Γιατί Στάλιν κι όχι Αλέξης Τσίπρας - Του Απόστολου Βεργή*

Τις τελευταίες ημέρες παρατηρώ μέσα από δομές (κυρίως επικοινωνιακές) του ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο, να προβάλλεται ο πρόεδρός του όχι πια σαν ο πρώτος μιας συλλογικότητας, όπως τον γνωρίσαμε στον εκκολαπτόμενο ΣΥΡΙΖΑ των πρώτων χρόνων, αλλά ως ένας απόλυτος - λαϊκός ηγέτης, ως μοναδικός, σχεδόν ως αυτοκράτορας - κάποιοι αφελείς τον ονόμασαν από τώρα και εθνάρχη.

Ω! Ναι! Η προσωπο - λατρεία και η απολυτότητα επέστρεψαν στην αριστερά (στην αυτοαποκαλούμενη αριστερά - που μόνο αριστερά δεν είναι). Καλείται δε σήμερα αυτή η μίξη (ΣΥΡΙΖΑ), να εφαρμόσει το λεγόμενο τρίτο μνημόνιο και ο κ. Τσίπρας να ηγηθεί ως "αρχηγός" της εφαρμογής αυτού και να πετύχει. Αυτό με έκανε να ψάξω στο σχετικά κοντινό παρελθόν και να βρω παρόμοια περίπτωση ηγέτη που να ήλθε από τα αριστερά και που εφάρμοσε μνημόνια... Και τον βρήκα! Και το όνομα αυτού: Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι - ναι ντε, για τον Στάλιν σας μιλάω· για τον Στάλιν και τα πενταετή του κρατικο - καπιταλιστικά μνημόνια - πλάνα...

Ο πειρασμός ενός crash test μεταξύ Στάλιν και Αλέξη Τσίπρα (ή νέου Τσέ, ή νέου Μιτεράν, ή νέου Ανδρέα Παπανδρέου) ήτανε κάτι δεδομένο και τελικά μπήκα σε αυτή την διαδικασία. Εδώ θέλω να ξεκαθαρίσω ότι τον Στάλιν, δεν τον εξετάζω ως τον απεχθή αιμοσταγή δικτάτορα (που ήταν κι απ' αυτό) ή ως επαναστάτη (ήταν κι αυτό αυτός ο τραγικός άνθρωπος), αλλά ως κρατικο - καπιταλιστή τυραννικό μάνατζερ, που σημάδεψε τον προηγούμενο αιώνα, δρώντας πάνω σε μια κατεστραμμένη οικονομικά και κοινωνικά χώρα (ΕΣΣΔ) με αφάνταστη σκληρότητα και με ρεαλισμό επιπέδου ΔΝΤ, θυσιάζοντας κομμάτια απ' αυτή, αναβαθμίζοντάς την, όμως, τελικά και οικονομικά και γεωστρατηγικά, παραδίδοντάς την στους (σαφώς κατώτερους) διαδόχους του ως μια εκ των δυο υπερδυνάμεων του 20ου αιώνα.

Ο μηδενισμός της αξίας, ως ηγέτη, αυτού του ανθρώπου, είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που έκανε ο δυτικός κόσμος και προπολεμικά και μεταπολεμικά και συνεχίζουν να το κάνουνε και τώρα αρκετοί. Αυτό το λάθος γίνεται γιατί μένουνε όλοι στο δικτατορικό του πρόσωπο, ξεχνώντας να τον κρίνουν κι ως τεχνοκράτη. Ο Στάλιν για να κριθεί ολοκληρωμένα ως αξία, πρέπει να κριθεί κι ως , καπιταλιστικού τύπου, μάνατζερ. Γιατί αυτό το πράγμα υπήρξε, πρωτίστως, ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς. Ναι, καπιταλιστικού τύπου, γιατί (μην ξεχνάμε) αυτό που εφάρμοσε ήταν καπιταλισμός κρατικού τύπου, με όλα του τα μνημόνια και τα λοιπά καλά και τα κακά του.

Ο Στάλιν παρέλαβε την ΕΣΣΔ σε τεράστια οικονομική, κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση, λόγω του εμφυλίου που είχε προηγηθεί, λόγω υπάρξεως ελάχιστων πια εμπορικών σχέσεων με άλλα κράτη, λόγω σχεδόν ανύπαρκτων υποδομών, κάτι, που σαφώς θυμίζει το σημερινό ελληνικό φαινόμενο που εδώ και κάμποσο καιρό ανέλαβε να το διαχειριστεί ο κ. Τσίπρας· να το διαχειριστεί και να πράξει...

Σ' αυτό το σημείο ξεκινά το crash test... Ποιος ήταν και τι έπραξε, τότε, ο Στάλιν - ποιος είναι και τι πράττει σήμερα ο κ. Τσίπρας:

Ο Στάλιν μας ήλθε μέσα απ' τον αντί - τσαρικό αγώνα και την φωτιά της επανάστασης όπου έπαιξε πολύ σπουδαίο ρόλο. Φυλακίστηκε, βασανίστηκε, δραπέτευσε... Είχε κάνει σπουδές στην θεολογική σχολή της Τιφλίδας (ήταν καλός σπουδαστής), από όπου έφυγε λόγω της στράτευσής του στον κομμουνισμό, έχοντας λάβει σημαντική για την εποχή εκείνη μόρφωση (στις τότε κοινωνίες οι ιερατικές σχολές ήτανε πανεπιστημιακού επιπέδου)... Από εκεί και πέρα τα πάντα για τον Στάλιν πέρασαν μέσα από το κόμμα των μπολσεβίκων, μέχρι που έφτασε στην κορυφή ... Ο κ. Τσίπρας προήλθε από την ΚΝΕ, από ένα δεκαπενταμελές συμβούλιο και μια κατάληψη... Μετά λόγω κυρίως του λάιφ στάιλ της τότε εποχής που ζητούσε νέα πρόσωπα (ο λαός ζητάει πάντα νέα πρόσωπα στην πολιτική - αλλά ποιος νοιάζεται) ο τότε Συνασπισμός τον κατέβασε υποψ. δήμαρχο Αθηνών όπου πέτυχε ένα καλό ποσοστό για τα δεδομένα ενός τότε μικρού αριστερού κόμματος... Το μετά το ξέρουμε...

Ο Στάλιν φρόντισε ώστε να απαλλαγεί η διοικητική του δομή (κόμμα και κράτος) από διαφωνούντες - τους απομόνωσε, φροντίζοντας να αποπεμφθούν από το κόμμα και να μη σηκώσουν ξανά ποτέ κεφάλι, και μιλάμε για προσωπικότητες όπως ο Μπουχάριν, ο Ζηνόβιεφ, ο Κάμενεφ κι ο μέγας Τρότσκι. Ο κ. Τσίπρας φοβήθηκε να διαγράψει ακόμα και τον (συμπαθή και αφελή) Πέτρο Τατσόπουλο και μάλιστα σε εποχή που η διαγραφή του θα ήταν κάτι εντελώς ανώδυνο για ένα κόμμα που κάλπαζε στην κοινωνία...Συνεχίζει δε, να είναι άτολμος, μην ξεκαθαρίζοντας (ή καθυστερώντας χαρακτηριστικά) την θέση του απέναντι στους εσωκομματικούς του αντιπάλους (Κωνσταντοπούλου, Βαρουφάκη, Λαφαζάνη κ.τ.λ.).

Ο Στάλιν, αφήνοντας πίσω του τις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις του Ι.Β. Λένιν (ΝΕΠ κτλ), χάραξε με το επιτελείο του και εφάρμοσε τα περίφημα πενταετή του πλάνα και την κολεκτιβοποίηση (μνημόνια), με τρόπο σκληρό και κοινωνικά εξοντωτικό (σταχανοβιτισμός), με αποτέλεσμά, όχι μόνο την ανόρθωση της ΕΣΣΔ, αλλά την διεθνή της κυριαρχία και την νίκη στον πιο σκληρό παγκόσμιο πόλεμο που 'χει υπάρξει - με τεράστιες, φυσικά, απώλειες κι εξαθλίωση για μεγάλο τμήμα της κοινωνίας της ΕΣΣΔ{ ο ίδιος παραδέχτηκε σε συζήτησή του με τον Ουίνστον Τσόρτσιλ (το αναφέρει ο δεύτερος) ότι η εφαρμογή των πενταετών πλάνων κόστισε την ζωή σε εκατομμύρια σοβιετικούς πολίτες}. Ο κ. Τσίπρας και οι ακόλουθοί του, 'ντρέπονται' ακόμα και να πουν πως το μνημόνιο είναι μνημόνιο - πόσο το να το εφαρμόσουν... Παρ' όλα αυτά, επιμένουν και θέλουν να βρίσκονται στην εξουσία κατά την εφαρμογή αυτού... - παράνοια...

Ο Στάλιν επέλεγε αυστηρά και δίχως συναισθηματισμούς τους συνεργάτες του: ο κάθε ένας στην αρμόζουσα την θέση: Ο δολοπλόκος Λαβρέβτι Μπέρια, στην θέση του προϊστάμενου των μυστικών υπηρεσιών... Ο σπουδαίος Μολότοφ, στην θέση του ισορροπιστή υπ. εξ. Ο μέγας Ζούκοφ, αρχιστράτηγος...κ.τ.λ.... Οι επιλογές συνεργατών από τον κ Τσίπρα, θυμίζουν παιδική χαρά...

Ο Στάλιν κέρδισε τον μεγάλο πόλεμο με δυνατά χτυπήματα (Στάλιγκραντ) και με μπόλικες εφεδρείες (μεταφορά εργοστασίων στα Ουράλια, νέα όπλα 'Τ34, πύραυλοι Κατιούσα κ.τ.λ', διπλωματία, κατασκοπία, απόκρυψη στρατευμάτων πριν από τα χτυπήματα κι ατέλειωτες μάχιμες μονάδες). Φευ, οι εφεδρείες του κ Τσίπρα στον δικό του 'πόλεμο' υπήρξαν τα χρεόγραφα, τα ψέματα, ο λαϊκισμός και η δημιουργική ασάφεια... Ενώ, το μόνο χτύπημα που έκανε ήτανε η αποπομπή του κ Νταϊσεμπλουμ από τον κ Βαρουφάκη - δηλαδή μια τουφεκιά στον αέρα...

Ο Στάλιν δε, ΑΠΟΦΆΣΙΖΕ, δεν έκανε αναθέσεις, ούτε κρυβόταν, ούτε έκανε μεταθέσεις ευθυνών . Έπαιρνε ο ίδιος την ευθύνη των πράξεών του και σαφώς δεν προκήρυσσε δημοψηφίσματα για θέματα λεπτότατων χειρισμών (που κάποιο μη ταιριαστό αποτέλεσμά θα του δημιουργούσε μέγιστα προβλήματα). Σκεφτείτε τον Στάλιν να προκήρυσσε δημοψήφισμα για την αποδοχή ή όχι του συμφώνου Μολότοφ - Ριμπεντροπ... - θα έβγαινε το "όχι", δεν θα μπορούσε να κερδίσει τον χρόνο και τον χώρο που χρειάζονταν για να αναδιοργανωθεί , πιθανότατα θα έχανε και τον μεγάλο πόλεμο και θα τον έχανε μαζί του και η δύση. Ο κ Τσίπρας προσπάθησε να μεταθέσει την επιλογή της ρήξεως στον ελληνικό λαό και όταν αυτός του είπε προχώρα, εκείνος δείλιασε και για την αναδίπλωσή του ζήτησε συν - ευθύνη απ' τους πολιτικούς αρχηγούς των άλλων κομμάτων, μεταθέτοντας ξανά την όποια του ευθύνη και 'παίζοντάς' το ακόμα και τώρα αντί - μνημονιακός. Τα δημοψηφίσματα δε, του έγιναν συνήθεια και σε λίγο θα απειλήσει να κάνει δημοψήφισμα και για το το αν θέλουμε να ξημερώνει το πρωί ή όχι... Ερασιτεχνισμός, ατολμία και λαϊκισμός, με αποτέλεσμα την αναρχία (με την κακή έννοια)...

Εδώ σταματώ το crash test μιας και η επικράτηση του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς είναι ολοκληρωτική (πόσο ταιριαστή λέξη).

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι δεν γίνεται κάποιος ηγέτης επειδή τον ονομάζουν κάποιοι έτσι, βλέπουμε πως όχι μόνο οι επαναστάσεις, αλλά και το μετά,.. αλλά και οι εφραμογές μνημονίων θέλουν τόλμη, αποφασιστικότητα και γνώση του Είναι του υποκειμένου: επαναστάτης ή μάνατζερ - εφαρμοστής. Το να μετατραπεί κάποιος από επαναστάτης σε μάνατζερ είναι κάτι που γίνεται - ο Στάλιν είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα - και είναι κάτι που δεν αφαιρεί από αυτόν την ηγετική του αξία, ίσα - ίσα που την αποζητά) και φυσικά του δίνει νέες ευκαιρίες... Με το να λέει δε κάποιος (Α. Τσίπρας) στον καθένα αυτά που θέλει να ακούει, λαϊκίζοντας, δεν γίνεται δουλειά, το ίδιο και ακούγοντας μόνο τι του λένε οι τσαρλατάνοι της 'αυλής' του ή η απέναντι του η πλευρά.

Σήμερα, εάν ζούσε ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς, δεν θα υπήρχε, δυτικού τύπου, πολυεθνική που να μην τον ήθελε διευθυντή παραγωγής της και για την ανάπτυξή της. Για τον κ. Τσίπρα βρέθηκε μόνο ένα τούρκικο εργοστάσιο παραγωγής μπλου - τζιν, για να χρησιμοποιήσει τον όνομά του σε ρούχα - άντε, με το καλό να δοθεί το όνομά του και σε πίτσες... (τρέμε τραγικέ τελευταίε αυτοκράτορα Μιχαήλ Γκορμπατσοφ...)...

ΣΣ. Στο παρόν κείμενο ο Ιωσήφ Στάλιν εξετάζεται ως καπιταλιστικού τύπου μάνατζερ (μακιαβελικού τύπου) - ούτε ως επαναστάτης, ούτε ως δικτάτορας, ούτε ως αυτοκράτορας...

* Συγγραφέας