Σήκω να καθίσει η έγκυος - Του Σπύρου Σεραφείμ

Την τελευταία εβδομάδα, στο Μετρό, είδα τρία περιστατικά που αφορούσαν εγκύους. Βασικά, τον πολιτισμό μας...

Ο συρμός φθάνει σε έναν σταθμό. Οι πόρτες του βαγονιού ανοίγουν, φεύγουν όσοι θέλουν να αποβιβαστούν και μπαίνουν νέοι επιβάτες. Ανάμεσά τους και μια έγκυος, μια γυναίκα περίπου στα 35 της χρόνια. Προηγείται η κοιλιά της, εικάζω ότι πρέπει να διανύει τον όγδοο μήνα της κύησης. Κρατάει πολλές νάιλον σακούλες από σούπερ μάρκετ, συν τη δική της. Τα μάτια της είναι κουρασμένα και προσπαθεί, μάταια, να βρει μια θέση να κάτσει - εκείνη, τα ψώνια και η κοιλιά της. Μάταια, όμως - όλες είναι πιασμένες. Είναι τόσο μεγάλη η κοιλιά της που όλοι την παρατηρούν, ακόμα και οι καθήμενοι. Αλλά κανείς τους δεν σηκώνεται για να της παραχωρήσει τη θέση του.

Το ίδιο περίπου περιστατικό, με άλλες δύο διαφορετικές γυναίκες, συνέβη τις επόμενες ημέρες. Η κοιλιά φουσκωμένη, κάτι παραπάνω από προφανές ότι είναι έγκυος, αλλά κανείς δεν κουνήθηκε. Έμειναν στις θέσεις τους άνθρωποι νεαροί -που δεν εμφάνισαν στη συνέχεια κανένα κινητικό πρόβλημα, άρα δεν επρόκειτο για θέμα υγείας- ανάμεσά τους και γυναίκες, παρακαλώ. Στη μία από τις τρεις περιπτώσεις, ένας κύριος -υπολογίζω ότι θα ήταν 60 χρόνων- σηκώθηκε και έδωσε τη θέση του σε μία έγκυο. Και όταν απευθύνθηκε στους υπόλοιπους επιβάτες του συρμού, λέγοντας «είναι ντροπή να μην παραχωρούμε τις θέσεις μας σε γυναίκες που είναι σε ενδιαφέρουσα», ένα γελοίο υποκείμενο του απάντησε: «Γιατί; Μαζί το κάναμε;»...

Η παραχώρηση της θέσης μας σε κάποια ή κάποιον που την έχει πραγματικά ανάγκη, είναι το προσωπικό μας είδος πολιτισμού, κόντρα στην στρογγυλοκαθισμένη  αναισθησία και τη μακαριότητα ανθρώπων με το μπεγλέρι στα χέρια ή που μηρυκάζουν κάποια τσίχλα. Δυστυχώς, αυτόν τον τύπο συμπολίτη τον συναντάω πολύ συχνά στο Μετρό και δεν θα σταματήσει ποτέ να με εκπλήσσει η αδιαφορία του και η έλλειψη πολιτισμού του. Ποιος ξέρει ποιο αρχέγονο ένστικτο τον ενώνει με τη θεσούλα και την καρεκλίτσα του και δεν λέει να την αφήσει, ακόμα κι αν σπάσουν τα νερά και η έγκυος γεννήσει μπροστά στα μάτια του. Ίσως τότε, να κοιτάξει να μη λερωθούν τα παπούτσια του. Πιστεύω πως αυτός ο ίδιος θα κοιτάζει τις εικόνες των θαλασσοδαρμένων προσφύγων και θα αναρωτιέται «τι μας κουβαλήθηκαν αυτοί οι άπλυτοι εδώ, μωρέ;». Είναι ο ίδιος που δεν παραχωρεί τη θέση του σε κάποιον ηλικιωμένο ή σε όποιον πρέπει να κάτσει.

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα μπει στο βαγόνι έγκυος, σήκω να καθίσει. Ανθρωπιά το λένε - και δεν υπάρχει καμιά καλή μάρκα για να το αγοράσεις από κάπου.

Να βεβαιωθείς, όμως, ότι διανύει κάποιον μήνα εγκυμοσύνης και δεν είναι, απλώς, παραπανίσια κιλά. Όταν ήμουν πιτσιρικάς, άστα, την είχα «πατήσει» άσχημα...

-Καθίστε, παρακαλώ.

«Γιατί;».

-Αφού είσαστε έγκυος!

«Όχι, νεαρέ...».

-Τότε, καθίστε να χωνέψετε, της είχα πει με αυθάδεια και ντροπή μαζί – κι ακόμα το μετανιώνω...

Protagon.gr