Η Βασιλεία της Απάτης - Του Πέτρου Δ. Καψάσκη*

Μετά θλίψης μου διαπιστώνω πως στις μέρες μας η Πολιτική που ασκείται τρεχόντως μοιάζει με τερατόμορφο ον γεννημένο από τα σπλάχνα της Απάτης η οποία φέρει δορά προβάτου για να φαίνεται άδολη και φιλική και ουρά φιδιού για να μπορεί να πνίγει τα θύματα της. Η Αλαζονεία, νόθος θυγατέρα της Πολιτικής εμφανίζεται να κρατά στο δεξί της χέρι ένα δόρυ αιχμηρό με το οποίο διατρυπά το στέρνο των ανθρώπων όταν εκείνοι φέρονται με μεγαλοψυχία και γενναιοδωρία, ενώ στο αριστερό κρατά ένα φάσγανο με το οποίο κόβει την γλώσσα σ' εκείνους που διά του λόγου τους θεραπεύουν, αναπαύουν και καταπραΰνουν τις πληγές των συνάνθρωπων τους. Στη πλάτη, φέρει μαύρες φτερούγες για να μεταφέρει τους ανθρώπους στον σκοτεινό κόσμο της ζηλοφθονίας, της αποξένωσης και της ασπλαχνίας, ο οποίος περιβάλει τα υποκείμενα του με έρεβος και σκότος. Αυτός είναι ο κόσμος στον οποίο οι άνθρωποι κατάκοποι, χλωμοί και σκελετωμένοι, εργάζονται μέρα νύχτα χωρίς σταματημό αδιαφορούντες για τον άνθρωπο και αδυνατούντες να πατάξουν τους δαίμονες των κατωτέρων ενστίκτων τους, να εξυψωθούν και να απαλλαγούν από τη ζωώδη μεταπτωτική τους φύση. Έτσι, οι άνθρωποι προκειμένου να ξεχαστούν, τελούντες υπό το κράτος του καθημερινού πόνου και της ατέρμονης οδύνης, υποκύπτουν στη σαγηνευτική ομορφιά και θέλξη της ελκυστικής Απληστίας με την οποία συμβιώνουν μέχρις ότου ανέλθει στην εξουσία η Φαύλη Διακυβέρνηση και τους παραδώσει στα χέρια της ηθικής και της αξιακής Ένδειας. Η Ένδεια για να τιμωρήσει τους ανθρώπους που στράφηκαν προς την Απληστία αποφασίζει να τους αποστερήσει των υλικών αγαθών των και να τους επαναπροσφέρει τη λαλιά. Τότε αχός και βροντές διαξιφίζουν τον αέρα και άβουλοι, αδύναμοι, αμαρτωλοί άνθρωποι με απεγνωσμένες κραυγές πανικού κι απελπισίας θεριεύουν και ξάφνου, διακατεχόμενοι από αδυσώπητη οργή και βία ξεσπούν κατά της Φαύλης Διακυβέρνησης. Η Απάτη ζητά απελπισμένα εξωτερική βοήθεια από την θυγατέρα της Απιστίας, τη Φιλαργυρία η οποία ενθρονίζεται αμέσως βασίλισσα με την σύμφωνη γνώμη μίας ισχνής μερίδας ανθρώπων. Στη πλειοψηφία των ανθρώπων που αντιστέκεται στην βούληση της τοποθετήθηκαν χρυσά, ασημένια και χάλκινα αργύρια επί των οφθαλμών των που αντιστοιχούσαν στον πλούτο που κατείχαν. Ως εκ τούτου οι παραβάτες, τυφλωμένοι πλέον από τα αργύρια και ανίκανοι να δουν πέρα από την τιμή που τους είχε επιβάλλει η Φιλαργυρία προσάρμοσαν την ζωή τους στη τιμή του νομίσματος που έφεραν επί των οφθαλμών των λησμονούντες έτσι τις αξίες τους και συλλογιζόμενοι τώρα πια μόνον τις συνέπειες των πράξεων των. Έτσι υπό το μακρόβιο καθεστώς της Φιλαργυρίας δημιουργήθηκε μια νέα άρχουσα τάξη δίχως αρχές και οι άνθρωποι χωρίστηκαν σε τρεις κοινωνικές ομάδες ανάλογα με την κοινωνικο-οικονομική ισχύ που κατείχαν: την ανώτατη, τη ενδιάμεση και τη κατώτατη. Η Φιλαργυρία αφού εξουδετέρωσε τη βούληση των ανθρώπων για αντίσταση δημιούργησε μία τέταρτη κοινωνική ομάδα ανθρώπων έμπιστων και τροφοδοτών του καθεστώτος, οι οποίοι δεν αντιστάθηκαν ποτέ στην ενθρόνιση της Φιλαργυρίας και κατεστάθησαν άτυποι εταίροι της αποκαλούμενοι ως Α.Χ.Α ήτοι Αρχολίπαροι Χρυσοκάνθαροι Αρχισυντεχνίτες. Ανθρώποι ακαλαίσθητοι, δύσμορφοι και ψευδοί αλλά έμπιστοι της Απάτης και με λόγο θωπευτικό και συχνά παραπλανητικό για να φενακίζουν τους εν ασθενεία ευρισκόμενους συνανθρώπους τους, δίχως μεταλλικά αργύρια επί των οφθαλμών των, πρωτίστως για να μπορούν να διακρίνουν ευκρινώς τα χρήματα που εισέρρεαν στο σακί τους και επιπροσθέτως για να μπορούν να καταδίδουν επιτυχώς τους συνανθρώπους τους στο καθεστώς. Οι εν λόγω Αρχισυντεχνίτες επιφορτισμένοι με την αρμοδιότητα των επίσημων μεσολαβητών μεταξύ του καθεστώτος και των ανθρώπων ήλεγχαν στενά τις δράσεις των τελευταίων προς αποτροπή της εκρήξεως μίας γενικευμένης επαναστάσεως. Στη πορεία του χρόνου η Ολιγανθρωπία διαδέχτηκε τη Φιλαργυρία και αυτή με την σειρά της εκθρονίστηκε από τη Διχόνοια η οποία εμφανιζόταν πάντοτε καθήμενη πάνω στο χρυσοκέντητο της θρόνο, καλοχτενισμένη, όμορφη και λαμπερή αλλά με νύχια γαμψά σαν του γερακιού και κοφτερά σαν από λεπίδες . Εκεί, κάτω από το χρυσοποίκιλτο μανδύα της υπέκρυπτε τα παιδιά της: την Προδοσία και την Άγνοια. Η Προδοσία είχε τη μορφή ευειδούς καλλίπυγης νεάνιδας αλλά την ιδιότητα του Χαμαιλέοντα, ούσα ικανή να λαμβάνει τη μορφή και το σχήμα της εκάστοτε κρατούσης πολιτικής καταστάσεως και βαστάζουσα ένα χρυσό σκήπτρο στο οποίο διακρινόταν η λέξη ''Διαίρει''. Δίπλα της στεκόταν η επιθετική και γεμάτη οργή, δύσμορφη, και καχεκτική Άγνοια με ένα σπαθί, στην κοφτερή λάμα του οποίου ήταν σκαλισμένη η επιγραφή ''βασίλευε''. Η αδυσώπητη οργή της είναι έτοιμη να ξεσπάσει κατά παντός φωτεινού ανθρώπου που ζητά ήθος και ύψος στις πράξεις του, κόβοντας τον ομφάλιο λώρο του με τις αρχέγονες του ρίζες, ξεριζώνοντας την ταυτότητα του και βυθίζοντας κατ' αυτόν τον τρόπο την κοινωνία του στο σκότος της αμάθειας. Διά αυτής της διαίρεσης η Άγνοια ένωσε τις γλώσσες των ανθρώπων υπό μία ενιαία διεθνή γλώσσα που ονομαζόταν ''Esperanto'' κρατώντας τους έτσι σε μακάρια υπναίσθηση. Η βασιλεία της Άπάτης ήταν μακροβιότερη της Απληστίας, της Φαύλης διακυβέρνησης, της Φιλαργυρίας και της ηθικής και αξιακής Ένδειας καθώς δια της ομοιομορφοποίησης, μαζοποίησης και δουλοποίησης των ατόμων αποτελματώθηκαν οι ανθρώπινες σχέσεις με αποτέλεσμα να γεννηθεί ένα νέο πρότυπο ανθρώπου: o μαζάνθρωπος. Ο υπόγειος άνθρωπος που ζει στα σκοτεινά όχι όπως οι ήρωες του Σεφέρη αλλά όπως οι Δαίμονες του Αλιγκέρι.

*Υποψήφιος διδάκτωρ Πολιτιστικής Διπλωματίας