Σύγχρονα ταλέντα - του Γιώργου Περπινιά

Η ανθρωπότητα επί αιώνες συνήθισε να ονομάζει ταλέντο, ότι είχε σχέση με τις λεγόμενες καλές τέχνες. Άλλους καλλιτέχνες καταξίωσε εν ζωή, άλλους  μετά θάνατον. Εξαιρουμένων των μεγάλων της αρχαιότητος,  πολλοί αναγνωρίστηκαν και αμοίφθησαν, κυρίως την εποχή τις αναγέννησης και χάρισαν στον κόσμο έργα μεγάλης αξίας, σε πολλές μορφές της τέχνης, άλλοι  πείνασαν ώσπου να αναγνωρισθεί το ταλέντο τους. Όλοι όμως εργάσθηκαν για τον πολιτισμό, το έργο τους θαυμάζεται από όλους και σήμερα ονομάζεται παγκόσμια κληρονομιά.  Στην εποχή μας και στον τόπο μας, διότι γι’ αυτόν θα μιλήσω, υπάρχουν και άλλου είδους, ίσως κακώς ονομαζόμενα ταλέντα, αλλά έτσι αποκαλούνται, είναι περισσότερα και σίγουρα ποιό αποδοτικά. Δεν τα γεννά ο πόνος, η μοναξιά, η εσωτερική ανάγκη εξωτερίκευσης  καλλιτεχνικών ανησυχιών, αλλά η αναζήτηση του εύκολου πλουτισμού, της μεγάλης και σπάταλης ζωής και ότι ακόμη θαυμάζεται, λατρεύεται, υμνείται και προβάλλεται κατά κόρον από τις οθόνες των τηλεοράσεων, μέσα σε όλα τα σπίτια, παρουσία ατόμων ανεξαρτήτως ηλικίας. Επίσης δεν χρειάζεται η αναγνώρισής τους από τους πολλούς, το αποτέλεσμα της οικονομικής τους απόδοσης μετράει. Είναι νέας μορφής ταλέντα, που καμία σχέση δεν έχουν με την καλλιτεχνία, αλλά με μια μορφή τέχνης, ηθικώς παράνομης, τυπικώς όμως αναγνωρισμένης ως αξία και θαυμαζόμενης από απείρως μεγαλύτερο αριθμό ατόμων, από αυτόν που θα επιθυμούσαν όλοι οι καλλιτέχνες. Με λίγο μυαλό, τεχνική και εξάσκηση, καλές γνωριμίες, και λίγη προβολή, η επιτυχία είναι εξασφαλισμένη.

Οι πολιτικοί: με τους βαρύγδουπους λόγους, τις ψεύτικες υποσχέσεις, τους ψευτοκαυγάδες στα δελτία ειδήσεων, (για το συμφέρον του λαού πάντοτε). Δοκιμάζουν το υποκριτικό τους ταλέντο κι’ έχουν εξασφαλισμένη, όχι μόνον την ανοχή αλλά την επιβράβευση και τέλος την αναβάπτιση τους στην κάλπη, που λειτουργεί ως νέα κολυμβύθρα του Σιλωάμ, για να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους, που πετυχαίνει με τον φανατισμό και την αφέλεια των ανθρώπων που τους θεωρούν σωτήρες.

Οι συνδικαλιστές: που καθοδηγούν τους εργαζόμενους κατά το συμφέρον του κόμματος στο οποίο ανήκουν και το δικό τους φυσικά, έχουν απαξιώσει το συνδικαλιστικό κίνημα με τις συντεχνίες, και είναι στο πρώτο σκαλοπάτι πριν την είσοδό τους στην βουλή και ίσως την υπουργοποίησή τους. Αυτή είναι η αμοιβή τους για το έργο που προσφέρουν!!! σε ποιόν;

Τα Προσόντα τους:  Μουστάκι η γένια, αναίδεια, αυθάδεια, θράσος νταηλίκι και ικανότητα να οδηγούν τις μάζες ως αγέλες, αφού δεν χρειάζεται να σκέπτονται, το κάνουν άλλοι γι’ αυτές. 

Οι μεγαλοδημοσιογράφοι: με το πανίσχυρο όπλο της τηλεόρασης που διαθέτουν, είναι οι μεγάλες βεντέτες της εποχής. Όποιον θέλουν ανεβάζουν η κατεβάζουν, ανάλογα με τα συμφέροντα του εργοδότη τους, ο οποίος συνήθως είναι μεγαλοεπιχειρηματίας, και σπάνια έχει σχέση με την δημοσιογραφία. Ποιος τολμά να τα βάλει μαζί τους; ποιος τολμά να αρθρώσει λόγο εναντίων της γραμμής την οποίαν χαράζουν; Όποιος τολμήσει, θα χάσει οριστικώς το βήμα της προβολής του και γρήγορα θα ξεχαστεί απ’ τον κόσμο, που περιμένει ν’ αξιολογήσει πρόσωπα και πολιτικές, μόνον από την τηλεόραση, για να πάρει απόφαση τι θα πράξει την ώρα της κρίσης. Το μόνο που τον κάνουν να θέλει, είναι να κερδίσει η ομάδα του, και να κατατροπώσει την άλλη. Μεγάλη η επιτυχία αυτών των αστέρων. Αν οι ψηφοφόροι μετά διαμαρτυρηθούν για όσα δεν έγιναν, καμία ανησυχία. Μέχρι τις επόμενες εκλογές θα εφαρμόσουν την δοκιμασμένη συνταγή.

Οι χρυσοκάνθαροι: προμηθευτές του δημοσίου, που περιφέρονται από υπουργείο σε υπουργείο προσφέροντας τις πραμάτειες τους, βεβαίως προς εξυπηρέτησην των εθνικών αναγκών!!!   ασφαλώς με το αζημίωτο.

Όλοι παρευρίσκονται στις συχνές δεξιώσεις του προέδρου της δημοκρατίας η του πρωθυπουργού, οι οποίοι τους τιμούν για το εθνικό τους έργο.  Ποιος πιστεύει πως όλ’ αυτά γίνονται χωρίς ταλέντο; Ποιος πιστεύει πως οι τέχνες αυτές δεν εξασφαλίζουν γρήγορο και άκοπο πλουτισμό;

Οι γραμματείς και φαρισαίοι: της θρησκείας, με τα πολυτελή αυτοκίνητα, τις φανταχτερές στολές και τις προκλητικές γαστέρες…. από την νηστεία!!!   σύγχρονοι Χριστέμποροι, είναι οι παλαιότεροι όλων, και η πραμάτεια τους είναι διαχρονική. Κυβερνήσεις έρχονται και απέρχονται εκλεγόμενες από τον λαό, αυτοί εκλέγονται μεταξύ τους και παραμένουν ακλόνητοι ισοβίως, ακόμη και όταν η υγεία τους και το γήρας δεν τους επιτρέπουν, όχι μόνον να σταθούν, αλλά και να σκεφθούν.         

Υπάλληλοι του δημοσίου: σε θέσεις κλειδιά, σε πόστα εφοριών, πολεοδομίας, δανειοδοτήσεων, ανάθεσης και παραλαβής μεγάλων έργων του δημοσίου, άλλες αστείρευτες πηγές με το νέκταρ του Μαμωνά. Αν συνεχίσω θα γίνω κουραστικός, γιατί δεν υπάρχει τελειωμός, είναι τόσα ων ουκ έστι ο αριθμός. Αναφέρομαι στην κορυφή της πυραμίδας και φυσικά κατεβαίνοντας στην βάση πληθαίνουν, αλλά χάνονται και μειώνεται η αξία τους. Η λάμψη των αστέρων της κορυφής σχεδόν τους εξαφανίζει, παίρνει το ψαχνό και ότι περισσέψει, αφήνει την βάση να σκοτωθεί στην μοιρασιά, όπως κάνουν τα τσακάλια. Είναι κρίμα αυτός ο ξεπεσμός από έναν λαό που καυχάται πως οι πρόγονοί του έδωσαν στον κόσμο τα θαυμαστά έργα υψηλής τέχνης, τις επιστήμες, την φιλοσοφία, την ποίηση, το θέατρο και την δημοκρατία. Τι κράτησε απ’ όλα αυτά; δυστυχώς τίποτα.

Άλλοι λαοί τα υιοθέτησαν, και ως έναν βαθμό τα εφήρμοσαν, εμείς αρκεστήκαμε στην καύχηση, και βαυκαλιζόμαστε με την ιδέα πως αυτοί είναι ηλίθιοι, ενώ εμείς εξαιρετικά ευφυείς. Ας ασκήσουμε λοιπόν το εκλογικό μας δικαίωμα, τώρα που το θέμα είναι επίκαιρο, και ας εορτάσουμε μαζί με τους αυριανούς νικητές, έτσι δεν θα αντιληφθούμε την δική μας ήττα.