Κρείττον το σιγάν, κύριε Φίλη!

Μετά τα "μακαρόνια" και τις "πενταροδεκάρες", ο υπουργός Παιδείας, κύριος Νίκος Φίλης, ξαναχτυπά: εθνοκάθαρση και όχι γενοκτονία των Ποντίων!

Ας ρίξουμε μια ματιά στις δύο έννοιες.

Ο ΟΗΕ, με απόφαση του 1948,  δίνει τον ορισμό της γενοκτονίας, προσδίδοντάς του νομική υπόσταση και κατατάσσοντας την πράξη στα εγκλήματα του Διεθνούς Ποινικού Δικαίου:

«Μια από τις ακόλουθες πράξεις που λαμβάνει χώρα με στόχο την ηθελημένη καταστροφή ή τον αφανισμό ενός μέρους ή μιας ολόκληρης εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας ανθρώπων:

• Τη δολοφονία μελών της ομάδας αυτής.

• Την πρόκληση σοβαρών σωματικών ή ψυχολογικών τραυμάτων σε μέλη της ομάδας.

• Την ηθελημένη επέμβαση στις συνθήκες ζωής των ομάδων αυτών, με στόχο τον φυσικό αφανισμό τους.

• Την επιβολή μέτρων με στόχο τον εμποδισμό των γεννήσεων εντός της ομάδας αυτής.

• Και τέλος την βίαιη μετατόπιση παιδιών από την ομάδα αυτή σε μια άλλη ομάδα ανθρώπων».

Η εθνοκάθαρση, αφ’ ετέρου, είναι η εξάλειψη μιας μη επιθυμητής ομάδας σε μια κοινωνία και προϋποθέτει την πλήρη απομάκρυνση και των τελευταίων υπολειμμάτων της στοχευμένης ομάδας μέσω της καταστροφής πολιτισμικών στοιχείων, όπως είναι τα μνημεία, τα νεκροταφεία και οι τόποι λατρείας.

Μολονότι, πάντως, η εθνοκάθαρση δεν έχει λάβει ακόμη ρητή νομική αναγνώριση, οι διαφορές ανάμεσα στις δύο έννοιες είναι λεπτές και δυσδιάκριτες. Είναι σημαντικό, ωστόσο, να κατανοήσουμε ότι η γενοκτονία ή η αναγκαστική μετανάστευση πολύ συχνά αποτελούν τα εργαλεία με τα οποία πραγματοποιείται η εθνοκάθαρση,  άρα η γενοκτονία είναι πολύ πιθανόν να εμπεριέχεται στην εθνοκάθαρση (Karyn Becker, «Genocide and Ethnic Cleansing»). Τι δεν καταλαβαίνετε, κύριε Φίλη;

Οι Έλληνες στον Πόντο ανέρχονταν σε 700.000 άτομα την παραμονή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Από το 1914 έως το 1923,  βάσει οργανωμένου σχεδίου των Νεοτούρκων, που περιλάμβανε εκτελέσεις, εξευτελισμούς, τρομοκρατία,  εξάντληση από τις  κακουχίες, βασανιστήρια, εκτοπίσεις, ατέλειωτες πορείες με πείνα και δίψα και στρατόπεδα θανάτου στην έρημο,  εξοντώθηκαν με τον πιο φρικτό τρόπο περισσότεροι από τους  μισούς. Έχασαν τα πάντα: τη ζωή, την αξιοπρέπεια, τους αγαπημένους, την περιουσία, την πατρίδα τους.

Το Δεκέμβριο του 2007 η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars ή IAGS) αναγνώρισε επίσημα τη γενοκτονία των Ελλήνων, μαζί με την γενοκτονία των Ασσυρίων, και εξέδωσε το εξής ψήφισμα:

«ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η άρνηση μιας γενοκτονίας αναγνωρίζεται παγκοίνως ως το έσχατο στάδιο γενοκτονίας, που εξασφαλίζει την ατιμωρησία για τους δράστες της γενοκτονίας, και ευαπόδεικτα προετοιμάζει το έδαφος για τις μελλοντικές γενοκτονίες,

ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η Οθωμανική γενοκτονία εναντίον των μειονοτικών πληθυσμών κατά τη διάρκεια και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, παρουσιάζεται συνήθως ως γενοκτονία εναντίον μόνο των Αρμενίων, με λίγη αναγνώριση των ποιοτικά παρόμοιων γενοκτονιών, εναντίον άλλων χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,

ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ ότι είναι πεποίθηση της Διεθνούς Ένωσης των Μελετητών Γενοκτονιών, ότι η Οθωμανική εκστρατεία εναντίον των χριστιανικών μειονοτήτων της αυτοκρατορίας, μεταξύ των έτων 1914 και 1923, συνιστούν γενοκτονία εναντίον των Αρμενίων, Ασσυρίων, Ποντίων και των Έλλήνων της Ανατολίας.

ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ η Ένωση να ζητήσει από την κυβέρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες εναντίον αυτών των πληθυσμών, να ζητήσει επίσημα συγγνώμη, και να λάβει τα κατάλληλα και σημαντικά μέτρα προς την αποκατάσταση (μη επανάληψη).»

Επίσης, εκτός από την Ελλάδα (1994), η Αυστραλία, η Σουηδία, η Κύπρος, η Αρμενία κι επτά πολιτείες των ΗΠΑ έχουν αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Ποντίων.

Πόση σημασία έχει, άραγε, αν οι βαρβαρότητες εναντίον των Ποντίων στοιχειοθετούν γενοκτονία ή εθνοκάθαρση, κύριε Φίλη; Μήπως βλέπετε το δέντρο και χάνετε το δάσος; Προσδιορίζονται άραγε οι πράξεις από τις ετικέτες που θα τους κολλήσουμε; Ανεξαρτήτως, πάντως, του ονόματος που θα δώσει κανείς στην ειδεχθέστατη αυτή πράξη, μία μαζική εξόντωση πληθυσμού συνιστά έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, που, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, δεν παραγράφεται όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Εκτός κι αν θέλετε να μας πείσετε ότι, εκτός από τους Έλληνες που «συνωστίζονταν» στην προκυμαία της Σμύρνης για να μπουν στα «κρουαζιερόπλοια» για την Ελλάδα, κάποιοι άλλοι Έλληνες  πήγαν «εκδρομή» στα βάθη της Τουρκίας και «κατασκήνωση» στα στρατόπεδα εργασίας (αμελέ ταμπουρού)!

Και μια και πιάσαμε κουβέντα, κύριε Φίλη, ξεκαθαρίστε μας, αν θέλετε, μερικά πράγματα και λύστε μας κάποιες απορίες. Τι είστε τελικά: υπουργός, ιστορικός, δημοσιογράφος, συνδικαλιστής ή αιώνιος φοιτητής;

Για να πω τη μαύρη αλήθεια μου, για υπουργός Παιδείας δε μου γεμίζετε το μάτι. Υπουργός Παιδείας, χωρίς παιδεία γίνεται; Υπουργός Παιδείας, ένας επαγγελματίας φοιτητοπατέρας; Υπουργός Παιδείας, αστοιχείωτος και "απτυχίωτος"; Υπουργός Παιδείας, αμόρφωτος, δεν αποτελεί σχήμα οξύμωρο; Υπουργός Παιδείας χωρίς ακαδημαϊκή μόρφωση, χωρίς τουλάχιστον μία πανεπιστημιακή σχολή στο βιογραφικό του, σ’ ένα τόσο «βαρύ» υπουργείο, επικεφαλής της εκπαίδευσης και προϊστάμενος πανεπιστημιακών και πρυτάνεων, θεωρούμε ότι αποτελεί ύβρη. Βεβαίως, αυτό δε σημαίνει ότι κάποιοι προκάτοχοι του θώκου σας ήταν καλύτεροι. Ο εχθρός όμως του κακού είναι το χειρότερο.

Ιστορικός; ΟΧΙ, φυσικά! Γι’ αυτό καλύτερα να μην ανακατεύεστε, γιατί είστε και δημόσιο πρόσωπο.

Δημοσιογράφος; Είστε και μάλιστα διευθυντής μιας στρατευμένης εφημερίδας.

Συνδικαλιστής; ΝΑΙ! Ένα ολόκληρο βιογραφικό γεμάτο συνδικαλιστική δράση. ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ! Ούτε στη Σοβιετική Ένωση να βρισκόμασταν! Κρίμα που δεν υπάρχει υπουργείο Συνδικαλισμού! Ποτέ δεν είναι αργά, βέβαια.

Αιώνιος φοιτητής; ΝΑΙ! Φυσικά, αφού οι σπουδές μπροστά στο συνδικαλισμό ήταν πάρεργο! Άντε μετά να καταργήσετε τους αιώνιους φοιτητές κι ας υποβαθμίζουν το επίπεδο των ΑΕΙ, όπως κρίνουν οι επιτροπές αξιολόγησης των πανεπιστημίων (ναι, ναι, καλά καταλάβατε, εκείνοι οι διεθνούς κύρους ταλαίπωροι ακαδημαϊκοί τους οποίους πρόσφατα οι φοιτητές υποδέχθηκαν με παντός είδους ζαρζαβατικά και όχι μόνο) στις διεθνείς κατατάξεις.

Ολίγιστος, κύριε Φίλη, ολίγιστος! Και δυστυχώς κι επικίνδυνος. Όχι, δεν αξίζουν τέτοιον υπουργό τα παιδιά μας, κύριε Πρωθυπουργέ! Ας ξεκινήσουμε από την Παιδεία, αν θέλουμε ν’ αλλάξει κάτι κάποτε σ’ αυτή τη βαριόμοιρη χώρα! Ή μήπως δε θέλουμε;