαινε να τους υποσχεθεί όλα τα παραπάνω.
Το 2015 και με τον άνθρωπο να 'χει πατήσει στο φεγγάρι, ο ελληνικός στρουθοκαμηλισμός φαντάζει  εκτός χρόνου για κάθε σύγχρονο σκεπτόμενο πολίτη. Οι αλλαγές προσώπων δεν αρκούν αν δεν υπάρξει αλλαγή νοοτροπίας. Κάποτε οι παρέες στην Ελλάδα παρήγαγαν ιστορία. Σήμερα αυτό δεν αρκεί. Ο παγκόσμιος χρόνος τρέχει πιο γρήγορα και δυστυχώς έχουμε μείνει πίσω.
2015 , πριν λίγο καιρό αλλάξανε τα πρόσωπα και πάλι – και πάλι με τα ίδια ασχολείται ο λαός, και για δημιουργικότητα πραγματική κανένας δεν μιλάει. Αυτός ο λαός που τελικά αρνούμενος να αποκτήσει αυτοεκτίμηση, να φτιάξει νέες διαφορετικές δομές, να πάει προς τα μπρος, μένει σε μια παγιωμένη αποχαύνωση, όντας απλώς ένας λαουτζίκος που περιμένει το μάννα απ' τον ουρανό, λιβανίζοντας ως μεσσία, κάθε ηγεμονίσκο που δεν ζητά τίποτα περισσότερο από λιγάκι εξουσία.

*Συγγραφέας