Οι πρόσφυγες του iphone - Της Έλενας Ακρίτα

“Αυτοί που πνίγονται στο Αιγαίο, είναι άνθρωποι σαν εμάς. Είναι αστοί με πτυχία, με κοινωνική θέση, με iphone” αναφώνησε έντρομος ο παρουσιαστής ενημερωτικής εκπομπής.

Ήταν ένα ακόμα ναυάγιο. Με έμφαση στο ‘ακόμα’ κι όχι στο ‘ναυάγιο’. Μια ακόμα τραγωδία. Με έμφαση στο ‘ακόμα’ κι όχι στο ‘τραγωδία’: Τόσοι ενήλικες, τόσα παιδιά.

Έτσι λοιπόν, η Ελλάδα, αλλά και ολόκληρη η Ευρώπη κατηγοριοποιούν – και κοστολογούν ανάλογα - θανάτους δυο ταχυτήτων: Των πολιτικών προσφύγων και των οικονομικών μεταναστών.

Ο πνιγμός του μωρού από την Συρία έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από τον πνιγμό του μωρού από το Αφγανιστάν. Το προσφυγικό δίκαιο προσαρμόζεται στον Όργουελ παραφράζοντας το απόφθεγμά του:

"Όλα τα πτώματα είναι ίσα, αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα άλλα".

Η πρόσφατη σύνοδος κορυφής για το προσφυγικό ήταν η επιτομή της υποκρισίας, της αναλγησίας, του κοινωνικού παρωπιδισμού. ‘Ηot spots’ τα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Σοβαρά; ΄Αρα ήταν ‘spa resorts’ οι θάλαμοι αερίων του Νταχάου;

Οι Ευρωπαίοι γυρίζουν την πλάτη στην φρίκη που οι ίδιοι δημιούργησαν. Γιατί οι ίδιοι όπλισαν χέρια στη Συρία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ. Οι ίδιοι αιματοκύλισαν τους λαούς για να διασφαλίσουν πετρελαϊκά και οπλικά συμφέροντα. Οι ίδιοι χρεώνονται την κάθε μια ύστατη πνοή στο Αιγαίο. Οι ίδιοι που τώρα ως στρουθοκάμηλοι, χώνονται στην άμμο μιας άθλιας γραφειοκρατίας. Οι ίδιοι, οι ολόϊδιοι: Αυτοί που κάνουν τα σύνορά τους κάστρα απροσπέλαστα σε μια μια κώλο-Δύση τραπεζιτών και τεχνοκρατών.

Όσο για μας; Αν δεν γκρεμίσουμε το τείχος του αίσχους στον Έβρο, καλά δεν μπορούμε να λεγόμαστε εμείς άνθρωποι κι οι Συριζαίοι ‘αριστεροι’. Τελεία και παύλα. Ναι, όντως, υπάρχουν νάρκες στην περιοχή. Ναρκαλιευτής στο στρατό δεν έχω κάνει, αλλά τι διάολο; Δεν υπάρχει κάποιος τρόπος να διασφαλιστεί μια ασφαλής και προελεγμένη δίοδος;

Κι ακόμα, δεν θα μπορούσαν φέρι μποτ και κανονικά πλοία να διεξάγουν ασφαλείς μεταφορές αντί για τα σαπιοκάραβα; Δεν μπορούν;

Ή μήπως όλα αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις;

"Δεν πνίγουμε εμείς κατατρεγμένους όπως μερικοί μερικοί. Απλά, καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια και τους παρακολουθούμε να πνίγονται”.

Να εξηγηθούμε για να μην παρεξηγηθούμε. Ο νέος υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, Γιάννης Μουζάλας, σημαντικότατος ακτιβιστής γιατρός προσπαθεί, αγωνίζεται, κάνει ό,τι μπορεί και ό,τι δεν μπορεί – δηλαδή την υπέρβαση.

Όμως μόνος του δεν φέρνει την άνοιξη. Η οποία άνοιξη – όχι η μεταφορική, η κυριολεκτική – αργεί ακόμα. Μπαίνουμε στο χειμώνα. Με τα μποφόρ. Με τις φουρτουνιασμένες θάλασσες. Με όλο και περισσότερους νεκρούς. Πολιτικούς πρόσφυγες, οικονομικούς μετανάστες, με πτυχία ή όχι, με iphone ή με το μωρό στην αγκαλιά. Γιατί:

"Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του

εκτός αν η πατρίδα του είναι το στόμα ενός καρχαρία.

Κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα

εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά

Κανένας δε θα άφηνε την πατρίδα

εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγούσε μέχρι τις ακτές

εκτός αν η πατρίδα σού έλεγε να τρέξεις πιο γρήγορα

να αφήσεις πίσω τα ρούχα σου

να συρθείς στην έρημο

να κολυμπήσεις ωκεανούς

να πνιγείς, να σωθείς, να πεινάσεις

να εκλιπαρήσεις, να ξεχάσεις την υπερηφάνεια.

Θέλω να γυρίσω στην πατρίδα,

αλλά η πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία

πατρίδα είναι η κάννη ενός όπλου…"

‘Πατρίδα’ της ποιήτριας Ουασφάρ Σαιρ

Υ.Γ. Τα νεκρά παιδιά, οι ‘Αιλάντ’ αυτού του κόσμου δεν σκοτώθηκαν για να αφυπνίσουν, ή να ξυπνήσουν συνειδήσεις. Σκοτώθηκαν γιατί τους δολοφονήσαμε εμείς. Όλοι εμείς. Οι συμμετέχοντες και οι απέχοντες.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στις 7/11/2015