“Ποντίκια” ή… Όπλα πολέμου με τεχνητή νοημοσύνη ελλείψει άλλης - Της Γεωργίας Δαλιανά*

Καζάνι που βράζει ολόκληρη η Ευρώπη

Την πρώτη τους σαλάτα με μαρούλια που καλλιεργήθηκαν στο διάστημα απόλαυσαν οι αστροναύτες του διαστημικού σταθμού.

Όπλα πολέμου με τεχνητή νοημοσύνη, ελλείψει άλλης

Η νύχτα που ατενίζει μακριά πέρα από τη νάρκη του αίματος

Καζάνι που βράζει ολόκληρη η Ευρώπη από την έκρηξη του μεταναστευτικού

Αίμα στο αίμα ταξιδεύουν όλοι οι δρόμοι στάζουν θάλασσα

Η νεοφιλελεύθερη πολιτική ή όπως αλλιώς φ- λέγεται, άπατρις ανελαστική και αφιλόξενη δεν εκλαμβάνει τον εαυτό της ως πολιτική, αλλά “ως πρόσχημα” πλαστογραφεί και πλαστογραφείται

Ανάμεσα στον αντίχειρα και το δείκτη συμβαίνει η κατολίσθηση της ιστορίας

έχω, έχω ξεχάσει και τ” όνομά μου

Κάτοχος μιας ασύνορης θάλασσας τρικυμισμένης από ανθρωπιστικές φλυαρίες

Η διεθνής πολιτική προσηλωμένη στο δόγμα που μνημειώνει

money is money

με την επιστημολογία του αντικέρ και την έλλειψη ιερού που τη διακρίνει

ακόμα χειρότερα money is justice

επιλέγει και ερμηνεύει φαινομενικότητες, τάσεις και λειτουργίες στο ήθος και στο χρόνο των εγκαθιδρυμένων συμφερόντων που στεφανώνει και που υπηρετεί

Αιώνες σαν βιβλία παλιά και σκοτεινά μάνταλα

και ταυτόχρονα ενσωματώνει σε μία μόνο γλώσσα τη βία, την κτηνωδία τον εξευτελισμό της ανθρώπινης ύπαρξης, την απελπισία

Καπνός ξετύλιγε το πρόσωπο μου και το έκαιγε

σαν μέσα σ” όνειρο δεν άνοιγε κανείς

και εμπλέκεται κατά γράμμα στο αχρονικό πεδίο των γενεοκτονιών.

Κοίτα το κύμα της αυγής ξεβράζει πτώματα

σ” ένα άλλο ράγισμα λυμένα τα πανιά

Δρόμοι του μέλλοντος για την οικονομία. Πένθη στη λαδόκολλα

Μας παρακολουθούν τα προσχήματα σκυλιά χορτασμένα από σάρκα

Όταν φανείς θα στάζεις αίμα και παράπονο

θα” σαι μια θάλασσα ανοιχτή θα” μαι σιωπή

Η Eλευθερία φυσικό καυσόξυλο

Η μνήμη είναι αντήχηση και απόδειξη, γαμα τα

Η ελεημοσύνη Άνεμος σκοτεινός

Από τη Συρία και το Ιράκ, και πίσω στη σειρά το φυτίλι των Βαλκανίων, τόποι σκοτεινιασμένοι και αιμάτινοι που ταξιδεύουν από σώμα σε σώμα, συμπλέουνε, απονομιμοποιούνται, κλειδώνονται στη μεγάλη οθόνη, απασφαλίζονται στο μέγα ικρίωμα.

Ανάμεσα στα ντόμινο της δημοκρατίας και τον ορισμό της, τα κρεματόρια με φόρεμα εποχής

Από που επιστρέφει αυτή η διάλυση, αυτό το βουερό ράπισμα σπέρμα και αντικατοπτρισμός;

Ξένοι στην αίσθηση της επανάληψης, ξένοι στη μοίρα που μας αναλογεί

Ο Πόλεμος εκεί που η Παραφροσύνη αγκαλιάζει τη λήθη

Ερείπια φαγωμένα από ερείπια. Φρίκη που μπερδεύεται στο συλλογικό ασυνείδητο με την παράσταση κλασσικού μπαλέτου

σωσίβια στα σκουριασμένα ρέλια

έχει, έχει χωρίσει ο ορίζοντας στα δυο

Ελλάδα αγρύπνια χίμαιρα τρυφερή και αξεδιάλυτη

χωρίς πόδια για να μην ξαναφύγεις

Στη χώρα μας ο όγκος των προσφύγων και των μεταναστών είναι διαχειρίσιμος μόνο στα όνειρα μας.

Αίμα στο αίμα ταξιδεύουν όλοι οι δρόμοι στάζουν θάλασσα

Καλόν ύπνο! Σ” ένα κόσμο που ξεχάστηκε φέρετρο ανοιχτό σ’ενα καθρέφτη χωρίς σεντόνι

κι ήμουν το Πλήθος ρημαγμένο στους σταθμούς, του Ανέμου σκοτεινό μαντίλι

φθόγγοι είμαστε, φθόγγοι μιας γλώσσας που ηττήθηκε από το βλέμμα ως το νήμα, ηττήθηκε

Στα όρια της αντοχής τους, χωρίς βοήθεια και οργάνωση από την πολιτεία οι τοπικές κοινωνίες στα νησιά, αφού η πολιτική ηγεσία ξώκειλε με την κιβωτό στα Μνημόνια Όρη.

Ξεχάστηκα! Να σφουγγαρίσουμε το συναίσθημα, επειδή η λογική του πράγματος..

Δειλινά σαν μπουκάλια στο πέλαγος, δειλινά σαν καθίσματα άδεια

Βάλε κρασί σε κρύσταλλο ποτήρι

Μετά τις καταστροφικές πλημμύρες, πυρκαγιές και κατολισθήσεις (σπουδαίο πάρτυ) που έπληξαν καλοκαιριάτικα τον πλανήτη, συνέπεια της κλιματικής αλλαγής

Χώμα και στάχτη που μας περιφρονεί

για το φαινόμενο Ελ Νίνιο το φετινό χειμώνα ανησυχούν οι μετεωρολόγοι

Παντρέψου τα βατραχοπέδιλα

και συνάμα προειδοποιούν για ραγδαία αύξηση και των κλιματικών προσφύγων εξαιτίας της έλλειψης πόρων.

Ok, στο διάβολο η απλή λογική.

Γη που…. περπατάει, όπως το σύννεφο στο μελανό λυκόφως. Μα τι λέγαμε;

φέρνοντας μόνο την ανάμνηση ενός ελαφιού στη χλόη, ενός άγριου τριαντάφυλλου

Με τα παιδιά ασάλευτα στο στήθος της, κουρέλια κουρνιασμένα σε αρτοφόρι. Γη που σπαρταράει

Κοίτα πως λάμπουν τα νερά κοίτα πως πλήθυναν οι ίσκιοι

Με τα παιδιά θαμμένα στο κατώφλι μου και τις πλεξούδες τους σπουργίτια στο ακρογιάλι

Τι διάολο λέγαμε;

Η βεβαιότητα ενός θόλου για να λείψει η αυγή

Εδώ που βασιλεύει η διακόσμηση, εδώ με τα λάφυρα πάνω στο τραπέζι

Ο Φόβος που κομίζει το μετέωρο.

Της καρτερίας το πέρασμα ατέλειωτη γραμμή, σωσίβια στα σκουριασμένα ρέλια

Α ναι! Το Άπειρο που κομίζει το μαρούλι!!! Ξεχάστηκα!

Χώρες σαν τα πουλιά του δειλινού ίδια φαντάσματα

σαν τα πουλιά του δειλινού βουβά από φρίκη

Η πολιτική ως πρόσχημα, ευνουχίζει και ευνουχίζεται πλαστογραφεί και πλαστογραφείται

Σε ποια αλήθεια σε ποια Γη, σιωπή σαν τη σιωπή να μ” αγαπήσεις

Κοίτα το κύμα της αυγής ξεβράζει πτώματα

κοίτα τον έναστρο ουρανό βρέχει ποντίκια.

*Γεωργία Δαλιανά Ποιήτρια- Εικαστικός

Πειραιάς Κανάλι Ένα