Πολιτικὸ ἀδιέξοδο - Et nunc? (= Καὶ τώρα;) - Του Σαράντου Καργάκου

Ὅλη ἡ στρατιωτικὴ θεωρία τοῦ στρατάρχη Φὸς στηριζόταν στὴν ἐρωτηματικὴ σκέψη παλαιότερου Γάλλου στρατηγοῦ: «Περὶ τίνος πρόκειται;»

Ψηφίσαμε, ὅσοι ψηφίσαμε καὶ ὅ,τι ψηφίσαμε, στὸ προσδοκώμενο (κι ἂς μὴ λέμε ὅτι αἰφνιδιαστήκαμε) δημοψήφισμα τῆς 5ης Ἰουλίου, ἀλλὰ δὲν ξέρουμε γιατί ἀκριβῶς ψηφίσαμε καὶ τί, τέλος πάντων, ψηφίσαμε. Μᾶς ἔλειπε τὸ «περὶ τίνος πρόκειται» τοῦ Φὸς καὶ γι’ αὐτὸ δὲν βλέπουμε φῶς.

Δὲν πάει πολὺς καιρὸς ποὺ δημοσιεύθηκε ἄρθρο μου γιὰ τὸ «ἔθιμο τῶν ἐκλογῶν», ποὺ συχνὰ ἄντι νὰ δίνουν διέξοδο στὸ ἀδιέξοδο, δημιουργοῦν νέες ἀδιέξοδες –ἂλλ’ ὄχι καὶ ἀνέξοδες– καταστάσεις.

Προσωπικὰ εἶχα πεισθεῖ ὅτι τὸ δημοψήφισμα δὲν πρόκειται σὲ καλὸ νὰ μᾶς βγεῖ. Κι αὐτό, εἴτε κυριαρχοῦσε τὸ «ΝΑΙ» εἴτε κυριαρχοῦσε τὸ «ΟΧΙ». Ἐδῶ καὶ καιρὸ ἔχω παγίως πεισθεῖ ὅτι ὁ πολιτικός μας κόσμος ἔχει παλιώσει, ὅτι τὸ πολιτειακό μας σύστημα εἶναι ἀτελὲς (γιὰ νὰ μὴν πῶ εὐτελὲς) καὶ ἀλειτουργικό, ὅτι τὰ κόμματα, λόγω τῆς σταλινικῆς τους δομῆς, εἶναι παρωχημένοι θεσμοὶ καὶ πὼς ὅ,τι σὰν νέο προσέρχεται στὴν πολιτικὴ εἶναι «κλῶνος» τῆς κομματικῆς «στρούγγας» ἢ τοῦ «μαντριοῦ», ὅπως προσφυῶς εἶχε ὀνομάσει τὸ κόμμα του παλαιὸς πολιτικός. Ὁ χαρακτηρισμὸς –δυστυχῶς– ἰσχύει γιὰ ὅλα τα κόμματα.

Βέβαια, στὴ διάρκεια μιᾶς τεσσαροκονταετοῦς ἀπολύτως κομματικῆς καὶ ὡς ἕνα μεγάλο βαθμὸ οἰκογενειακῆς δημοκρατίας, ἐμφανίστηκαν καὶ ἄλλα πολυώνυμα κόμματα πού ἦσαν ἁπλῶς ἀποκόμματα ἄλλων κομμάτων. Συχνά, καὶ αὐτὸ συνέβη πρῶτα στὸ ΠΑΣΟΚ, συναγελάσθηκαν ἄνθρωποι προερχόμενοι ἀπὸ τὴν ἄκρα Ἀριστερὰ (π.χ. Καπετὰν Μᾶρκος, Ἀντ. Μπριλάκης, Μαν. Γλέζος) μέχρι τὴν ἄκρα Δεξιά. Ἔτσι σχηματίστηκε ἕνας πολιτικὸς «ἀχταρμάς».

Παρότι θεωρῶ ὅτι οἱ ὅροι Δεξιὰ-Ἀριστερὰ ἀνήκουν στὴν ἁρμοδιότητα τῆς παλαιοντολογίας, παρότι θεωρῶ τὶς ἰδεολογίες προφάσεις γιὰ ἁμαρτίες, ὡστόσο πιστεύω ὅτι ὁ πολιτικὸς πρέπει νὰ ἔχει ἕνα ἕρμα ἰδεῶν γιὰ νὰ εὐπλοεῖ. Αὐτὸ ποὺ χρειάζεται σήμερα ἡ χώρα δὲν εἶναι οἱ χρεοκοπημένες παντοῦ ἰδεολογίες, δὲν εἶναι οἱ νεολεξίες.Ἡ χώρα δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ νέα λόγια, ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ νέα πρόσωπα ἀπαλλαγμένα ἀπὸ κάθε κομματικὸ ρύπο, καὶ –κυρίως– ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἔργα. Πάντως, ὄχι ἔργα βιτρίνας.

Ἔτσι κι ἀλλιῶς, ἐφθάσαμε στὸ ἔσχατο σκαλὶ στοῦ κακοῦ τὴ σκάλα. Χειρότερα δὲν γίνεται. Ἡ παροῦσα κυβέρνηση θὰ ἔπρεπε νὰ παραιτηθεῖ. Ἄλλωστε, ἔχει ἐσωτερικὰ διασπαστεῖ. Εἶναι ἕνας νεκρὸς μὲ ἀναβολή. Καιρὸς νὰ ἐνταφιαστεῖ. Τὰ «γενόσημα τῆς Ἀριστερᾶς» ποὺ προέκυψαν σὰν σμήνη ἀκρίδων ἀπὸ τὸ πουθενά, δὲν μποροῦν νὰ δώσουν καμμιὰ λύση καὶ σὲ τίποτε. Εἶναι, ὅπως ὀρθῶς τοὺς ὀνόμασε μιὰ ποιήτρια «πουθενάδες». Δὲν εἶναι ἱκανοὶ νὰ πετύχουν σὲ τίποτε καὶ πουθενά. Μόνο νὰ γεμίσουν τὸ δικό τους ντορβά. «Ντορβαντζῆδες» ὀνόμαζε ὁ ἀείμνηστος παππούς μου τοὺς κομματοδίαιτους κομιτατζῆδες.

Δὲν εἶμαι τόσο ἀφελὴς νὰ πιστεύω ὅτι θὰ ὑπάρξει ἡ εὐθυξία μιᾶς αὐτοπαραιτήσεως. Γι’ αὐτό, ἂν μποῦμε σὲ νέο κύκλο αἵματος, καλῶ τὸν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας νὰ παραιτηθεῖ γιὰ νὰ ἐκβιάσει ἐξελίξεις. Ξέρω ὅτι αὐτὴ τὴ στιγμὴ ἡ Ἑλλὰς δὲν ἔχει πολιτικὲς ἐφεδρεῖες. Καί, ὅπως εἶναι γνωστό, οἱ μάχες κερδίζονται μὲ τὶς διαθέσιμες ἐφεδρικὲς δυνάμεις. Ἡ μόνη –καὶ δὲν θὰ πῶ ἄφθαρτη– ἐφεδρεία ποὺ μᾶς ἔχει ἀπομείνει εἶναι ὁ κ. Καραμανλῆς ποὺ ἐπὶ μία πενταετία κρατήθηκε σωφρόνως στὴ σιωπή. Μίλησε προσφάτως καὶ χρησιμοποίησε καίριο καὶ μεστὸ λόγο. Δὲν ἀρκεῖ αὐτό. Πρέπει νὰ βοηθήσει στὴν ἀνάδειξη ἑνὸς νέου, ἄφθαρτου, δυναμικοῦ, ἀλλὰ ταλαντούχου ἀρχηγοῦ, ἱκανοῦ νὰ ἡγηθεῖ ἑνὸς εὐρύτερου ἀπὸ τὴ Νέα (ποὺ δὲν εἶναι πιὰ νέα) Δημοκρατία πολιτικοῦ σχήματος ποὺ νὰ περιλαμβάνει ὅλες τὶς ὑγιεῖς δυνάμεις τοῦ ἔθνους.Ὅλες τὶς δυνάμεις τοῦ ἐσωτερικοῦ καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ. Καὶ μακριὰ ἀπὸ κάθε λογῆς ταμπέλες. Μακριὰ ἀπὸ εὔκολους χὰρακτηρισμοὺς τοῦ τύπου «συντηρητικὸς» - «προοδευτικός». Χρόνια το γράφω στὴν «Ἑστία»: προοδευτικὸς εἶναι μόνον ὁ παραγωγικὸς καὶ ὄχι ὅποιος λιώνει τὰ νιάτα του στὰ κοσμικὰ κηφηνεῖα.

Ὅπως, φυσικά, δὲν ἦσαν ἔμφρονες καὶ εὔφρονες καὶ οἱ θαμῶνες τοῦ ἱστορικοῦ «Καφενείου τῶν Εὖ φρονούντων» γιὰ τὸ ὁποῖο ὁ ἐθνικός μας σατιριστὴς Γεώργιος Σουρῆς εἶχε γράψει:

«Καφενεῖον Εὖ φρονούντων

μέρα-νύχτα συζητούντων...»!

Ὅλη ἡ λεγόμενη «προοδευτικὴ πολιτικὴ» ἀποδείχθηκε –καὶ ὄχι μόνο τώρα– ὅτι ἦταν μιὰ καφενειακὴ-κηφηνειακὴ σαλαμούρα, μιὰ σαχλαμάρα που ὑπερβαίνει σὲ ἔκταση τὴ Σαχάρα, ἕνας διανοητικὸς σαλτιμπαγκισμός, ἕνα ἅλμα στὸ κενό, ὁρατὸ κι ἀπὸ τυφλό. Μὰ θὰ ἀπορήσει ὁ ἀναγνώστης, ὁ «ἀνοιχτομάτης» λαός μας δὲν τὸ ἔβλεπε αὐτό; Ὁ λαὸς μας ἐπὶ δεκαετίες τώρα ἔμαθε, ἐξ αἰτίας τοῦ κομματικοῦ κράτους, νὰ βλέπει τὴν πόρτα τοῦ Δημοσίου σὰν πόρτα τοῦ Παραδείσου. Δώσ’ του Δημόσιο καὶ πάρε τὴν... ψῆφο του! Ὄχι τὴν ψυχή του. Αὐτὴ τὴν κρατᾶ γιὰ νὰ τὴν πουλήσει σὲ ἄλλους ψηφοσυλλέκτες. Γενικά, πολίτες καὶ πολιτικοὶ κάνανε μιὰ πολιτικὴ καταστροφῆς.

Καὶ καλὰ ὁ λαὸς ποὺ ζαλίστηκε μὲ τὶς νεολεξίες καὶ τὰ ἀρκτικόλεξα. Οἱ διανοούμενοι γιατί δὲν μίλησαν ὅταν ἔπρεπε καὶ ὅπως ἔπρεπε; Γιατί οἱ 1.100 οἰκονομολόγοι ποὺ ψωμίζονται ὡς πανεπιστημιακοὶ καθηγητὲς καὶ σύμβουλοι ὑπουργῶν δὲν μίλησαν ὅσο ἦταν καιρός; Ἀλλ’ αὐτὸ ποὺ μὲ θλίβει εἶναι ὁ λιβανωτὸς ποὺ ἔκαψαν πρὸ τοῦ νέου πρωθυπουργοῦ καὶ τῆς «χρυσῆς ὀρδῆς» του, ὡς τάχα προμάχων τῆς ἐθνικῆς μας ἀξιοπρέπειας κάποιοι διανοητές. Τουλάχιστον δὲν περίμεναν λίγο καιρὸ προτοῦ ἀρχίσουν οἱ οὐρὲς στὰ Α.Τ.Μ., ὅπου καταρρακώθηκε κάθε ἴχνος ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας; Κάποια μεταμεσονύκτια ὥρα, ἀπὸ αὐτὲς ποὺ λέγαμε στὸ στρατὸ «Γερμανικὸ νούμερο», ἕνας συμ-παθὴς (ἀπὸ τὸ συμπάσχω) γείτονάς μου γύρισε καὶ μοῦ εἶπε μὲ πικρὸ χιοῦμορ:

-Ὅσες ὁλονυκτίες δὲν ἔκανα στὰ ἑβδομῆντα χρόνια μου, τὶς ἔκανα μαζεμένες σὲ 10 ἡμέρες...!

Ἔτσι ὑψώνεται, κύριοι μεγαλόνοες καθηγητές, ἡ ἐθνικὴ ἀξιοπρέπεια; Μὲ τὸ νὰ γίνεται ὁ λαὸς ζητιάνος τῶν χρημάτων του;

Ὅσο γιὰ τὸν ΣΥΡΙΖΑ, θὰ εἶναι μεγάλη προσφορὰ πρὸς τὴν ἰδέα τῆς Ἀριστερᾶς νὰ αὐτοδιαλυθεῖ. Δὲν ἔκανε κακὸ μόνο στὴν Ἑλλάδα, ἔκανε κακὸ καὶ στὴν ἔννοια Ἀριστερός. Συσπειρώθηκαν γύρω ἀπὸ αὐτὸν πλῆθος τυχοδιωκτικὰ στοιχεῖα, λυμεῶνες κυρίως τοῦ δημοσίου, ποὺ δὲν εἶχαν καμμιὰ σχέση –οὔτε ἀκουστικὴ– μὲ τὴν Ἠλέκτρα Ἀποστόλου, τὴν Κούλα Λίλη, τὸν Ναπολέοντα Σουκατζίδη. Κατέβασαν πολὺ χαμηλὰ τὴν ἠθικὴ καὶ πολιτικὴ ὑπόσταση τῆς Ἀριστερᾶς, ἔτσι ποὺ μελλοντικὰ δύσκολα θὰ τολμᾶ κάποιος νὰ αὐτοονομάζεται Ἀριστερός. Δυστυχῶς, ἡ περίπτωση τοῦ Μπέλα Κοὺν (μήπως τὸν ξέρουν;) δὲν ἐδίδαξε τίποτε τούτους τοὺς ἀνίδεους καὶ «ἀδούλευτους» Ἀριστερούς.Ὅσο κι ἂν διαφωνοῦσα, ὅσο κι ἂν διαφωνῶ μὲ τὴν πολιτικὴ γραμμὴ τοῦ ΚΚΕ, ὡστόσο δὲν μπορῶ νὰ μὴν τιμήσω τὴ στάση του. Πρῶτο αὐτὸ –καὶ ἐν συνεχεία ἐξακολουθητικῶς– κατήγγειλε τὸ πολιτικὸ ἀμάρευμα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ γιὰ τυχοδιωκτισμό.

Ξέρω ὅτι ὁ καταγγελτικὸς λόγος εἶναι εὔκολος, ἀλλὰ καὶ πολὺ ἐπικίνδυνος. Μοῦ ἔχει κοστίσει ἀκριβὰ ἀπὸ κάθε πλευρά. Τούτη τὴ στιγμή, τὴν κρίσιμη γιὰ τὴν ἀκεραιότητα τῆς πατρίδας μας, τολμῶ νὰ ὑψώσω τὴ φωνή μου καὶ νὰ πῶ: Ἡ χώρα χρειάζεται νέο πολιτικό. Δὲν πιστεύω σὲ θαυματοποιοὺς πολιτικούς. Πιστεύω, ὅμως, ὅτι μὲ ἕνα σάλπισμα ἐθνικοῦ συναγερμοῦ, μπορεῖ νὰ ἀφυπνίσει ὅλες τὶς ὑγιεῖς, δημιουργικὲς δυνάμεις τοῦ ἔθνους. Δὲν χρειαζόμαστε περίτεχνα λόγια· χρειαζόμαστε ἔργα. Πάνω στὰ ἔργα κτίζεται ἡ προκοπή.

Υ.Γ.: Δὲν ἀρνοῦμαι τὴν προσφορὰ –παρὰ τὰ λάθη τὰ τρομερὰ– τοῦ κ. Σαμαρᾶ. Ἀλλ’ οἱ Εὐρωπαῖοι «φίλοι» μας τὸν γέλασαν φρικτά. Ἂν εἶχαν προσφέρει σ’ αὐτόν, αὐτὰ ποὺ προσέφεραν στὸν κ. Τσίπρα, θὰ εἴχαμε βγεῖ πρὸ πολλοῦ ἀπό το τέλμα τῆς Λερναίας Ὕδρας.

Πηγή:  Ἑστία

Ημερομηνία:  10/07/2015

Σαράντος Καργάκος