Το δικό μου Bataclan

Οι περισσότερες στέγες στο Παρίσι είναι φτιαγμένες από γκρίζο σχιστόλιθο. Ο ουρανός μολυβένιος, χαμηλός. Τα νερά του Σηκουάνα θολά. Και πάντα βρέχει. Ρυθμικά, κλαψιάρικα, μονότονα, ατελείωτα… Μέρα και νύχτα βρέχει. Χειμώνα και καλοκαίρι βρέχει. Μια βροχή που σταλάζει μ’ένα δικό της τρόπο, μοναδικό∙ όπως σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου. Στην ομορφότερη πόλη του κόσμου…

20 Μαΐου 1992: Ημέρα Παρασκευή. Βρέχει, όπως πάντα. Και τι μ’ αυτό! Ένα τσούρμο νεαροί και νεαρές κατεβαίνουμε από το μετρό στην place de la République και βαδίζουμε περιχαρείς κατά μήκος της boulevard Voltaire. Ο σταθμός Oberkampf είναι πιο κοντά στον προορισμό μας, ωστόσο θέλουμε να περπατήσουμε! Είναι λίγο πριν τις επτά το απόγευμα. Τα μαγαζιά, ανοιχτά. Κόσμος πηγαινει κι έρχεται, χαμένος στην καθημερινότητά του. Ομπρέλες, αυτοκίνητα, κίνηση, café γεμάτα, τραπεζάκια κάτω από τις τέντες, άνθρωποι διαφόρων φυλών συγχρωτίζονται…

14 Νοεμβρίου 2015: Βρέχει και πάλι. Το προηγούμενο βράδυ, - ημέρα Παρασκευή - η γαλλική δημοκρατία κλονίστηκε συθέμελα. Η Πόλη του Φωτός, μουδιασμένη, μαζεύει τα κομμάτια της. Η Marianne* απόμεινε ολομόναχη, θαρρείς, στην place de la République, να επιμένει να κρατά το κλαδί της ελιάς και τ’ Ανθρώπινα Δικαιώματα. Στα πόδια της, ωστόσο, θλιμμένα κείτονται τα πρώτα στεφάνια… Κόσμος λίγος, σκυθρωπός, αμίλητος. Μαγαζιά και café κλειστά. Ρολά κατεβασμένα. Αστυνομικοί ελέγχουν τα στοιχεία των περαστικών. Στρατιώτες με αυτόματα. Περιπολικά φράζουν όλους τους δρόμους που οδηγούν στο Bataclan. Θρήνος, απορία, θυμός…

20 Μαΐου 1992: Γωνία boulevard Voltaire και passage Saint-Pierre Amelot. Μόλις φτάσαμε στο Bataclan. Κοντεύει 19.30. Κανένα άγχος για εισιτήρια! Τα έχουμε προμηθευτεί εγκαίρως προς 100 φράγκα. Υπάρχει χρόνος για ένα καφεδάκι στο Ba’ta,clan café, ακριβώς κάτω από το θέατρο. Δεξιά απ’ το café, ανοίγουν τα ρολά της εισόδου. Σχηματίζεται ουρά. Οι Shoulders είναι ένα αμερικάνικο συγκρότημα, πολύ δημοφιλές στη γαλλική νεολαία της δεκαετίας του ’90. 20.00 ακριβώς, οι πόρτες κλείνουν, η συναυλία αρχίζει. Τρεις ώρες μετά, ο Ζεράρ, ο Γκιγιόμ, η Φρανσουάζ, ο Ζαν Πιερ, η Ιζαμπέλ με ξαναμμένα πρόσωπα και λάμψη στα μάτια θα ξεχυθούν στην αγκαλιά του Παρισιού. Το στενό πέρασμα της Saint Pierre Amelot, στο πλάι του θεάτρου σφύζει από γέλια και χαρούμενες συζητήσεις. Κάποιοι τραγουδούν ακόμα: These were the days... Να προλάβουμε το τελευταίο μετρό για το σπίτι!

14 Νοεμβρίου 2015: Η περιοχή είναι αποκλεισμένη με οδοφράγματα της αστυνομίας και άρα απροσπέλαστη. Επάνω τους, οι λιγοστοί διαβάτες αποθέτουν λουλούδια κι ανθοδέσμες. Από κάπου ακούγεται η Μασσαλιώτιδα. Κεράκια, μικρά-μεγάλα- καθένα μια ψυχούλα- βρίσκουν τη θέση τους κάτω από δέντρα, σε πάρκα σε πλατείες. Κι ας τα σβήνουν οι σταγόνες της βροχής. Κάποιοι τα ανάβουν ξανά και ξανά…

Ο αέρας μυρίζει αίμα και θάνατο. Κάποιος είπε ότι στην είσοδο του Bataclan έχουν κρεμάσει ένα πανό (διακρίνεται στην παρακάτω φωτογραφία) που γράφει: «Η Ελευθερία είναι ένα άφθαρτο μνημείο» («La liberté est un monument indestructible»). Επιπλέον, στην πινακίδα της εισόδου, πάνω από το όνομα του θεάτρου, τώρα πια έχει προστεθεί το Je suis Charlie.

Το passage Saint-Pierre Amelot είναι το στενό δρομάκι που είδαμε στο ερασιτεχνικό βίντεο που κυκλοφόρησε. Εκεί είναι η έξοδος κινδύνου του θεάτρου, από την οποία προσπαθούσαν τρέχοντας να διαφύγουν οι άνθρωποι. Πολλοί δεν τα κατάφεραν και σωριάστηκαν αιμόφυρτοι στο δρόμο. Άλλοι κρεμάστηκαν από τα παράθυρα και περίμεναν να καταλαγιάσει ο ορυμαγδός. Κάποιος, τραυματισμένος στο πόδι, τρέχει με δυσκολία. Δεν ακούγεται μουσική, μόνο πυροβολισμοί και κραυγές πανικού και πόνου και κάποιος από ένα διαμέρισμα, που επιμένει να ρωτά τι συμβαίνει. Ποιος ν’ απαντήσει; Τι ν’ απαντήσει;

Ο Ζεράρ, ο Γκιγιόμ, η Φρανσουάζ, ο Ζαν Πιερ, η Ιζαμπέλ δεν θα ξαναπάνε ποτέ σε συναυλία, δεν θα πάρουν το τελευταίο μετρό, δε θα φτάσουν ποτέ σπίτι.

Λένε ότι το Bataclan θα ξαναλειτουργήσει. Ωστόσο, τίποτα δε θα είναι το ίδιο. Το 11ο διαμέρισμα δε θα είναι ίδιο. Το Παρίσι δε θα είναι ίδιο. Μονάχα ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία δε θ’ αλλάξουν ποτέ. Πάντα θα κυβερνούν αυτόν τον κόσμο…

* Η Marianne είναι το σύμβολο της γαλλικής δημοκρατίας και η μορφή της δεσπόζει στην place de la République